31 Οκτωβρίου 2017

(αδιαίρετα βήματα)

Ταΰγετος
χρώματα
επτά
φτέρες
αμέτρητες
αποχρώσεις
Οκτώβρης


(28.10.2017)

30 Οκτωβρίου 2017

[Στο "Δημήτριος", στην παραλία "Βαλτάκι", στο Γύθειο 27.10.2017]

Στο Λακωνικό κόλπο, 5,5 περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πόλης του Γυθείου, στην παραλία «Βαλτάκι», η οποία μάλιστα είναι και χώρος όπου οι χελώνες καρέτα-καρέτα γεννούνε τα αυγά τους, δεσπόζει το σαπισμένο κουφάρι ενός μικρού φορτηγού, του «Δημήτριος», Ν Πειραιά 2707. Το «Δημήτριος» βρίσκεται εκεί προσαραγμένο από τις 23 Δεκέμβρη 1981 και, όπως φαίνεται και από τις εικόνες που ακολουθούν, μες στα επόμενα χρόνια ή και πολύ πιο σύντομα, το πιθανότερο μετά από κάποιο έντονο καιρικό φαινόμενο, όλο ή μεγάλο μέρος του θα καταρρεύσει.
Το «Δημήτριος», σήμερα αξιοθέατο πάντως, ήταν τσιγαράδικο ιδιοκτησίας κατά 76,75% των αδελφών Μολλάρη και κατά 23,25% των αδελφών Ματσινού και είχε καταπλεύσει στο Γύθειο, στις 4 Δεκέμβρη 1980, λόγω ανάγκης έκτακτης εισαγωγής του πλοιάρχου του σε νοσοκομείο. Στη συνέχεια, λόγω αφενός οικονομικών προβλημάτων των ιδιοκτητών με το πλήρωμα, το οποίο απολύθηκε, και με δανειστές, οι οποίοι είχανε κάνει ασφαλιστικά μέτρα, αφετέρου μηχανικών βλαβών για τις οποίες δεν υπήρξε ενδιαφέρον αποκατάστασης το πλοίο εγκαταλείφθηκε. Το καλοκαίρι του 1981 αποκόπηκαν οι κάβοι και λόγω εισροής υδάτων πήρε κλίση ενώ στις 23 Δεκέμβρη 1981 παρασύρθηκε και προσάραξε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Στο χώρο υπάρχει, δυστυχώς μουτζουρωμένη, πινακίδα που προειδοποιεί για την επικινδυνότητα του σαπισμένου κουφαριού του «Δημήτριος».
















29 Οκτωβρίου 2017

Πρόσληψη.






































[Μνημείο Φιλοπάππου, 20.10.2017 11.09 / 24.10.2017]

Το Φως που θα σε πάει το Έργο πέρα σε θέλει να ‘χεις ανέβει για τον κανόνα της στιγμής.
Το Φως που θα σε πάει το Έργο πέρα μέσω αυτού θεάται.
Το Φως που θα σε πάει το Έργο πέρα δεν είναι παρά ύλη όπως σε σένα και σ’ αυτό.

27 Οκτωβρίου 2017

Η σφαγή του Διστόμου [Έλλη Αδοσίδου]

Η σφαγή του Διστόμου [Η Αναφορά της Έλλης Αδοσίδου, η οποία στάλθηκε επί τόπου δέκα ημέρες μετά τη σφαγή του Διστόμου από τον Δ.Ε.Σ. (Διεθνής Ερυθρός Σταυρός) - από το βιβλίο του Τάκη Λάππα: «Η σφαγή του Διστόμου. Χρονικό» Αθήνα 1945)]

Το Δίστομο, χωριό 1962 κατοίκων, κείται εντός μικράς κοιλάδος επί της οδού Λειβαδιάς - Αντικύρων, νοτίως του Παρνασσού. Οι κάτοικοί του είναι επί το πλείστον γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Το χωριό με άσπρα σπίτια, κηπάρια, κληματαριές, βρύσες και δέντρα, δίδει την εντύπωση της ευημερίας και της ηρεμίας. Από την θέσιν της Σχιστής Οδού ως έξω από το Δίστομο κυματίζουν χωράφια με βαρύ καρπό έτοιμα δια θέρος. Η χρονιά είναι εξαιρετική. Μ’ όλον ότι καθ’ όλην την άνοιξιν είχαν σημειωθεί εις τα πέριξ κινήσεις ανταρτών και μικροσυμπλοκαί οι κάτοικοι του Διστόμου ήσαν μάλλον αμέριμνοι, διότι τους καθησύχαζε μεταξύ άλλων και μία πινακίς που οι Γερμανοί είχαν αναρτήσει εις την είσοδον του χωριού με την παραγγελίαν να μη θιγεί το χωριό αυτό διότι «είναι φιλήσυχο και νομοταγές».

Ούτως είχον τα πράγματα μέχρι της 10ης Ιουνίου 1944.

Την πρωίαν της ημέρας εκείνης, φάλαγξ απαρτιζομένη από 8 περίπου στρατιωτικά γερμανικά αυτοκίνητα, των οποίων προεπορεύοντο δύο αγοραία ταξί με Γερμανούς ενδεδυμένους πολιτικά προς παραπλάνησιν των ανταρτών, κατευθύνετο προς το Δίστομο. Πριν φθάσει εις το Δίστομο η ανωτέρω φάλαγξ, διήλθεν από την θέσιν Τσέρες όπου προέβη εις την σύλληψιν παρευρισκομένων εκεί 18 ανδρών εξ ων τους μεν 6 εξετέλεσαν επί τόπου τους δε 12 έφερεν εις Δίστομον όπου έφθασεν εντός της πρωίας του Σαββάτου 10/6/1944. Αμα τη αφίξει των Γερμανών εις Δίστομο οι άνδρες ήρχισαν την λεηλασίαν του χωριού αφού ενέκλεισαν τους 12 αιχμαλώτους εις το σχολείο του Διστόμου. Εις τας 2 μ.μ. φθάνει η είδησις ότι Γερμανοί κατευθυνόμενοι προς Στείρι (πλησίον Διστόμου) υπέστησαν επίθεσιν εκ μέρους ανταρτών και ότι υπήρχαν θύματα μεταξύ των Γερμανών. Αμέσως ζητείται ενίσχυσις εκ μέρους των γερμανικών βάσεων Λεβαδείας και Αμφίσσης και καταφθάνουν επί τόπου περί τα 37 αυτοκίνητα με στρατόν και πυροβολικό, Πέντε Γερμανοί είχον φονευθεί και τέσσαρες τραυματισθεί. Έξαλλοι οι Γερμανοί επιστρέφουν περί τας 4.30 μ.μ. με τους νεκρούς και τραυματίας των εις Δίστομον και εκτελούν πάραυτα δια πολυβόλου μπροστά εις το σχολείον τους 12 ομήρους που είχον συλλάβει το πρωί εις τους αγρούς. Αμέσως μετά διατάσσονται οι κάτοικοι να κλεισθούν εις τα σπίτια των, δήθεν δια περισσοτέραν των ασφάλειαν, και οι Γερμανοί κυκλώνουν το χωριό καταλαμβάνοντες όλα τα πέριξ επίκαιρα σημεία. Εις τας 5 μ.μ. δίδεται το σύνθημα δια την έναρξιν τής σφαγής και τότε εισβάλουν οι στρατιώται εις τα σπίτια ακρωτηριάζοντες, φονεύοντες με κάθε μέσον δι’ όπλων, ξιφολόγχης, χειροβομβίδων και μαχαίρας άνδρας, γυναίκας, γέροντας και παιδιά. Τα σφαγέντα παιδιά υπολογίζονται εις 50-60% του ολικού αριθμού των φονευθέντων και εξ αυτών τα μικρά ως 5 ετών εσφάγησαν σχεδόν ανεξαιρέτως όλα δια μαχαίρας. Προς το εσπέρας η σφαγή εξηκολούθει ακόμη εντός του Διστόμου και οι χωρικοί, άνδρες και γυναίκες που ειργάζοντο εις τους αγρούς, επέστρεφαν με τα ζώα τους ανύποπτοι εις τα σπίτια τους.

Καμουφλαρισμένα πολυβόλα τους ανέμενον εις την είσοδον του χωριού και αλλεπάλληλοι ριπαί εθέριζαν όλους τους ανθρώπους και τα ζώα. Αγελάδες, ημίονοι, όνοι, ως και σκύλοι και γάτες κάθε τι που ήτο εις την ακτίνα των, εύρισκε άμεσον θάνατον. Τοιαύτη ήτο η μανία των φόνων ώστε ακόμη και όταν μετά 2 ώρας, εις τας 7 μ.μ., εδόθη δια σφυρίγματος το σύνθημα της λήξεως της σφαγής, εξηκολούθησαν το έργον των ώσπου το σκότος ευεργετικά εκάλυψε ζώντας και νεκρούς και ο φόβος νέας ενέδρας των ανταρτών, έπεισε τους στρατιώτας ότι θα ήτο φρονιμώτερον ν’ αποσυρθούν.

Επί 450 τα 37 σπίτια είναι καμμένα. Οι φονευθέντες υπολογίζονται εις 350 περίπου. Η εξακρίβωσις του αριθμού των είναι προς το παρόν αδύνατος, αφ’ ενός μεν διότι όλοι οι επιζήσαντες κάτοικοι διασκορπισθέντες ετράπησαν προς τα βουνά και την θάλασσαν, αφ’ ετέρου διότι επί αρκετόν χρονικόν διάστημα μετά την σφαγήν ανευρίσκοντο πτώματα εντός των αγρών και εις απομεμακρυσμένα μέρη.

Ενδεικτικώς αναφέρομεν μερικά μόνον περιστατικά εν βία περισυλλεγέντα επί τόπου και τα οποία εξιστόρησαν αυτόπται μάρτυρες, συγγενείς των θυμάτων και επιζώντες του χωρίου. Η εξακρίβωσις των λεγομένων εγένετο υπό των ιδίων των Διστομιτών, οι οποίοι διηγούμενοι τα συμβάντα συνεπλήρωναν και ήλεγχον τα εξιστορούμενα.

Περιστατικά:

1) Εις το σπίτι του ιερέως Σωτήρη Ζήση εσφάγησαν 10 άτομα εκ των οποίων 5 παιδιά κάτω των 8 ετών. Η παπαδιά κρατούσε το μικρότερο παιδάκι της, ένα κοριτσάκι ενός έτους στα γόνατά της και της το απεκεφάλισαν δια μαχαίρας και την επλήγωσαν εκείνην σοβαρά.

2) Τον ιεροψάλτην τον έσυραν από το σπίτι του εις τον δρόμον και τρεις μαζί τον εφόνευσαν με μαχαίρια και αυτόματα όπλα.

3) Την Ευφροσύνην Αναστ. Σταθά την σκότωσαν με τα 4 παιδιά της. Το μεγαλύτερό της παιδί ήτο 7 ετών. Το μικρότερο 3 μηνών, το βρήκαν σφαγμένο με τα εντόσθια τυλιγμένα στο λαιμό του και τον αποκομμένον μαστόν της μητέρας του στο στόμα. Εφόνευσαν και τον γέροντα πατέρα της Ευφροσύνης. Τα παιδιά ελέγοντο Γιάννης, Ελένη, Θωμάς και το μωρό Ζωή.

4) Τας Ευσταθίαν Ιω. Ράλλη. ετών 20,Γιαννούλαν Λουκά Κυριακού ετών 20, την Ευτυχίαν Θεμιστ. Κίνια ετών 17, και την Δήμητραν Δήμου Καρούζου ετών 13, καθώς και ένα κοριτσάκι μόλις 11 ετών (εκτός πολλών άλλων μη εξηκριβωμένων αυτήν την στιγμήν) αφού τας εβίασαν επανειλημμένος, έσχισαν δια μαχαιρών τας κοιλίας των εκ των κάτω προς τα άνω.

5) Την οικογένειαν του Λουκά Νικ. Σταύρου εκ 5 ατόμων έσφαξαν ολόκληρον. Το μικρότερο κοριτσάκι της Παναγιώταν, ετών 12, έσφαξαν δια μαχαίρας. Ο πατέρας ήτο ανάπηρος του τελευταίου πολέμου.

6) Την οικογένειαν του υποδηματοποιού Μιλτ. Νεοκλ. Νικολάου απαρτιζομένην από την σύζυγον Κονδύλω και δύο κοριτσάκια, Κατίναν 5 ετών και Μαριγούλαν 3 ετών έσφαξαν ολόκληρη.

7) Την οικογένειαν Νικολάου Παπανικολάου εκ τριών ατόμων έσφαξαν αφού εβασάνισαν ιδιαιτέρως το κοριτσάκι τους Μαργαρίταν 3 ετών και μετά το έσφαξαν με μαχαίρι.

8) Την οικογένειαν Ιωάννου Λουκά Παπαϊωάννου εκ τεσσάρων ατόμων έσφαξαν ολόκληρη και ιδιαιτέρως εβασάνισαν δια μαχαίρας προ της σφαγής τον μικρόν υιόν Λουκάν.

9) Την έγγυον Μαριέτταν Ιωάννου Φιλίππου, εξεκοίλιασαν προτού την σφάξουν και απέσπασαν το έμβρυον και τα σπλάχνα.

10) Τον Ιωάννην Νικ. Καΐλην ετών 75 έσφαξαν δια μαχαίρας αφού εβίασαν επανειλημμένως και έσφαξαν ενώπιόν του τας δύο θυγατέρας του Δήμητραν ετών 28 και Γεωργίαν ετών 22.

11) Τον δασικόν Μιλτιάδην Κουρούμαλην εκ Δελφών και την σύζυγόν του Νεραντζούλαν, εκ Μακεδονίας, κατακρεούργησαν. Δέκα πέντε ώρας βραδύτερον ανεσύρθη κάτω από τα πτώματα τών γονέων του ζων ακόμη ο μικρός οκταετής υιός των, Λουκάς, φέρων δύο τραύματα δια ξιφολόγχης εις τους γλουτούς. Το μικρό ήτο βαμμένο από το αίμα των γονέων του και εξελήφθη ως νεκρόν και ούτω εσώθη.

12) Τον πενταετή Ευστάθιον Δημ. Σταθάν εφόνευσαν δια μαχαίρας αφού πρώτον τον βασάνισαν κόπτοντες λουρίδες κρέατος από τον βραχίονα και κατεβάζοντες τες σάρκες των κνημών εις λουρίδες κάτω από τις φτέρνες του. Ο πατέρας τού μικρού ο οποίος με βλέμμα απλανές διηγήτο τον θάνατον τού παιδιού του προσέθεσε: «Δεν με κατατρέχει τόσο η ιδέα του θανάτου τού παιδιού μου, αλλά το μαρτύριό του, το αφάνταστό του μαρτύριο».

13) Ολόκληρος η οικογένεια του Παναγιώτη Ο. Καραγιάννη απαρτιζομένη από τέσσαρα άτομα (από τους γονείς και δύο παιδιά) και του γαμβρού των Ιωάννη Λεμονή, εξολοθρεύθη τελείως.

14) Δύο ημέρας μετά την σφαγήν του Διστόμου, την Δευτέραν 12 Ιουνίου, ο φαρμακοποιός Γεώργιος Γαμβρίλης και όλη του η οικογένεια, ήτοι: η σύζυγός του Θηρεσία και τα 4 μικρά των παιδιά Βασίλης, Μήτσος, Ανεστία και Βασιλική, όλα κάτω των 8 ετών, μεταβαίνοντες από το Δίστομον εις Δαύλειαν εξετελέσθησαν δια πολυβόλου εις την θέσιν Βερβά της οδού Αραχώβης - Διστόμου. Ως και το ζώο που έσερνε το κάρο εφονεύθη. Επειδή όμως δεν είχον εκπνεύσει όλοι αμέσως τους εδόθη η χαριστική βολή.

Εις Δίστομον τα πτώματα ετάφησαν εις τάφους κοινούς εντός των κήπων των οικιών. Μίαν εβδομάδα μετά την σφαγήν η αποφορά εντός του τελείως ερημωμένου χωριού ήτο ανυπόφορος. Τα φονευθένα κτήνη κείνται άταφα εντός του χωριού και ένθεν και κείθεν του δρόμου. Όλη η συγκομιδή θα καταστραφεί διότι τα χωράφια θα μείνουν αθέριστα καθ’ όσον κανείς κάτοικος του Διστόμου δεν τολμά να πλησιάσει το χωριό και τον κάμπο. Η καταστροφή που υπέστησαν οι κάτοικοι του Διστόμου είναι ανυπολόγιστος. Το κομιτάτον του Δ.Ε.Σ. διένειμε φάρμακα και τρόφιμα εις Δίστομον, μετέφερε περί τα 150 παιδιά εις Αθήνας, τα οποία ηύραν άσυλον και στοργικήν περίθαλψιν εις την «Αητοφωληάν», εις Κηφισσιάν και εις το «Αναρρωτήριον της Ζωοδόχου Πηγής» του Πατριωτικού Ιδρύματος εις τους πρόποδας του Υμηττού.

Επίσης μετηνέχθησαν μερίμνη του Δ.Ε.Σ. εις τα εδώ νοσοκομεία 10 τραυματίαι από την κλινικήν του ιατρού κ. Καλή, εν Λεβαδεία, ένθα ενοσηλεύοντο.

20 Ιουνίου 1944 
Έλλη Αδοσίδου

26 Οκτωβρίου 2017

Πνευματικό Εμβατήριο [Άγγελος Σικελιανός και μετάφρασή του στα ισπανικά]

Πνευματικό Εμβατήριο

Στίχοι: Άγγελος Σικελιανός (1946)
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη & Αντώνης Καλογιάννης

Σὰν ἔριξα καὶ τὸ στερνὸ δαυλὶ στὸ φωτογώνι, 
(δαυλὶ τῆς ζωῆς μου τῆς κλεισμένης μέσ᾿ τὸ χρόνο)
στὸ φωτογώνι τῆς καινούργιας λευτεριᾶς σου, Ἑλλάδα, 
μοῦ ἀναλαμπάδιασε ἄξαφνα ἡ ψυχὴ σὰν νἆταν
ὅλο χαλκὸς τὸ διάστημα, ἢ ὡς νἆχα, τ᾿ ἅγιο κελὶ
Τοῦ Ἡράκλειτου τριγύρα μου, ὅπου, χρόνια, 
γιὰ τὴν Αἰωνιότη ἔχαλκευσε τοὺς λογισμούς του
καὶ τοὺς κρεμνούσε ὡς ἅρματα στῆς Ἔφεσος τὸ Ναό...

Γιγάντιες σκέψεις, σὰ νέφη πύρινα ἢ νησιὰ πορφυρωμένα
σὲ μυθικὸν ἡλιοβασίλεμα, ἄναβαν στὸ νοῦ μου, 
τὶ ὅλη μου καίονταν μονομιᾶς ἡ ζωὴ στὴν ἔγνοια
τῆς καινούργιας λευτεριᾶς Σου, Ἑλλάδα. γι᾿ αὐτὸ δὲν εἶπα:

Τοῦτο εἶναι τὸ φῶς τῆς νεκρικῆς πυρᾶς μου...

Δαυλὸς τῆς Ἱστορίας Σου, ἔκραξα εἶμαι, καὶ νά, 
ἂς καεῖ σὰν δάδα τὸ ἔρμο μου κουφάρι, μὲ τὴν δάδα τούτην, 
ὀρθὸς πορεύοντας, ὡς μὲ τὴν ὕστερη ὥρα, 
ὅλες νὰ φέξουν τέλος οἱ γωνιὲς τῆς οἰκουμένης, 
ν᾿ ἀνοίξω δρόμο στὴν ψυχή, στὸ πνεῦμα, στὸ κορμί Σου, Ἑλλάδα.

Εἶπα, καὶ ἐβάδισα
κρατώντας τ᾿ ἀναμμένο μου συκώτι στὸν Καύκασό Σου, 
καὶ τὸ κάθε πάτημά μου ἦταν τὸ πρῶτο, 
κι ἦταν, θάρρευα, τὸ τελευταῖο, 
τὶ τὸ γυμνό μου πόδι ἔπατει μέσα στὰ αἵματά Σου, 
τί τὸ γυμνό μου πόδι ἐσκονταυε στὰ πτώματά Σου, 
γιατὶ τὸ σῶμα, ἡ ὄψη μου, ὅλο μου τὸ πνεῦμα καθρεφτιζόταν, 
σὰ σὲ λίμνη, μέσα στὰ αἱματά Σου.

Ἐκεῖ, σὲ τέτοιον ἄλικο καθρέφτη. Ἑλλάδα, καθρέφτη ἀπύθμενο, 
καθρέφτη τῆς ἀβύσσου, τῆς Λευτεριᾶς Σου καὶ τῆς δίψας Σου, 
εἶδα τὸν ἑαυτό μου βαρὺ ἀπὸ κοκκινόχωμα πηλὸ πλασμένο, 
καινούργιο Ἀδὰμ τῆς πιὸ καινούργιας Πλάσης
ὅπου νὰ πλάσουνε γιὰ Σένα μέλλει. Ἑλλάδα.

Κι εἶπα:
Τὸ ξέρω, ναὶ ποὺ κι οἱ Θεοί Σου, 
οἱ Ὀλύμπιοι χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο, 
γιατὶ τοὺς θάψαμε βαθειὰ βαθειά, νὰ μὴν τοὺς βροῦν οἱ ξένοι.
Καὶ τὸ θεμέλιο διπλὸ στέριωσε κι᾿ ἐτριπλοστεριωσε
ὅλο μ᾿ ὅσα οἱ ὀχτροί μας κόκαλα σωριάσανε ἀποπάνω...
κι᾿ ἀκόμα ξέρω πὼς γιὰ τὶς σπονδὲς καὶ τὸ τάμα
τοῦ νέου Ναοῦ π᾿ ὀνειρευτήκαμε γιὰ Σένα, Ἑλλάδα, 
μέρες καὶ νύχτες τόσα ἀδέλφια σφάχτηκαν ἀνάμεσά τους, 
ὅσα δὲ σφάχτηκαν ἀρνιὰ ποτὲ γιὰ Πάσχα...

Μοίρα, κι ἡ Μοίρα Σου ὡς τὰ τρίσβαθα
δική μου κι᾿ ἀπ᾿ τὴν Ἀγάπη, ἀπ᾿ τὴ μεγάλη δημιουργὸ Ἀγάπη
νὰ ποὺ ἡ ψυχή μου ἐσκλήρυνεν, 
ἐσκλήρυνε καὶ μπαίνει ἀκέρια πιὰ μέσα στὴ λάσπη
καὶ μέσ᾿ τὸ αἷμα Σου, νὰ πλάσῃ τὴ νέα καρδιὰ
ποὺ χρειάζεται στὸ νιό Σου ἀγώνα, Ἑλλάδα.
Τὴ νέα καρδιὰ ποὺ κιόλας ἔκλεισα στὰ στήθη
καὶ κράζω σήμερα μ᾿ αὐτὴ πρὸς τοὺς συντρόφους ὅλους.

Ὀμπρὸς βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπ᾿ τὴν Ἑλλάδα, 
ὀμπρός, βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπὸ τὸν κόσμο.
Τὶ, Ἰδέτε· ἐκόλλησεν ἡ ρόδα του βαθειὰ στὴ λάσπη, 
κι ἄ, ἰδέτε χώθηκε τ᾿ ἀξόνι του βαθειὰ μέσ᾿ τὸ αἷμα.
Ὀμπρός, παιδιά, καὶ δὲ βολεῖ μονάχος ν᾿ ἀνέβῃ ὁ ἥλιος, 
σπρῶχτε μὲ γόνα καὶ μὲ στῆθος νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὴ λάσπη, 
σπρῶχτε μὲ στῆθος καὶ μὲ γόνα νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὸ γαῖμα.
Δέστε, ἀκουμπᾶμε ἀπάνω τοῦ ὁμοαίματοι ἀδελφοί του.
Ὀμπρός, ἀδέλφια, καὶ μᾶς ἔζωσε μὲ τὴ φωτιά του, 
ὀμπρός, ὀμπρὸς κι ἡ φλόγα του μᾶς τύλιξε ἀδελφοί μου.

Ὀμπρὸς οἱ δημιουργοί.. Τὴν ἀχθοφόρα ὁρμή Σας, 
στυλῶστε μὲ κεφάλια καὶ μὲ πόδια, μὴ βουλιάξει ὁ ἥλιος.
Βοηθᾶτε με κι ἐμένανε ἀδελφοί, νὰ μὴ βουλιάξω ἀντάμα..
Τὶ πιὰ εἶν᾿ ἀπάνω μου καὶ μέσα μου καὶ γύρα.
Τὶ πιὰ γυρίζω σ᾿ ἕναν ἅγιον Ἴλιγγο μαζί του...
Χίλια καπούλια ταῦροι τοῦ κρατᾶν τὴ βάση, δικέφαλος ἀητός·
κι ἀπάνω μου τινάζει τὶς φτεροῦγες του καὶ βογγάει ὁ σάλαγός του, 
στὴν κεφαλή μου πλάι καὶ μέσα στὴν ψυχή μου.
καὶ τὸ μακριὰ καὶ τὸ σιμὰ γιὰ μένα πιὰ εἶν᾿ ἕνα...
Πρωτάκουστες βαρεῖες μὲ ζωνουν Ἁρμονίες, 
ὀμπρός, σύντροφοι, βοηθᾶτε νὰ σηκωθεῖ νὰ γίνει ὁ ἥλιος πνεῦμα.

Σιμώνει ὁ νέος ὁ Λόγος π᾿ ὅλα θὰ τὰ βάψῃ, 
στὴ νέα του φλόγα. νοῦ καὶ σῶμα. ἀτόφιο ἀτσάλι...
Ἡ γῆ μας ἀρκετὰ λιπάστηκε ἀπὸ σάρκα ἀνθρώπου...
παχιὰ καὶ καρπερά, νὰ μὴν ἀφήσουνε τὰ σώματά μας
νὰ ξεραθοῦν ἀπ᾿ τὸ βαθὺ τοῦτο λουτρὸ τοῦ αἵμα του πιὸ πλούσιο, 
πιὸ βαθὺ κι ἀπ᾿ ὅποιο πρωτοβρόχι.
Αὔριο νὰ βγεῖ ὁ καθένας μας μὲ δώδεκα ζευγάρια βόδια
τὴ γῆ αὐτὴ νὰ ὀργώσει τὴν αἱματοποτισμενη...
Ν᾿ ἀνθίση ἡ δάφνη ἀπάνω της καὶ δέντρο ζωῆς νὰ γένη, 
καὶ ἡ Ἄμπελός μας νὰ ἁπλωθεῖ ὡς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης...

Ἔτσι, σὰν ἔριξα καὶ τὸ στερνὸ δαυλὶ στὸ φωτογώνι
(δαυλὶ τῆς ζωῆς μου τῆς κλεισμένης μέσ᾿ τὸ χρόνο)
στὸ φωτογώνι τῆς καινούργιας Λευτεριᾶς Σου, Ἑλλάδα
ἀναψυχώθηκε ἄξαφνα τρανὴ ἡ κραυγή μου, ὡς νἆταν
ὅλο χαλκὸς τὸ διάστημα ἢ ὡς νἆχα τ᾿ ἅγιο κελὶ
τοῦ Ἠράκλειτου τριγύρα μου, ὅπου, χρόνια, 
γιὰ τὴν Αἰωνιότη ἐχάλκευε τοὺς στοχασμούς του
καὶ τοὺς κρεμνοῦσε ὡς ἅρματα στῆς Ἔφεσος τὸ ναὸ
ὡς Σᾶς ἔκραζα σύντροφοι.


... και μετάφρασή του στα ισπανικά (πηγή: stixoi.info / curros_mujer)

Marcha Espiritual

Letras de Canciones: Angelos Sikelianos
Música: Mikis Theodorakis
Primera representación: Maria Farantouri & Antonis Kaloyiannis

Cuando lanzó la última antorcha en el brasero
(antorcha de mi vida cerrada en el tiempo)
en el brasero de tu libertad nueva, Grecia,
me llameó de repente mi alma como si el espacio
fuera todo cobre, y si tuviera, la celda santa
de Heráclito alrededor de mí, donde por años,
forjaba sus pensamientos por Eternidad
y los colgaba como armas en el Templo de Éfeso....

Pensamientos gigantescos, como nubes encendidas o islas purpúreas
en una mítica puesta del sol, se encendían en mi mente,
porque toda mi vida al momento se quemaba en la preocupación
de Tu nueva libertad, Grecia, por eso no dije:

Esta es la luz de mi pira funeraria....

Grité, soy la Antorcha de tu Historia, y ahí,
que mis restos pobres se quemen, por esta antorcha,
caminando erguido, hasta la última hora,
para que se iluminen todos los rincones del universo,
para que abra un camino al alma, a la mente, a Tu cuerpo, Grecia

Dije, y camine
teniendo mi hígado encendido en Tu Cáucaso,
y cada paso mío era el primero,
y era, pensaba, el último,
porque mi pie desnudo pisaba en Tus sangres,
porque mi pie desnudo tropezaba con Tus cadáveres,
porque mi cuerpo, mi semblante, mi toda mente se reflejaba,
como en un lago, en Tus sangres.

Allí, en tal espejo escarlata, Grecia, espejo insondable,
espejo del abismo, de Tu Libertad y Tu Sed,
me vi a mismo muy pesado, creado de arcilla, de la tierra roja,
un Adan nuevo de la Creación, la más nueva
la que creemos por Tí, Grecia.

Y dije:
Lo sé, sí que Tus Dioses,
los del Olimpo, se convierten ahora en cimientos tectónicos,
porque los enterramos muy profundo, para los extranjeros no los encuentren.
Y los cimientos se solidificaron doblemente y solidificaron triplemente
con todos los huesos que nuestros enemigos apilaron sobre...
y sé también, que por las libaciones y la oblación 
del Templo nuevo que soñaron por Tí, Grecia, 
(sé) que noche y día, tantos hermanos se masacraron,
que no fueron masacrados tantos corderos por la Pascua...

Destino, y Tu Destino el mío hasta la triple profundidad
y del Amor, el grande Amor creador
ahí mi alma se endureció,
se endureció y entra ya intacta en el barro
y en Tu sangre, para moldear el corazón nuevo
que se necesita por Tu nueva lucha, Grecia.
El corazón nuevo que cerró ya en mi pecho
y grito hoy con él a todos los compañeros.

¡Adelante, ayudad para que levantemos el sol sobre la Grecia,
adelante, ayudad para que levantemos el sol sobre el mundo!
¡Porque, ved! su rueda se atascó profundamente en el barro,
y ved, su cubo se sumergió profundamente en la sange.
¡Adelante, muchachos! y el sol no puede levantarse solo
¡Empujad con la rodilla y el pecho para levantarlo del barro,
empujad con el pecho y la rodilla para levantarlo de la sangre!
¡Ved! Nos inclinamos a él como hermanos de sangre.
¡Adelante hermanos! y nos envolvió con su fuego,
¡Adelante, adelante! y nos rodeó con su llama.

¡Adelante, los creadores.... Vuestro empuje llevado
respaldad con cabezas y pies, que el sol no se hunda!
¡Ayudad me también hermanos para que no me hunda con él!... 
Porque él está sobre mí y dentro de mí y alrededor de mí
Porque gira en un Vértigo Santo con él... 
mil ancas del toros mantienen su base, una águila bicéfala
y flapea sus alas sobre mí y su jaleo gime,
al lado de mi cabeza y dentro de mi alma,
y el próximo y el lejano son iguales para mí..
Inauditas Harmonías pesadas me envuelven.
adelante, compañeros, ayudad para levantarse, para que el sol se convierta en espíritu.

Se acerca el Logos nuevo que teñirá todo 
con su nueva llama, mente y cuerpo, acero sólido...
Nuestra tierra se fertilizó suficiente por la carne humana...
gruesa y fecundamente, para que no permitan a nuestros cuerpos
secarse de este baño profundo de la sangre más rica,
más profundo que cada lluvia primera.
Mañana salga cada uno con doce pares de bueyes
para arar esta tierra bañada en sangre...
Para que el laurel florezca y convierta en un árbol de la vida,
y nuestra vid extienda a los límites del universo....

Cuando lanzó la última antorcha en el brasero
(antorcha de mi vida cerrada en el tiempo)
en el brasero de tu libertad nueva, Grecia,
de repente mi grito grande se reanima,como si el espacio
fuera todo cobre, y si tuviera, la celda santa
de Heráclito alrededor de mí, donde por años,
forjaba sus pensamientos por Eternidad
y los colgaba como armas en el Templo de Éfeso....
cómo os grito compañeros.

25 Οκτωβρίου 2017

[Ο αρχαίος Πύργος της Οινόης 22.10.2017]

Ο αρχαίος Πύργος της Οινόης, φωτογραφίες από τον οποίο ακολουθούν, είναι ο ένας εκ των τριών με το ίδιο όνομα αρχαιολογικής αξίας πύργος στην Αττική. Ως προς τους άλλους, που είναι πολύ μεταγενέστεροι, ο μεν ένας βρίσκεται στην περιοχή του Μαραθώνα (εδώ) ο δε άλλος στη θέση Κοντίτα, κοντά στο μοναστήρι της Παναγίας της Γοργοεπηκούου, βορειοανατολικά του χωριού της Οινόης και κατασκευάστηκε επί φραγκοκρατίας (εδώ πληροφορίες από το kastra.eu). Ο αρχαίος Πύργος της Οινόης βρίσκεται στην είσοδο του ομώνυμου χωριού της βορειοδυτικής αττικής, 45 περίπου χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, ακριβώς δίπλα στην παλιά εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας.
Είναι ένα από τα τρία σημαντικής αρχαιολογικής αξίας αρχαία μνημεία της ευρύτερης περιοχής του χωριού της Οινόης. Τα υπόλοιπα δύο (για τα οποία θα γίνουν μελλοντικά φωτογραφικά αφιερώματα) είναι:
- ο αρχαιολογικός χώρος της Οινόης, ο οποίος βρίσκεται 3,5 χιλιόμετρα ανατολικά της Οινόης στο δρόμο προς Λεύκα και
- το αρχαίο φρούριο Ελευθερών, το οποίο βρίσκεται 5 περίπου χιλιόμετρα μετά την Οινόη, προς τη Θήβα, δίπλα στην παλαιά εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας. 
    























ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΟΙΝΟΗΣ

Ο μεμονωμένος τετράγωνος πύργος της Οινόης, πλευράς 8μ. διατηρεί τη βορειοδυτική γωνία, με 32 δόμους, σε ύψος 14μ. Οι τέσσερις κατώτεροι δόμοι είναι από συμπαγή ασβεστόλιθο, ενώ οι υπερκείμενοι από κροκαλοπαγή. Το διαφορετικό υλικό δόμησης και η τοιχοδομία υποδηλώνουν δύο οικοδομικές φάσεις από τις οποίες η νεότερη τοποθετείται στα μέσα του 4ου αι. π.Χ.

Από τις δοκοθήκες που διακρίνονταν στο εσωτερικό τού πύργου και στήριζαν τα δοκάρια τών πατωμάτων, εκτιμάται ότι υπήρχαν τέσσερις όροφοι, ενώ η ανώτατη σειρά δοκοθηκών στήριζε τη στέγη. Στους ορόφους 2,3 και 4 διακρίνονται τοξοθυρίδες, ενώ στον ανώτερο όροφο υπάρχουν ενδείξεις δύο παραθύρων για μικρούς καταπέλτες. Η είσοδος βρισκόταν πιθανόν στη βόρεια πλευρά.

Η θέση του πύργου, το μέγεθος και ο εξοπλισμός του, ενισχύουν την άποψη του στρατιωτικού του χαρακτήρα. Θα πρέπει να ήλεγχε τη βασική οδό Αθήνας-Θήβας που διερχόταν λίγο βορειότερα και να λειτούργησε ως φρυκτωρία λόγω της οπτικής του επαφής με τουλάχιστον τρεις ακόμη στρατηγικές θέσεις. Ο πύργος ήλεγχε τα ΒΔ σύνορα της Αττικής και αποτελούσε τμήμα του γενικότερου αμυντικού συστήματος της Αθήνας κατά τον 4ο αι. π.Χ.

24 Οκτωβρίου 2017

Σπύρος Κιορσάββας - Συμπαίκτες στην ίδια Σκακιέρα

























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό ογδοηκοστό όγδοο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο: "Συμπαίκτες στην ίδια Σκακιέρα" του Σπύρου Κιορσάββα.

----------------------------------------------------

Προλογικό Σημείωμα

Η λογοτεχνία είναι ένας πίνακας. Μάλλον όχι, ένα μονόχρωμο σχέδιο είναι. Με τις γραμμές να έχουν κόκκινο χρώμα, μιας και η πένα βούτηξε σαν σαΐτα στην καρδιά. Από αυτές τις άκομψες συνθέσεις που κανείς δεν καταλαβαίνει το πρόσωπο που απεικονίζουν. Άλλοτε είναι η Τζοκόντα, άλλοτε η Παναγία, άλλοτε μια πόρνη κι άλλοτε μια μάνα από τη Συρία. Συνήθως το σχέδιο όμως αποτυπώνει την αγάπη. Κάποιες φορές για τον άνθρωπο ως είδος, συνήθως όμως για το ίδιο το κοκκινογραμμένο πορτραίτο που ο συγγραφέας δημιουργεί.
Το έργο που τώρα διαβάζετε είναι μια συλλογή από μικρές ιστορίες με τις οποίες ο καθένας μπορεί εύκολα να ταυτίσει περιστατικά από τη ζωή του. Αναφέρεται σε πρόσωπα ως επί τω πλείστων συνηθισμένα ή σε έννοιες οικίες για όλους: θεός, αγάπη, πόνος, λησμοσύνη, αγώνας. Δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη εικόνων. Εικόνων άλλες φορές ρεαλιστικών κι άλλες φορές φανταστικών, καμιά σημασία δεν έχει. Εικόνων σύντομων μα αρκετών να σας ταξιδέψουν στον παράδεισο ή στη διπλανή πλατεία.
Αυτό που κάνει ξεχωριστή τη γραφή του συγγραφέα είναι αφενός η αμεσότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες του και αφετέρου ο έντονος συναισθηματισμός που κρύβουν οι λέξεις του. Δεν υπάρχει τίποτα το περιττό, ικανό να αποσπάσει τον αναγνώστη από τη ροή της κάθε ιστορίας. Με αυτό τον τρόπο οι λιτές αναπαραστάσεις αποκτούν υπόσταση διόλου σχηματοποιημένη. Είναι μπροστά σου, τις αγγίζεις και σε αγγίζουν μέχρι το τέλος της εξιστόρησης.
Κλείνοντας, θέλω να είμαι ειλικρινής. Γνωρίζω τον Σπύρο από τα 18 μου χρόνια. Ήταν εκεί σε πολύ όμορφες και πολύ δύσκολες προσωπικές μου στιγμές. Καθόταν στις πρώτες σειρές όταν παρουσίαζα το βιβλίο μου εκείνο το βράδυ στη Ζωσιμαία. Με βοήθησε σημαντικά σε κάθε μου βήμα από το Αγρίνιο ως τη Βουδαπέστη. Άκουγε, συμβούλευε, χαμογελούσε. Η λέξη “φίλος” λοιπόν, αυτό το στολίδι στο ανθρώπινο λεξιλόγιο, είναι ίσως λίγο για να τον περιγράψει. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, νιώθω μεγάλη τιμή που προλογίζω το πρώτο βιβλίο ενός πολύ δικού μου ανθρώπου και ακόμη μεγαλύτερη χαρά καθώς πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά.
Καλή ανάγνωση.

Μανώλης Πέπονας,
ιστορικός-συγγραφέας,


22 Οκτωβρίου 2017

(αδιαίρετα βήματα)

μονόδρομος
ελικοειδής
άνεμος
διαβαστής
απόκουφοι
διαβάτες
αλλοπαρμένοι
(18.10.2017)

21 Οκτωβρίου 2017

Η μοναξιά του τερματοφύλακα [Aπόστολος Θηβαίος]

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ

Ο Τζέιμς Κόνραντ νοιάστηκε όσο ποτέ για το τέλος τού αιώνα. Οι άνθρωποι τού αύριο θα αναζητήσουνε με τη σειρά τους τις αφετηρίες, τις προγραμματικές συμφωνίες τού 21ου αιώνα. Θα επιβεβαιώσουν ή θα διαψεύσουν όλες εκείνες τις αιμάτινες σελίδες τής μνήμης μας. Μια πρόχειρη αποτίμηση θα φανερώσει με σιγουριά την πλάνη που σιγοκαίει αυτόν τον κόσμο. Οι σάρκες του που πέρασαν μέσα από τον πόλεμο και την προσφυγιά μαρτυρούν το σκληρό παρελθόν, το επικίνδυνο μέλλον.

Μαρτυρούν όμως με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο και κάτι ακόμη. Την ανθεκτικότητα τών ιδεών. Την αντοχή τους κόντρα στον καιρό, κόντρα στην αποφασιστικότητα τής φθοράς που τραυματίζει και εξαντλεί την ανθρώπινη ζωή. Ισμοί, πολεμικές ιαχές παλιών, ξεπεσμένων αυτοκρατοριών, η τραχύτητα τής καθημερινής επιβίωσης που κρύβει επιμελώς τη ζωή απ΄ τ΄ ανθρώπινο βλέμμα, επανακάμπτουν. Αυτός ο κόσμος που διαγράφει ελλειπτικές τροχιές, αυτός ο παράφορος δορυφόρος τού ίδιου τού εαυτού του, διαθέτει ροπές απλησίαστες, κάπως απρόβλεπτες. Η πνευματικότητα που άλλοτε μοιάζει τόσο ρεαλιστικά με όσα καταμαρτυρεί ο αειθαλής μύστης Γιάννης Τσαρούχης και άλλοτε πάλι φαντάζει ανυπέρβλητη, χαρακτηρίζοντας τις εποχές με το ύφος και τη μεταφυσική της, κινεί πάντα την ανθρωπότητα.

Στην αυγή ενός νέου αιώνα ο κόσμος έρχεται αντιμέτωπος ξανά με τον πιο οδυνηρό του εαυτό. Μια σειρά από αυτοάνοσα που κάθε τόσο επιστρέφουν μανιασμένα, πληγώνοντας ανεπανόρθωτα την αυθάδη διαύγεια τής προόδου καταφτάνουν και πάλι στο προσκήνιο. Η ανθρωπότητα παραδίνεται στην εξαλλοσύνη τών φωνητικών χορδών όταν κραυγάζουν συνθήματα πάνω στους εξώστες, εμπρός  σ΄ ένα κατάμεστο πλήθος μ΄ άλλες σημαίες, μ΄ άλλα οράματα κάθε φορά. Ο εθνικισμός, η απομόνωση σ΄ ένα ασταθές, διεθνές περιβάλλον, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί και τα περιθώρια που αναπαράγονται διαρκώς ακόμη και μες στις πιο προηγμένες χώρες, εικονογραφούν την πραγματικότητα. Τα καινούρια σύμβολα ανακτούν την παλιά τους σημασία, σε μια άνευ προηγουμένου περιδίνηση ανάμεσα στο παρόν και το ολέθρια συντελεσμένο. Είναι αλήθεια, πως ετούτος ο κόσμος κατοικεί την ιστορία του, πως νιώθει ασφαλής μες στις συνέπειες και τους τριγμούς παλιών, δοκιμασμένων συνταγών. Ασθένειες βελτιωμένες, ιοί ανθεκτικότεροι, πείσματα και στρεβλώσεις παγκόσμιας εμβέλειας επανέρχονται δριμύτερες, ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία. Εύκολες συνειδήσεις, ένα ετερόκλητο πάθος με αδυνατισμένη ταυτότητα που προσαρμόζεται, που πυκνώνει, που αποκτά το χρώμα και την αισθητική τής επικαιρότητας, που υπακούει στη μόδα, στο συρμό. Ντύνεται τη φενάκη τών συστημάτων, φορά μάσκες, ανασύρει πορτραίτα με παράξενα χαρακτηριστικά που ζουν στο σκοτάδι και τη ρωγμή του παλαιού. Τέτοιοι κίνδυνοι ενσκήπτουν στον κόσμο με μια πρωτόγνωρη μανία.

Και όμως, κάπου κάπου, μες στην ταραχή τής ιστορίας, γεννιούνται νίκες, σημειώνονται τομές στο γνώριμο, το αταβιστικό εκείνο πάθος με το οποίο ανανεώνεται η αιώνια πομπή. Τα ουσιαστικά τής πολιτικής, επιρρήματα την ίδια στιγμή, της ζωής και της κοινωνίας χάνουν το σφρίγος, τη δυναμική που τα προικίζει με μια δήθεν ιδέα πρωτοπορίας ή σοβαροφάνειας. Ο ριζοσπαστισμός, αυτό το νευρικό στυλ που ταράζει τον κόσμο μπορεί ν΄ απωλέσει τη δύναμη του χάρην τής υγείας ενός συλλογικού πνεύματος που κάθε τόσο ενστικτωδώς εντοπίζει τις καταβολές και το διαχρονικό του στίγμα . Οι εθνικισμοί αντικρίζουν τις ήττες που αναλογούν σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού. Η μόδα, το στυλ που δεσμεύει τον κόσμο με την πληθωρικότητα και τις ιδιομορφίες του και που δεν μπορεί παρά ν΄ αποτελεί μια εκδοχή τού χιμαιρικού ή τής πρόσκαιρης αισθητικής αποκτά πια μια σημασία δευτερεύουσα. Τώρα στο προσκήνιο έρχονται τα πιο ουσιώδη αντανακλαστικά. Τα παραδείγματα το ένα μετά το άλλο πιστοποιούν αυτή τη στροφή που πραγματοποιεί αναπάντεχα ο κόσμος όταν αγγίξει τη χαμηλότερη στάθμη του σε μια  πορεία αναζωπύρωσης των πιο θεμελιακών αξιών. Αυτές μπορούν να διαμορφώσουν το μόνο ενδεδειγμένο ύφος, τη μόνη άμυνα για το ευμετάβλητο και το απερίγραπτο της ζωής που κάθε τόσο αναζητά όχι τα καταφύγια και τις παθητικές αναμονές, μα το ακλόνητο δίκαιο,  το νεανικό, αυτό που δεν ολισθαίνει μες στον χρόνο, που δεν ακυρώνεται.

Το καταλανικό παράδειγμα με τις παλινωδίες και τις δομικές του αδυναμίες συνιστά ίσως την πιο αισιόδοξη οπτική, μια λεπτομέρεια που αναζωογονεί και κρατά ακέραιη την πίστη μας. Η αυτοδιοίκητη περιοχή της Καταλονίας, που κέρδισε μέσα απ΄ την υπομονή και τη διαβούλευση τη σημασία του προσωπικού της χαρακτήρα, σήμερα βεβαιώνει πως αργά ή γρήγορα οι εθνικιστικές προοπτικές αποκαλύπτουν την πιο αληθινή τους έκφραση. Ελλειματικά σχήματα, δίχως τόλμη και θάρρος, αφού τίποτε καινούριο δεν κομίζουν παρά μια ψαλιδισμένη ελευθερία, μια προσχηματική αυτοδιάθεση, σωριάζονται σαν κούκλες από ζάχαρη, συνηγορώντας στις καταφάσεις των υπέροχων δοκιμίων του Γ. Αριστηνού. Οι τοξικές σημασίες λεπταίνουν ώσπου θρυμματισμένες καταρρέουν, σπέρνοντας συντρίμμια από πρόσκαιρους θρόνους. Το λίγο τής σκέψης και τού λόγου, το λίγο τής τόλμης, του θάρρους που απαιτεί η ιστορία για να γυρίσει τις σελίδες της έρχονται στο προσκήνιο, καταμαρτυρώντας πως ετούτος ο κόσμος είναι πλασμένος απ΄ το σφυγμό τής ελευθερίας. Εκείνης τής προστιθέμενης αξίας, που καλλιεργεί το ανθρώπινο αισθητήριο, που ερεθίζει την αμφισβήτηση και ευλογεί τη συνύπαρξη.

Συλλογιέμαι πως αν η καταλανική κυβέρνηση πίστευε στο όραμα που απόψε διχάζει ολόκληρη την Ισπανία, πως αν υπήρξε πιστή στη θέλησή της, τότε σήμερα θα μιλούσαμε για έναν αλλιώτικό κόσμο. Και όμως, το πολιτικό έλλειμα του μικρού κοινοβουλίου, η επίπλαστη, ψυχική του ευφορία έδειξε σ΄ όλο τον κόσμο πόσο αδύναμοι, πόσο ετοιμόρροποι φαντάζουν όλοι αυτοί οι ανώφελοι εντυπωσιασμοί. Ακόμη και την ώρα που η Καταλονία πίστεψε στο δίκαιο του αγώνα της με μια πρωτόγνωρη, συναισθηματική ορμή, ακόμη και τότε, ο εθνικισμός δεν μπορούσε να κρύψει το προσωπείο του. Και έτσι έλαμψε με τις εγγενείς αδυναμίες του, ανέσυρε ξανά τις μνήμες που στοιχειώνουν έναν ολόκληρο κόσμο.

Η ήττα του εθνικισμού στην Ισπανία συνιστά μια νίκη για ολόκληρη την Ευρώπη. Την ώρα που η Βιέννη κατακτιέται απ΄ τους πιο συντηρητικούς εκφραστές τής εποχής, παράξενες δικλείδες ασφαλείας, σφυρηλατημένες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το Σομ, φεγγάρια επικίνδυνα, ματωμένα κρατούν ζωντανό τον κόσμο. Η ατμόσφαιρα του γέρο Έζρα συγκρατεί απ΄ τον όλεθρο ετούτο τον κόσμο. Οι γυρολόγοι και οι θαυματοποιοί πώς δειλιάζουν σαν βρίσκουμε λέει τη συνέχεια της εσωτερικής μας ζωής, με τις ποικίλες, ευλογημένες  εκλογές, με τις προτιμήσεις, με τη μνήμη και τη συγκίνησή της.

Η εμπειρία της Βαρκελώνης, οι βλέψεις τής Σκωτίας, το χρόνιο μυστικό τής Τοσκάνης, η Αυστρία, η γαλλική ακροδεξιά συνιστούν έναν κλειστό κύκλο. Όλες οι αποδείξεις και όλα τα θεωρήματά τους δεν αντέχουν στον καιρό. Όλες τις εποχές τής διάλυσης, να θυμάσαι τίς συνθέτουν παρόμοιες υποκειμενικές και αδιάφορες μειοψηφίες. Ο Έλληνας Ανώνυμος και η Νομαρχία του  περιγράφουν με τα πιο ζωηρά χρώματα, τις πιο στέρεες λέξεις το ζητούμενο κάθε εποχής.

Ένας αληθινός πολίτης πεθαίνει με ή διά την ελευθερία του. Ένας Αμερικάνος ποιητής, γέννημα μιας άλλης ομοσπονδίας προσθέτει πως κάτι τέτοιο μπορεί να είναι διαφορετικό, πιο υψηλό, πιο τυχερό απ΄ όσο πίστεψε αυτή η μανιασμένη εποχή. Κόντρα σ΄ ένα σύνθημα όπως αυτό, δεν μπορεί να αντιταχθεί καμιά ποδοσφαιρική λογική.

Ένας στοχαστικός και στοχαζόμενος άνθρωπος, που μπορεί και αντιτάσσεται σε κάθε λογική της μάζας είναι όσα θυμόμαστε απόψε από εσάς κύριε Ραφαηλίδη.

(αναδημοσίευση από 24grammata.com)

20 Οκτωβρίου 2017

Έλαβα γνώση [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]


ΕΛΑΒΑ ΓΝΩΣΗ

Τα ποιήματά μας
πάνε χρόνια τώρα

άσπρισαν τα μαλλιά τους
οι λέξεις τους
δόντια που πέφτουν

καρδιακές αρρυθμίες
οι μέρες τους

αιμορραγικά εγκεφαλικά
τα βράδια τους.

Ξεκούρδιστες κιθάρες
τα ποιήματά μας
σέρνονται, επαιτούν
σε ηλεκτρονικούς ιστούς

ένα ντιν, δυο κλικ
σε αποξηραμένα πληκτρολόγια
πετούν και χάνονται

άφωνα πουλιά
με τα φτερά τους
πισσωμένα αλαζονεία

Τα ποιήματά μας
στάσιμα νερά
που ούτε τον κόρφο τους
δε φτύνουν.

19 Οκτωβρίου 2017

[Eικόνες από το Konzentrationslager Auschwitz-Birkenau - Σοφία Κρίκου]

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τη φίλη Σοφία για τις φωτογραφίες, του 2012, που μού έστειλε από το Άουσβιτς, ενός χώρου που απέδειξε, όσο κανείς στον 20ο αιώνα, το πόσο αγαθό είναι ένα κτήνος μπροστά στον φασίστα άνθρωπο: