Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό δέκατο τέταρτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, την ποιητική συλλογή: "Απέναντι" του Δημήτρη Α. Δημητριάδη.
-------------------------------------------------
Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης ανήκει σε εκείνους τους εξαιρετικά χαρισματικούς ποιητές που όμως, ως συνειδητή τους επιλογή, επιθυμούν και παραμένουν απέναντι.
Απέναντι σε κάθε
-δημοσιοσχεσίτικη πρακτική όλων αυτών των περί άλλων (δηλαδή των μη ταπεινών προβλημάτων καθημερινότητας της κοινωνίας, ήτοι: των αισθητικών, σεξιστικών ή μεταφυσικών ανησυχιών της μπουρζουαζίας και των γελοίων μιμητών της που θα τους βρεις σε όλες τις κοινωνικές τάξεις) τυρβάζοντας ή αυτών των οποίων τα έργα απέχουν παρασάγγας των δήθεν ανατρεπτικών λόγων τους,
-αδικία και αδικία σημαίνει μόνον ένα πράγμα: εκμετάλλευση,
-εξουσία, που αναγκαστικά για να υπάρχει επιβάλει και συντηρεί ταξικές δομές εκμετάλλευσης.
Ο αριστερός Δημήτρης Α. Δημητριάδης επιθυμεί και παραμένει απέναντι όχι γιατί δεν είναι ή δεν θέλει να είναι μέλος της κοινωνίας, αλλά γιατί:
-θέλει και ποθεί να μπορούσε να ζει σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση,
-έχει πλήρη συνείδηση πως η (μη ταξική) κοινωνία της μη εκμετάλλευσης, από την επιβολή των κρατών και μετά, δεν υπήρξε πουθενά,
-αν και δεν βλέπει την αγωνιστικότητα του παρελθόντος, δεν έχει παραιτηθεί της ελπίδας. Της ελπίδας για μια ανατροπή του κράτους της εκμετάλλευσης από κάτω. Και ελπίζει γιατί έχει ακόμα φίλους, φίλους μοναχικούς και προδομένους, που μόνο αυτούς νιώθει να ανήκουνε στην ίδια ράτσα γιατί μιλάνε για αυτά που μιλάει και αυτός,
-έχει πλήρη συνείδηση του ρόλου όλων αυτών που εκστομίζουν μεγάλα λόγια αποσκοπώντας στη δημοσιότητα για το κέρδος που συνεπάγεται,
-ο ποιητής, ο πραγματικός ποιητής, δε μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με το life style και κάθε τι που σχετίζεται με τη βιομηχανία της αποβλάκωσης και το συμβιβασμό της ένταξης σε αυτήν,
-γιατί ζηλεύει τα σκυλιά που αλυχτάνε και τα ψάχνει μέσα στον άνθρωπο να ξυπνήσουν και να ζητήσουν αγριεμένα «το κόκαλο του κόσμου».
Η μόνη παρενέργεια αυτής της στάσης είναι ενίοτε να περιμένεις 25 ολόκληρα χρόνια να δεις έργο του. Ας είναι. Η ποιητική συλλογή «Απέναντι» αξίζει κάθε αναμονή!
Γιώργος Πρίμπας
(Αναδημοσίευση από 24Γράμματα)
-------------------------------------------------
Πρέπει να έχει στομάχι γερό η ποίησή μας,
Ώστε ν΄αντέξει κάρβουνο, λάστιχο, ουράνιο,
Φεγγάρια, ποιήματα
Λ. Σίμπσον
Μόνος στις κατάμεστες πλατείες του μέλλοντος διατυπώνει τ΄ αξιώματα. Ανήκει σ΄ εκείνους τους μικρούς, πολύχρωμους κεραυνούς του Γονατά που δεν πεθαίνουν ποτέ. Μόνος στις κατάμεστες πλατείες του μέλλοντος εκφωνεί τον πανηγυρικό λόγο της πίστης του. Οι σιωπές που πυροδοτούνται ξαφνικά, έχοντας επωάσει ολόκληρους καιρούς, η ζωή που αψηφά το τέλος και προβάλλει μυθική και αδιάφθορη, μια μεγαλειώδης και ανίκητη επανάσταση. Τα χέρια σου που λαμβάνουν τόσα σχήματα και θρυμματίζουν τον καιρό, η μνήμη του νερού και η αρχαία του ηλικία συνιστούν, σε πείσμα των καιρών μια μορφή αντίστασης. Οι παλιοί του φίλοι είναι ποιητές, είναι όσοι πίστεψαν και πιστεύουν ακράδαντα ότι καμιά απολύτως ήπειρος δεν έχει ανακαλυφθεί ως τώρα. Είναι όσοι υπηρετούν το δόγμα που μας θέλει υπαλλήλους μιας ακλόνητης συνείδησης και μιας απρόσκοπτης και μοιραίας ιστορίας. Πρόκειται γι΄ αξιώματα αδιαμφισβήτητα. Πάει να πει πως ετούτη η αρχαία θρησκεία πετάει στη φωτιά την ησυχία της, αντέχει το βάρος ενός καλοκαιρινού μεσημεριού και συντρίβει τους μαύρους ήλιους που μας συντροφεύουν. Πιστεύει στην τέχνη της ιδέας, λαμβάνοντας τη θέση που της αρμόζει μες στην ξέφρενη ιστορία. Υπαγορεύει έναν λόγο πύρινο, ελπίζει σε θανάτους δίχως προσευχές, περιφρονεί καθ΄ολοκληρίαν τους παλιούς, ξοδεμένους φίλους, εγκαταλείπει το κοπάδι του πλήθους και μόνος, σχεδόν καιόμενος από μοναξιά επιβιβάζεται στις μεγάλες λεωφόρους των καιρών. Κρατά απ΄ το χέρι γυναίκες ποιήτριες, απ΄ εκείνες που γεμίζουν μ΄ αστέρια την ψυχή μας και ζουν στα σύρματα, σκίζει όλες τις σελίδες της ιστορίας και καταργεί τις ώρες της κοινής σιωπής της. Ύστερα, προσμένοντας τον πρώτο άνεμο, εγκαταλείπει την Αριάδνη και τους λαβύρινθους ολοκληρώνοντας την προσευχή του με μια στροφή για την καινούρια μέρα. Με μια ελπίδα για όσα πεθαίνουν στους φωταγωγούς, για το τρεμάμενο φως της λάμπας, για τις θύελλες που υπάρχουν πάντα, για χάρη της θάλασσας, για τα μοναχικά δωμάτια και το χρώμα του αίματος. Σ΄ αυτά και μόνο πιστεύει ο προσευχητής.
Ο Δημήτρης Δημητριάδης είναι ένα απ΄ εκείνα τα πολύ καθαρά πρωινά που μας μένουν αξέχαστα. Είναι ένας που μπορεί και αλλάζει την έκβαση της μάχης. Βγαίνει στις σελίδες τις νύχτες, ανάμεσα σε καθρέφτες, χειροκροτώντας ξέφρενα το λάθος και το ποίημα. Χειροκροτώντας ξέφρενα τον ίδιο το σφυγμό σου, δηλώνοντας απερίφραστα πως μπορεί να ξοδέψει έναν ολόκληρο ουρανό για να σε δει να μάχεσαι. Τα ποιήματά του πρέπει να διαβαστούν με μια ανάσα. Η κριτική στην περίπτωση του Δημήτρη Δημητριάδη, οφείλει ν΄ ασκηθεί στον ίδιο τον αναγνώστη.
Απόστολος Θηβαίος
(Αναδημοσίευση από 24Γράμματα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου