Στίχοι σαν Δέντρα [ΦΚ]

ΣΤΙΧΟΙ ΣΑΝ ΔΕΝΤΡΑ

Χρόνια σκαλίζοντας, κλαδεύοντας
Τις λέξεις και τις φράσεις, για να 
Βρεθεί ο τρόπος να σταθούμε 
Στους καιρούς…

[Σκουριά 21.07.2017]

Στον πρώην Σ.Σ. Κορίνθου:

Ουράνιοι ποιητές [Pablo Neruda, μετ. Δανάη Στρατηγοπούλου]

ΟΥΡΑΝΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
(από το Canto General)

Και σεις τι κάνατε ζιντίστες,
διανοουμενίστες, ριλκίστες,
μυστικίζοντες, ψευτομάγοι
υπαρξιακοί, παπαρούνες 
σουρεαλιστικές που φλέγονται 
πάνω σε τάφο, ευρωπαΐζοντα 
πτώματα τής μόδας, χλωμά σκουλήκια 
του καπιταλιστικού τυριού, 
τι κάνατε 
μπροστά στο κράτος της αγωνίας, 
πλάι σε τούτο το σκοτεινό 
ανθρώπινο πλάσμα 
σε τούτο το τσαλαπατημένο ον 
σε τούτο το κεφάλι το χωμένο 
στην κοπριά, μπροστά 
σε τούτο το υλικό 
από στυφές κλωτσημένες ζωές;

Το μόνο που κάνατε ήταν η φυγή: 
Πουλήσατε συμπυκνωμένη σαπίλα,
γυρέψατε, μακριές ουράνιες κόμες, 
δειλά φυτά, φαγωμένα νύχια, 
«Αγνό Κάλλος», «Μαγεία», 
προϊόντα τρομαγμένων κακομοίρηδων 
για ν’ αποσπάσετε μακριά το βλέμμα σας, 
για να θολώσετε τις ντελικάτες κόρες 
των ματιών σας, 
για να επιβιώσετε με το πιάτο 
τα βρώμια αποφάγια 
που σας πετάξαν οι αρχόντοι, 
χωρίς να δείτε το κοτρώνι της αγωνίας, 
χωρίς να υπερασπίσετε, 
χωρίς να καταχτήσετε, 
πιο στραβοί κι απ’ τα στέφανα 
του νεκροταφείου όταν πέφτει 
η βροχή πάνω στα ασάλευτα 
σάπια λουλούδια των τάφων.


Ζιντίστες: οπαδοί του Ζιντ
Ριλκίστες: οπαδοί του Ριλκε

Δυο τραγούδια σε μελοποιήσιμη απόδοση από τον ΦΚ

Let it be [Beatles 1969]
Songwriters: JOHN WINSTON LENNON / PAUL JAMES MC CARTNEY, 

When I find myself in times of trouble
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be.
And in my hour of darkness
She is standing right in front of me
Speaking words of wisdom, let it be.
Let it be, let it be.
Whisper words of wisdom, let it be.

And when the broken hearted people
Living in the world, I agree
there will be an answer, let it be.
For though they may be parted 
there is still a chance that they will see
There will be an answer, let it be.
Let it be, let it be. Yeah
There will be an answer, let it be.

And when the night is cloudy,
There is still a light that shines on me,
Shine on until tomorrow, let it be.
I wake up to the sound of music
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be.
Let it be, let it be.
There will be an answer, let it be.
Let it be, let it be,
Whisper words of wisdom, let it be


Ας είναι, κι όπου βγει 

Σαν μου τυχαίνουν βάσανα,
Η Παναγιά με σκέπει,
Κι όλο μου λέει λόγια σοφά,
Ας είναι, κι όπου βγει.
Και στης μαυρίλας της ψυχής
Την ώρα αυτή όπως πρέπει
Εκεί στέκεται δίπλα μου,
Ας είναι, κι όπου βγει,
Μου ψιθυρίζει ναι αυτή
Η άγια η μανούλα
Λόγια σοφά, λόγια ακριβά,
Ας είναι, κι όπου βγει.

Κι οι ταραγμένοι στην καρδιά 
Ανθρώποι, που έχουν ζήσει
Σ’ αυτό τον κόσμο, αν συμφωνούν
Υπάρχει λύση αν θες.
Κι αν το θελήσουνε κι αυτοί
Καλύτερα θα ζούνε
Κι αν πάλι ζήσουν χωριστά
Χωρίς να προσπαθούν
Να ενωθούν, σιγά-σιγά,
Απάντηση θα βρουν.

Κι αν έχει σύννεφα η νυχτιά 
Υπάρχει φως για μένα,
Αυτό που ακόμα πάνω μου
Φαντάζει φεγγερό,
Ως αύριο θε να φανεί, 
Θα με ξυπνάει στους ήχους
Της πιο ωραίας μουσικής
Την Παναγιά θα δω,
Να με σκεπάζει η χάρη της
Με λόγια ονειρεμένα.
Ας είναι κι ότι κι αν συμβεί,
Απάντηση θα βρω.
Άστο να γίνει, ότι μπορεί,
Ψιθυριστά θα ακούσω
Λόγια σοφά, λόγια ακριβά
Από την Παναγιά.
Με ψίθυρο των λόγων της 
Το νου  εγώ θα λούσω.
Θα με σκεπάσει η χάρη της 
Μ’ αιθέρια ομορφιά.




Катюша

Расцветали яблони и груши,
Поплыли туманы над рекой.
Выходила на берег Катюша,
На высокий берег на крутой.

Выходила, песню заводила
Про степного, сизого орла,
Про того, которого любила,
Про того, чьи письма берегла.

Ой ты, песня, песенка девичья,
Ты лети за ясным солнцем вслед.
И бойцу на дальнем пограничье
От Катюши передай привет.

Пусть он вспомнит девушку простую,
Пусть услышит, как она поет
Пусть он землю бережет родную,
А любовь Катюша сбережет.


Κατιούσα

Να οι μηλιές κι οι αχλαδιές που ανθίζουν
Στην ομίχλη πάνω απ’ τα νερά,
Κι η Κατιούσα στέκει μπρος στις όχθες,
Στο ποτάμι που αργοκυλά!

Κείνη όλο λέει ένα τραγούδι
Για ‘ναν αητό στις στέπες τις λευκές,
Έναν λεβέντη αγέρωχο στρατιώτη
Και το γράμμα κλείνει στην καρδιά.

Τραγουδάκι, της μικρής τραγούδι
Και του ήλιου λαμπερό κορμί
Ο φαντάρος τα σύνορα φυλάει
Κι η Κατιούσα θερμά τον χαιρετά.

Ας σκεφτεί το δόλιο κοριτσάκι,
Που γλυκά όλο του τραγουδάει
Κείνος πάντα τα σύνορα φυλάει.
Κι η Κατιούσα πολύ τον αγαπά.

Σημείωση: η ανωτέρω είναι η δεύτερη αλλά μελοποιήσιμη μετάφραση της Κατιούσας από το φίλο ΦΚ (εδώ η πρώτη και πιο κατά λέξη μετάφραση). 

[Σκουριά 15-16.07.2017]

Μεταλλική κατασκευή στο εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο Κορίνθου στο Λέχαιο:

Επαγγελματικός χώρος στο Λέχαιο:

Εγκαταλελειμμένο φορτηγό στην περιοχή της Ποσειδωνίας στο δυτικό άκρο της διώρυγας της Κορίνθου:

[Βασιλική Σκουτέλας 15.07.2017]

Στην ευρύτερη περιοχή της Αρχαίας Κορίνθου, εκτός από τις δύο γνωστότερες παλαιοχριστιανικές βασιλικές: του Αγίου Λεωνίδη, που βρίσκεται μες στον αρχαιολογικό χώρο του αρχαίου λιμανιού της Κορίνθου στο Λέχαιο και αυτής στο Κράνειο, δίπλα στο δρόμο που συνδέει την Παλαιά Κόρινθο με τις Κεχριές, υπάρχουν άλλες δύο: μία αφιερωμένη στον Άγιο Κορδάτο, που βρίσκεται στην περιοχή Μπέης στην Αρχαία Κόρινθο, και αυτής στη θέση Σκουτέλα, δίπλα στον επαρχιακό δρόμο που συνδέει το Λέχαιο με την Παλαιά Κόρινθο (το χωριό που βρίσκονται τα ερείπια της Αρχαίας Κορίνθου) και περνά από το εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο της Κορίνθου (στο Λέχαιο), φωτογραφίες από τα ερείπια της οποίας ακολουθούν.

Και στις τέσσερις βασιλικές υπήρχε βαπτιστήριο.

Η τελευταία φωτογραφία από παρακείμενο της Βασιλικής αρχαιολογικό χώρο.  

Και μέχρι ...

[παραλία Μελισσιού Κορινθίας 14.07.2017 08.37] 

Και μέχρι να πλακώσουν οι συλλέκτες μεδουσών κνησμών έχω λόγια να πλεύσω μυθοπλαστών της θάλασσας.

[το εκκλησάκι Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λ. Αθηνών 13.07.2017]

Η λεωφόρος Αθηνών (πρώην Καβάλας) ξεκινά από το τέλος της οδού Αχιλλέως (στο σημείο που αυτή διασταυρώνεται με την λεωφόρο Κωνσταντινοπόλεως και τη σιδηροδρομική γραμμή Πειραιά - Θεσσαλονίκης) και τελειώνει στο ύψος του Σκαραμαγκά, συνεχίζοντας κατόπιν ως Εθνική Οδός Αθηνών Κορίνθου. Από την αρχή της μέχρι το σημείο που τη συναντά η Ιερά Οδός είναι ένας από τους ασχημότερους ελληνικούς δρόμους οπότε αισθητικά διαμάντια, όπως το εκκλησάκι Κωνσταντίνου και Ελένης, φωτογραφίες από το οποίο ακολουθούν, στη διεύθυνση Λ. Αθηνών υπ' αριθμό 71, ξεχωρίζουν. Αισθητικά διαμάντια, που φυσικά σπανίζουν, είναι κυριολεκτικά άγνωστα στους οδηγούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν την λεωφόρο Αθηνών για να περάσουν, συνήθως βιαστικά, και μάλλον εγκαταλελειμμένα στη φθορά του χρόνου. 

   

Θάνος Γκαραγκούνης - Η Κινηματογραφική Πόλη

Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό ογδοηκοστό τέταρτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, τη μελέτη με τίτλο: "Η Κινηματογραφική Πόλη" του Θάνου Γκαραγκούνη.

----------------------------------------------------------

            Αντί Προλόγου

Στην σχετικά γνωστή, αλλά πιθανόν υποτιμημένη ‘B movie’ Under Suspicion (2000) με τους Gene Hackman, Monica Bellucci και Morgan Freeman, ο κύριος ύποπτος για το φόνο μιας νεαρής ανήλικης, πλούσιος δικηγόρος που δεν περνά την πρώτη (ούτε καν τη δεύτερη) νιότη του (Hackman), παγιδεύεται ηθικώς μιλώντας, πολλαπλώς, αλλά επί της ουσίας, διττώς, (οφείλει να επιλέξει μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης), ήτοι μεταξύ αφενός της δικής του εμμονής σε ένα είδος αγοραίου έρωτα, υλοποιούμενος σε κακόφημα και απροκάλυπτα βδελυρά μέρη και αφετέρου της πανέμορφης αλλά απόμακρης και ανεξήγητα θυμωμένης ή θλιμμένης γυναίκας του (Bellucci), η κρεβατοκάμαρα της οποίας, στο σπίτι που μοιράζονται, παραμένει μερικά μέτρα μακρύτερα από τη δική του.

Χωρίς να διακρίνουμε σχέσεις αιτίου-αιτιατού μεταξύ των δύο συμπεριφορών –και μόνο η υποψία του ακαταπόνητου και δίκαιου επιθεωρητή που ανέλαβε την υπόθεση, και παλιού φίλου του υπόπτου (Freeman), είναι αρκετή για να καταβάλλει, τον ύποπτο –το ερώτημα τίθεται πιο απλά, εν τούτοις ∙ της εξόντωσης ή κούρασης συμπεριλαμβανομένου: Μπορεί η άρνηση της συζύγου να μοιραστεί την συζυγική κλίνη, να δικαιολογήσει, τις παρασπονδίες και τον όντως παρακμιακό, και στα όρια του ηθικού, βίο του υπόπτου; Αυστηρά, ηθικώς μιλώντας, ασφαλώς όχι. Μπορεί όμως να τις βγάλει από την λήθη (α-λήθεια-λήθη), ήτοι μπορεί να τις επαναεπινοήσει και να τις αναδημιουργήσει υπό όρους που δεν διακρίνονται ευκρινώς εξ αρχής.  

Στην εξίσου υποτιμημένη κινηματογραφική εκδοχή του ομώνυμου βιβλίου του Alexander Dumas The Count of Monte Christo (2002), του Kevin Reynolds, όταν ο ομώνυμος ήρωας εισέρχεται στη φυλακή όπου και είθισται να υπόκειται στη τελετουργία που εγκαινιάζει και συμβολίζει την έναρξη της εγκάθειρξης δια του εξοντωτικού μαστιγώματος από τον επικεφαλή της φυλακής, ψελλίζει επαναλαμβάνοντας ένα ρητό που υπάρχει χαραγμένο ήδη στο τοίχο του κελιού: ‘God will give me justice’. Λαμβάνει εν τούτοις, τη σκωπτική, απογοητευτική, αλλά ξεκάθαρη απάντηση του επικεφαλή της φυλακής: ‘God has nothing to do with this’.  

 Συνειρμικά, εκ των άνωθι, και για να θυμηθούμε μια λογοτεχνική παράθεση, αν για τον Dostoyevsky –ιδιαίτερα, όταν λέει ότι ‘Όταν δεν υπάρχει Θεός τότε όλα επιτρέπονται’ –το σημείο ‘\Θεός/’ υπόκειται και στέκεται ή αναπαριστά, γενικά μιλώντας την ηθική, και μετά την προτροπή και διευκρίνιση ‘God has nothing to do with this’, τότε αυτό που απομένει είναι να αναγνωρίσουμε την ανάγκη για μια φιλοσοφία χωρίς ηθική, ήτοι μια αληθινή φιλοσοφία που θα ρίξει φως τόσο σε αυτό που δεν βλέπει αρχικά ο θεατής στο Under Suspicion (την τραγική εκδίωξη του Hackman από τη συζυγική κλίνη και τις ανήθικες επιλογές του) όσο και στο ανεπιτήδευτο, άγνωστο, άλογο αλλά εν τούτοις βιωμένο πραγματικό βασανιστήριο του Κόμητα στη φυλακή –παρόλο που ‘God has nothing to do with this’.

Ζητούμενο, το οποίο προφανώς ενισχύεται, αν δεν δικαιώνεται απόλυτα, και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις (στις δύο ταινίες), από την εξέλιξη τους. Για να περιορίσουμε μια μακρύτερη ιστορία, αρκεί να πούμε ότι ο λόγος περί ηθικής και η εδραίωση της σε θεμέλια, εν πάση περιπτώσει, που αναγκαστικά δεν είναι κραταιά και κανονιστικά σε επίπεδο νόμων, ρυθμίσεων ή μεγάλων αφηγήσεων, τίθεται πιο επιτακτικά από ποτέ.  

Ως απάντηση στην τραυματική, ευτυχώς ή δυστυχώς, απώλεια ενός κώδικα Ηθικής προσφέρουμε, παρόλα αυτά τις παρακάτω σελίδες, στις οποίες τη θέση της Ηθικής, έρχεται να λάβει η αλήθεια μιας τραγωδίας που παλεύει με τη δυνατότητα ‘να είναι κανείς ηθικός’ και το ερώτημα που ενορχηστρώνει μια τέτοια τραγωδία, πάντα αδύνατο και αδιανόητο να απαντηθεί μια για πάντα: ‘Υπήρξα αρκετά ηθικός;’

Αυτό δεν κάνει τη φιλοσοφία ανήθικη, με τη φιλοσοφική έννοια του όρου, τουλάχιστον, ούτε την ηθική αδύνατη. Οίκοθεν, χρησιμοποιώντας ένα αδόκιμο νεολογισμό, η φιλοσοφία εν τούτοις, μπορεί να την α-ληθέψει επί τω βελτίω. Παρακάτω επιχειρούμε με ανάλογο τρόπο, της αλήθεψης, δηλαδή, ή επαλήθευσης, να δούμε τις σχέσεις μεταξύ φιλμογραφίας του χώρου, γεωγραφίας του σινεμά, και της τριλογίας, δομή, τελολογία και συμβάν ως υποκατάστατα μια ανήθικης ηθικής, μιας ηθικής χωρίς νόμους, θεμέλια και κανονισμούς, αλλά εν τούτοις, αληθινής, ευαίσθητης  και εύληπτης σε εμπειρικούς, πραγματιστικούς όρους επαλήθευσης.

Η γεωγραφία συμβάλλει σε αυτήν την διαδικασία διεκπεραίωσης μιας αλήθειας, όχι ως δικαιολόγηση, ούτε ως αιτιολογημένη εδραίωση μιας καταρρέουσας ηθικής, αλλά περισσότερο αναδεικνύοντας, μια θεολογική σχέση αγάπης, που επιβιώνει τόσο των διαφορετικών γλωσσών και σωμάτων όσο και τελικά των διαφορετικών κόσμων. Πιο κρίσιμα, αν φαίνεται ότι στις κάτωθι τεχνολογήσεις εξοβελίζουμε την ηθική, τούτο είναι κυρίως γιατί μας φαίνεται ότι στις μέρες μας, η ηθική είναι εξαρτημένη από συμφέροντα, υποχρεώσεις, περιορισμούς και ανελευθερίες. Αν αυτή δεν είναι η περίπτωση, ρισκάρουμε απλά την έκδοση ενός ακόμη ανήθικου συγγράμματος.  

Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους... [Κώστας Μόντης]

Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους,
όλοι εμείς το διαμπερές τραύμα της Γης,
λευκοί και μαύροι και κίτρινοι,
«ανεπτυγμένοι» και «υπανάπτυκτοι»,
πλούσιοι και φτωχοί,
που τους γράφουμε απάνω στο χιόνι,
που τους γράφουμε απάνω στην άμμο,
απάνω στον ήλιο, απάνω στη βροχή,
απάνω στο πεζοδρόμιο,
απάνω στους χαρταετούς της καρδιάς μας,
απάνω στα υπόγεια της καρδιάς μας,
στα σαλόνια και στις σοφίτες,
με πέννα και με κάρβουνο,
όλοι εμείς που γράφουμε στίχους,
που εξακολουθούμε να τους γράφουμε στον ανοιχτό πίνακα,
που εξακολουθούμε να τους γράφουμε στον υπαίθριο πίνακα,
με τις κιμωλίες μας στεγνές ή βρεγμένες,
που εξακολουθούμε να τους γράφουμε με το αίμα μας,
σε μια παντιέρα που δεν τη γνωρίσαμε ακόμα,
σε μια παντιέρα που την ψάχνουμε ψηλαφητά μες στους αιώνες,
σε μια παντιέρα που μας αποκρύβεται
για να μην τελειώσει,
που μας ξέρει και αποκρύβεται
για να μην την παρατήσουμε,
σε μια παντιέρα που δεν τη βλέπουμε
μα σφιγγόμαστε γύρω της,
που δεν τη βλέπουμε μα κρεμαζόμαστε απάνω της,
που δεν ξέρουμε αν υπάρχει μα δεν το συζητάμε.
Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους
μπροστά στο φεγγάρι ή στο εχτελεστικό απόσπασμα
κι ανακυκλωνόμαστε και δεν εκλείπουμε
απ’ τον Όμηρο ή και πιο πριν ή και πάντα
μέχρι τον τελευταίο μας άσημο,
όλοι εμείς – τι σύμπτωση!
Χωρίς καμιά προσυνεννόηση,
χωρίς καμιά προεπαφή!
Τι παράξενη σύμπτωση, αδερφοί μου!