29 Νοεμβρίου 2015

Η προσφυγιά [Άννα Παυλίδου]


Πιστεύω πως ο παππούς μου Αλέξανδρος θέλησε να στείλει ένα μήνυμα στην γενιά μου. Εκείνος δεν πρόλαβε να ζήσει σαν πρόσφυγας, χάθηκε στα τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού), που εκείνα τα χρόνια του ξεριζωμού, ξεκλήρισαν τους άντρες της Μικρασίας. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν... γνωρίζει. Πιστεύω πως μου δώρισε την γνώση του κι εγώ με την σειρά μου τον τιμώ και του αφιερώνω όσα μου υπαγόρευσε.


Η προσφυγιά κινάει ξανά με κύκλους σαν αιώνες
κύκλους στην γη, στην ανθρωπιά, σε άγνωστους λειμώνες.
Πόλεμος, θάνατος, φωτιά την έσπρωξε στον δρόμο,
ξεμακρύνε απ' τις ρίζες της που ντύθηκαν τον φόβο
μ΄ ένα ταξείδι μακρινό, μαζί κι οδυνηρό
καθώς δεν κλείνουν οι πληγές κι αφήνουνε υγρό
με αίμα, κλάμα, ταραχή, διχόνοια και απάτη
τ΄ οδυνηρό, αφιλόξενο, δύσβατο μονοπάτι.
Μαρτύριο οι λάμψεις των παιδιών που εσκίζαν το σκοτάδι
μα έσβησαν σε κύματα, χωρίστηκαν το χάδι.
Θυσίες που άνοιξαν ρωγμή σ' αρμούς παραφροσύνης
κι ανάψανε μικρές φωτιές, φάρους αδελφοσύνης.
Γιατί δεν άντεξε ο άνθρωπος να δει μες στον καθρέφτη
τα μάτια του, ίδια πρόσφυγα, εκείνου που εσκέφθη,
πως θα διαβεί την κόλαση μα θε να βρει πατρίδα,
λίγο νερό, πνοή, βωμό, της γης μικρή μερίδα.
Όταν θυμήθηκε η ψυχή ,που άχρονα ταξιδεύει,
την ιστορία της , άκουσε τρόπους να θεραπεύει.
Έτσι είδε πως κατάπεσαν η ομίχλη κι ο αχός
κι άλλαξαν όταν λούστηκαν με της αυγής το Φως.
Ο ταπεινός αγκάλιασε την νύχτα και την μέρα
στον μέσα τόπου του αδελφού που 'ρθε με τον αέρα,
και πριν καλπάσει ξέφρενα ο νους τους άγριο άτι
προφτάσανε στην Σιωπή ν' αφουγκραστούν Αγάπη.
Το λίγο γίνεται πολύ σαν δίνονται τα χέρια
κι εργάζονται για Λευτεριά οι ανθρώποι με τ' αστέρια.
Μικρές ρωγμές οι επιλογές μέσα στο Φως καθένα
σχίζουν τα σκότη , μας κινούν, κάνουνε χώρο στο Ένα.
Μέσα στον νου ας κλείσουμε όλο το παρελθόν
κι η Μνημοσύνη, στην Καρδιά, ας χτίσει το παρόν
Η προσφυγιά στον τόπο μας έχτισε μετερίζι
κι ο πρόσφυγας του σήμερα το μέλλον μας ορίζει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: