[στον Υμηττό 17.02.2019]

Στο παρόν ακολουθήσαμε τη διαδρομή, δεκαεπτάμιση (17,5) περίπου χλμ. με την επιστροφή και διάρκειας 4 ωρών, όπως καταγράφεται στο χάρτη από τη wikimapia. Σημείο εκκίνησης και επιστροφής η Ι.Μ. Καισαριανής. Η διαδρομή κινήθηκε κατά μήκος τού δασικού χωματόδρομου, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ της Περιφερειακής Υμηττού και του ασφαλτόδρομου που οδηγεί προς τις Κεραίες, με εξαιρετική θέα προς το Αισθητικό Δάσος Καισαριανής και το λεκανοπέδιο τής Αθήνας και τα γύρω του όρη. Κατόπιν, λίγο νοτιότερα τού Νεκροταφείου Παπάγου, για 610 μ. κινηθήκαμε στον ασφαλτόδρομο, προς το Χολαργό. Στο σημείο που ξεκινούν οι δύο δασικοί χωματόδρομοι [οι οποίοι κινούνται περιμετρικά τού Κορακοβουνίου, διατρέχοντας τις δυτικές του πλαγιές, τις βόρειες και τις ανατολικές,  και συναντιούνται στην ανατολική πλευρά τού Υμηττού, στο ύψος τής συνοικίας Άγιος Αντρέας Παιανίας, για να καταλήξουνε νοτιότερα στο Σπήλαιο Κουτούκι] ακολουθήσαμε τον προς τα δεξιά μας, που κινείται σε μεγαλύτερο υψόμετρο αλλά είναι πιο σύντομος. Στο σημείο συνάντησης τους, ακολουθήσαμε, προς τα βόρεια, τον άλλον και στα 375 μ., στην πρώτη δεξιά στροφή, χωμένη στα πεύκα, στο αριστερό μας μέρος, διακρίναμε μια παλιά ασβεστοκάμινο (φωτογραφίες 11, 12 και13).

Για την επιστροφή υπήρχαν οι επιλογές: να ακολουθήσουμε την ίδια διαδρομή ή μέσω του μεγαλύτερου μήκους δασικό χωματόδρομο ή (αυτή που επιλέξαμε) κόβοντας δρόμο μέσω του μονοπατιού Ε5. Συγκεκριμένα επιστρέφοντας από τον ίδιο δασικό χωματόδρομο, στα 1,15 χλμ. από το σημείο συνάντησης των δυο δασικών χωματόδρομων, διασταυρωνόμαστε με το μονοπάτι Ε5, το οποίο ακολουθήσαμε, ανεβαίνοντας προς τα δυτικά, μέχρι τις εγκαταστάσεις τού ΟΤΕ. Να σημειώσουμε βέβαια ότι το μονοπάτι Ε5 είναι καλά σημειωμένο και βατό, αλλά δεν συνίσταται στα πλαίσια ορεινού περιπάτου. Μετά τις εγκαταστάσεις ΟΤΕ κινηθήκαμε κατηφορικά, κατά μήκος του ασφαλτόδρομου, με μια παράκαμψη σε μονοπάτι όχι καλά σημειωμένο και με προβληματικά σημεία, που ξεκινά στα 400 μ. από τη Μονή Αστερίου (σε μια κλειστή στροφή), κατόπιν εφάπτεται για λίγο του ασφαλτόδρομου, στον οποίο καταλήγει 240 μ. προτού την Καλοπούλα.                      

Εδώ και εδώ όλες οι αναρτήσεις για τον Υμηττό.

[στο νότιο Υμηττό 16.02.2019]

Στο παρόν ακολουθήσαμε την διαδρομή, δεκατριών (13) περίπου χλμ. με την επιστροφή, όπως καταγράφεται στο χάρτη από τη wikimapia. Σημείο εκκίνησης και επιστροφής το τέρμα τής οδού Θηβών στο Πανόραμα Βούλας. Η διαδρομή κινήθηκε μέχρι τις εγκαταστάσεις τής ΥΠΑ (το Ραδιοφάρο Υμηττού) στην κορυφή τού λόφου «Στρώμα». Στις φωτογραφίες που ακολουθούνε καταγράφεται η εξαιρετική θέα προς το Σαρωνικό και τα νοτιοανατολικά προάστια τής Αθήνας μέχρι τη Σαλαμίνα, την Αίγινα και την Πελοπόννησο καθώς και κάποιοι όμορφοι σχηματισμοί των βράχων. Ιδιαίτερα σημειώνουμε το βάραθρο (τρίτη φωτογραφία) και το σταλακτιτικό σχηματισμό ύψους μερικών εκατοστών (έκτη φωτογραφία). Στην κορυφή τού «Στρώματος» δεν κατέστη δυνατό να ληφθούνε φωτογραφίες λόγω της σφοδρής έντασης του αέρα.

[στα οχυρωματικά έργα εποχής Β'ΠΠ στα όρια Αιξωνής και Πανοράματος Βούλας 15.02.2019]

Στα όρια Αιξωνής Γλυφάδας και Πανοράματος Βούλας, στο ύψος τού αριθμού 22 επί της οδού Ηροδότου στο Πανόραμα, βρίσκονται οχυρωματικά έργα, φωτογραφίες από τα οποία ακολουθούν. Ανήκανε σε ένα δίκτυο οχυρωματικών έργων, στο νότιο Υμηττό, το οποίο οι γερμανοί είχανε κατασκευάσει επί κατοχής για να προστατέψουν, από αεροπορικές επιδρομές, το τότε αεροδρόμιο στο Ελληνικό αλλά και να ελέγχουνε τους δρόμους τής περιοχής.

Στην πρώτη εικόνα χάρτης από το Google Earth στον οποίο διακρίνονται. 

    

ένα Χαϊκού του Ντέμη Κωνσταντινίδη

Τόσες και τόσες
αντί για διαμαντάκια
γυάλινες χάντρες ...

12.02.2019

Εγκώμιο στη διαλεκτική [Bertolt Brecht, μετ. Νάντια Βαλαβάνη]

ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ
Lob der Dialektik

Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.
Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Η βία εξασφαλίζει: Όπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει.
Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυριάρχων 
Και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα: Τώρα εγώ πρώτη ξεκινάω.
Μα κι απ’ τους καταπιεσμένους λένε πολλοί τώρα:
Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.

Όποιος ακόμα ζεί, δε λέει: Ποτέ!
Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
Όπως ακριβώς είναι, έτσι δε μένει.
Όταν πουν ό,τι είχανε οι κυρίαρχοι να πούνε 
Θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.
Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;
Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.
Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντρίβει; Εμείς πάλι.
Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!
Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!
Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!

Νηπενθή [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

Νηπενθή

Αυτή η δίψα για θάνατο τον κρατούσε σφιχτά από τα χρόνια της νιότης του.

Πώς να λεγε στους γονιούς του σαν τον έπιαναν βυθισμένο σε γκρεμνούς ρέμβης, σταυρώνοντάς τον με ερωτήσεις.

Αργότερα, βρήκε τον τρόπο να αποφεύγει το βλέμμα της γυναίκας του, μιλώντας της αφηρημένα για καλλιτεχνική μελαγχολία, ίσως και μια μικρή - ασήμαντη οικογενειακή κατάθλιψη.

Έτσι και στα παιδιά του, τα άφησε ελεύθερα να κολυμπάνε στα νερά του μαντεύοντας τα βάθη του.

Ξαπλωμένος στο δωμάτιο του νοσοκομείου, κοιτούσε τώρα στο παράθυρο τα κύματα του δειλινού που αργοκυλούσαν ηδονικά, χαρίζοντας σε δυο περιστέρια τα ενδύματα του πάθους.

Έδιωξε ευγενικά τα παιδιά του και σαν έμεινε μόνος, έκλεισε αργά τα υγρά μάτια του, χαμογελώντας πεπεισμένος, πως οι άνθρωποι έχουν φτερά μα φοβούνται να τ' ανοίξουν.

Πηγή: drasivrilissia.gr.

[στο νότιο Υμηττό 10.02.2019]

Στο παρόν ακολουθήσαμε την κυκλική διαδρομή όπως καταγράφεται στο χάρτη από τη wikimapia. Σημείο εκκίνησης και επιστροφής το σημείο τής οδού Υμηττού με τα τελευταία σπίτια τού Πανοράματος Βούλας. Η διαδρομή περνά από μια μικρή σπηλιά με ίχνη πρόσφατης κατοίκισης ή χρήσης (αν λάβουμε υπόψη το παρακείμενο εγκαταλελειμμένο λατομείο), το σπήλαιο (σπηλαιοβάραθρο μάλλον) «Συκιά» (περισσότερα εδώ), το μνημείο για τους δύο πυροσβέστες που σκοτώθηκαν στις 15.07.1999, όταν, στην προσπάθειά τους να κατασβήσουν φωτιά στην περιοχή, έπεσαν με το όχημά τους μες στο σπηλαιοβάραθρο  «Συκιά», την είσοδο του βαράθρου «Κολόνες» και την είσοδο του σπηλαίου στις νότιες πλαγιές του λόφου «Κακαβούλα». Το σπήλαιο «Κακαβούλα» δεν είναι προσβάσιμο παρά από ομάδες έμπειρων και κατάλληλα εξοπλισμένων σπηλαιολόγων και έχει χώρους με πλούσιο διάκοσμο (*). Επίσης περάσαμε και από την είσοδο του βαράθρου «Θερμό» (το όνομά του λόγω της σχετικά μεγάλης θερμοκρασίας στο εσωτερικό του – περισσότερα στο spilaiologia.blogspot.com.). Η θέα καθ' όλη τη διάκρεια τής διαδρομής (όπως φαίνεται και απ΄οτις φωτογραφίες που ακολουθούν είναι εξαιρετική)  

(*)

users.otenet.gr.: Βρίσκεται σε υψ. 280 μ. στη νότια πλαγιά του λόφου Κακαβούλα (υψ. 412 μ.), που είναι το ΝΔ αντέρεισμα της κορυφής Στραβαετός του Υμηττού. Η είσοδος του σπηλαίου είναι ένα άνοιγμα στην επιφάνεια του εδάφους και "βλέπει" (στα νότια) τη μέση ακριβώς του κόλπου της Βάρκιζας. Μια πτώση μέρους της οροφής, που εξωτερικά εμφανίζεται σαν ένα βούλιαγμα με διάμετρο 8 μ. δημιούργησε δύο εισόδους.

Το σπήλαιο αποτελείται από ένα μεγάλο κατηφορικό θάλαμο 26Χ16 μ. περίπου και ύψος γύρω στα 8 μ. και σχεδόν στο κέντρο του υψώνονται πέντε μεγάλες σταλακτικές κολόνες που οι τρεις τους συγκρατούν τον πεσμένο ογκόλιθο της οροφής. Ένας δεύτερος θάλαμος 15Χ3 μ. στο βάθος του σπηλαίου καταλήγει σε στενό κατηφορικό ελικοειδές λαγούμι ( σαλίγκαρο ) μήκους 24 μ. που τελικά καταλήγει σ' ένα μικρό θάλαμο 4Χ5 μ. και ύψους 2,50 μ. Το συνολικό βάθος (υψομετρικά) του σπηλαίου είναι 33 μ.

Πρωτοεξερευνήθηκε το 1933 και περιγράφεται αναλυτικά στο περιοδικό "Εκδρομικά" τον Αύγουστο - Σεπτέμβριο 1933 καθώς και στην επετηρίδα του ΕΟΣ "Το Βουνό" έτους 1947 - 48 (σελ. 45 - 48).

Στο άρθρο των "Εκδρομικών" του Ι. Καψαμπέλη, ο οποίος έκανε και την πρώτη χαρτογράφιση του, αναφέρεται ότι το σπήλαιο ήταν γνωστό στους χωρικούς σαν Σπηλιά της Συκιάς.

Εικόνες από το εσωτερικό τού σπηλαίου "Κακαβούλα": wikiloc.com.