χωρίς τίτλο, της Θωμαής Ζορμπάκη

μόνο

το νερό, στ’ όνειρό μου

κυλά

γαλάζιο, βιολετί σύννεφο κι όλο δακρύζει

λίγες σταγόνες μόνο

αυτό το πρωινό στο λευκόχρυσο φως, εσύ

και τα νερολούλουδα

με τα χαμένα χρώματα τ' ουρανού, θέλω

να είσαι η αγάπη

όλος να έρχεσαι, χειμωνιάζει

κι αν χάθηκα μακριά σου

παρέα μου η βροχή ξέρει πόσο σε γύρεψα…

Death [William Butler Yeats]

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ούτε φόβος ούτε ελπίδα παραβρίσκονται

Σ’ ένα ζώο που πεθαίνει.

Ένας άνθρωπος περιμένει το τέλος του

Φοβούμενος κι ελπίζοντας μαζί·

Πολλές πέθανε φορές, (*)

Πολλές ξανασηκώθηκε φορές.

Ένας άνθρωπος σπουδαίος στην περηφάνια του (**)

Δολοφόνους αντιμετωπίζοντας

Κατά πρόσωπο χλευάζει

Τις γρήγορες ανάσες τους· 

Τον θάνατο ξέρει μέχρι το μεδούλι βαθιά–

Ο άνθρωπος είναι του θανάτου ο δημιουργός.

DEATH

Nor dread nor hope attend

A dying animal;

A man awaits his end

Dreading and hoping all;

Many times he died, (*)

Many times rose again.

A great man in his pride (**)

Confronting murderous men

Casts derision upon

Supersession of breath;

He knows death to the bone –

Man has created death.

(*) “Cowards die many times before their deaths. The brave experience death only once.” William Shakespeare’s Julius Caesar, in Act II, Scene 2.

(**) great man: αναφέρεται στον μισητό στον ΙΡΑ, ιρλανδό πολιτικό Kevin O’Higgins (07.06.1892 – 10.071927), ο οποίος επέβλεπε o ίδιος τις εκτελέσεις ιρλανδών μαχητών τού ΙΡΑ. Δολοφονήθηκε από τους ιρλανδούς Archie Doyle (απεβίωσε το 1980), Bill Gannon (απεβίωσε το 1965) και Tim Coughlan (απεβίωσε το 1928, σε ηλικία 22 μόλις χρόνων υπό συνθήκες μη διευκρινισμένες), οι οποίοι ήτανε μέλη του ΙΡΑ και αντίθετοι στην Αγγλοϊρλανδική Συνθήκη τής 6ης Δεκέμβρη 1921· τον πυροβόλησαν κατ’ επανάληψη καθώς, ο Kevin O’Higgins, περπατούσε στη λεωφόρο Cross, κοντά στη διασταύρωση  με τη λεωφόρο Booterstown, στο Δουβλίνο.

Πηγή πρωτότυπου και ανωτέρω πληροφοριών: 

interestingliterature.com.  

wikipedia.org/Kevin O' Higgins. κλπ.

[στην κορυφή τής Κακής Ράχης, στην Πάρνηθα, 05.12.2022]

Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από τη σύντομη σχετικά διαδρομή (περί τα 6 χλμ. και υψομετρικής διαφοράς 216 μ.), την οποία ακολούθησα το συννεφιασμένο πρωινό τής 5ης Δεκέμβρη, στην Πάρνηθα. Διαδρομή, η οποία πέρασε από την τρίτη ψηλότερη κορυφή τής Πάρνηθας, στην «Κακή Ράχη», στα 1.261 μ. [σ.σ. οι δύο ψηλότερες είναι οι: «Καραβόλα»  (1.413 μ.) και «Όρνιο» (1.340 μ.), οι οποίες όμως δεν προσεγγίζονται αφού στη μεν πρώτη βρίσκονται στρατιωτικές εγκαταστάσεις ενώ στη δεύτερη τηλεπικοινωνιακές εγκαταστάσεις].

Η εικόνα που ακολουθεί λήφθηκε από το δρόμο ανεβαίνοντας, πριν την ανατολή, με την Πεντέλη να δείχνει «σαν ηφαίστειο που ξυπνά»  

Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Σημείο εκκίνησης και επιστροφής ήτανε το Κιόσκι, στο σημείο στο οποίο ο δρόμος, που ανεβαίνει την Πάρνηθα, καθώς έρχεται από Αγ. Τριάδα διακλαδίζεται σε αυτόν που κατευθύνεται προς Μπάφι κλπ και αυτόν προς το Casino τής Πάρνηθας.

Ακολουθούν εικόνες από το κινηματογραφικό πρωινό τής 5ης Δεκέμβρη 2022, στην Πάρνηθα, από:

το μονοπάτι προς Μπάφι (στη δεύτερη, στο βάθος, στο όριο τού ορίζοντα, διακρίνονται δύο ελάφια)

το δρόμο προς το σημείο που ξεκινάει το μονοπάτι προς την κορυφή τού ορεινού όγκου «Κακή Ράχη»

το όχι σαφές μονοπάτι (σηματοδοτημένο πάντως κατά τόπους με διάσπαρτους κούκους) προς την πεπλατυσμένη κορυφή «Κακή Ράχη» (το video από την κορυφή)

το μονοπάτι (σηματοδοτημένο αρχικά μόνο με κούκους και σύντομα και με κόκκινη μπογιά)

που κατεβαίνει τη νότια πλαγιά της Κακής Ράχης...

...το οποίο, από το σημείο τού υπερμεγέθους με αυξανόμενο ύψος κούκου τής πρώτης εικόνας, στρέφεται νότια με την κλίση του να αυξάνεται (σ.σ. υποθέτω, γιατί δεν έχω ξαναπεράσει από την περιοχή αυτή, ότι η θέα προς τα νότια ιδίως θα είναι πολύ καλή. Ευελπιστώ να περάσω σύντομα με ηλιοφάνεια)

τον σε κακή κατάσταση δασικό χωματόδρομο, ο οποίος κατεβαίνει από στρατιωτικές εγκαταστάσεις προς μια μεγάλη δεξαμενή νερού (διακρίνεται στην τελευταία εικόνα) και τον ασφαλτόδρομο.

Από τη δεξαμενή συνεχίσαμε, μέχρι το σημείο που ξεκινήσαμε, σε ένα μονοπάτι / δρόμο ελαφιών (σ.σ. θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τα ελάφια γενικά κινούνται σε μονοπάτια, κάποια από τα οποία συντηρούνται με τον τρόπο αυτό από αυτά. Υποθέτω επίσης πως με τον τρόπο αυτό διευκολύνονται να απομακρυνθούνε γρήγορα από ένα σημείο αν νιώσουν ότι απειλούνται).

Σπορέας...

04.12.2022

Σπορέας είναι ο άνεμος, ο ήλιος και το νερό•  η απουσία κενού ζωής. 

[στις κορυφές «Κεραμίδι» και «Αλογόπετρα», στην Πάρνηθα, 03.12.2022]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από τη διαδρομή, την οποία ακολουθήσαμε το πρωινό τής 3ης Δεκέμβρη 2022, στη νότια μεριά τής Πάρνηθας, η οποία πέρασε μεταξύ άλλων πέρασε από τις κορυφές «Κεραμίδι» και «Αλογόπετρα».

Η διαδρομή, που είχε ως σημείο εκκίνησης και επιστροφής το χώρο τής «Ι.Μ. Αγ. Κυπριανού και Ιουστίνης» έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia που ακολουθεί.

Φτάνοντας στο σημείο τής επόμενης εικόνας, κινηθήκαμε προς το μονοπάτι που πάει πηγή «Ταμίλθι» και σπήλαιο «Πανός».

Λίγο μετά συνεχίσαμε στο μονοπάτι προς κιάφα «Πίνη», σπήλαιο «Πανός» και «Μεγάλο Χωράφι» ...

...αλλά σύντομα, στην επόμενη διασταύρωση, πήραμε το μονοπάτι δεξιά προς «Αρμάδε» και κορυφή «Κορομηλιά».

Στο δρόμο μας συναντήσαμε το ξέφωτο με το πηγάδι «Αρμάδε».

Συνεχίσαμε το μονοπάτι...

...και περνώντας κάθετα το δασικό χωματόδρομο ανεβήκαμε το αρκετά επικλινές μονοπάτι στη ρεματιά μεταξύ των ορεινών όγκων «Κορομηλιά» και «Κεραμίδι».

Στη συνέχεια κινηθήκαμε ανατολικά / νοτιοανατολικά ακολουθώντας το πρόσφατα συντηρημένο, από τον ΕΠΟΣ Φυλής, μονοπάτι προς την πεπλατυσμένη κορυφή «Κεραμίδι» (σ.σ. στην πρώτη εικόνα μανιτάρια: Mycena Seynesii, που φύονται πάνω σε κουκουνάρια πεύκου!).

Συνεχίζοντας το μονοπάτι, λίγες δεκάδες μέτρα νοτιότερα, η θέα απλώνεται υπέροχα ακόμα και στα όρια τού σύννεφου!

Επιστρέψαμε, αλλά φτάνοντας στο δασικό χωματόδρομο (από όπου η θέα κατά τόπους είναι πάρα πολύ καλή) κινηθήκαμε ανατολικά...

...προς την περιοχή «Μεγάλο Χωράφι» [σ.σ. στο βάθος οι ορεινοί όγκοι Κορομηλιά (αριστερά) και Κεραμίδι (δεξιά)]...

... και κατόπιν στην κορυφή τής «Αλογόπετρας», με την υπέροχη θέα (σ.σ. στη δεύτερη εικόνα, στο βάθος, το «Άρμα») ιδίως προς τα νότια!

Από εκεί επιστρέψαμε μέσω του μονοπατιού, το οποίο (ξεκινά από το σημείο τής επόμενης εικόνας) κινείται πάνω από την απόκρημνη, με αναρριχητικά πεδία, ρεματιά τής Αλογόπετρας.

    

 

Νυχτερινό ΙΙ [Ναπολέων Λαπαθιώτης]

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΙΙ

 

Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,

που λάμπει μες τη νύχτα, 

τίποτ’ άλλο.

Μια φωνή, που γροικιέται μες στο σάλο

και που σε λίγο παύει, 

τίποτ’ άλλο.

Πέρα, μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο

του βαποριού που φεύγει,

τίποτ’ άλλο.

Και μόνο ένα παράπονο μεγάλο

στα βάθη του μυαλού μου.  

τίποτ’ άλλο.

Αρνιέμαι [Ιάκωβος Καμπανέλλης, 02.12.1921 - 29.03.2011]

AΡΝΙΕΜΑΙ

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
Οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
[Αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
Αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.]Χ2

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
Να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
[Που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
Με τη δική μου γη και το νερό.]Χ2

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
Να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
[Αρνιέμαι να `χω σκέψη που σωπαίνει
Να περιμένει μάταια τον καιρό.]Χ2

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
Οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
[Αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
Αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.]Χ2

Για την Αριστερά του 21ου αιώνα [Κώστας Δουζίνας]

Για την Αριστερά του 21ου αιώνα

Οι αριστερές δομικές μεταρρυθμίσεις είναι διαφορετικές και στα μέσα και στους σκοπούς. Δεν αποτελούν απλά ένα «δίχτυ ασφαλείας» για τα ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού, μια μετάφραση της φιλανθρωπίας στη γλώσσα της αλληλεγγύης. Αποβλέπουν στη συνεχή σταδιακή μεταφορά πόρων από το κεφάλαιο στους εργαζόμενους και ισχύος από το κράτος στους πολίτες.

Οι στήλες και τα σχόλια αριστερών διανοουμένων και στελεχών δημιουργούν την εντύπωση, όπως πηγαίνουμε προς τις καθοριστικές επόμενες εκλογές, ότι ο προγραμματισμός και η στρατηγική έχουν αποφασιστεί. Υπάρχει μια καθυστέρηση στις δημοσκοπήσεις που εξηγείται είτε με την αποδεδειγμένη έλλειψη αξιοπιστίας είτε με την ελπίδα ότι πλησιάζοντας στις εκλογές ο κόσμος θα διαπιστώσει επιτέλους τις πολλαπλές αποτυχίες της επιτελικής κυβέρνησης και θα της γυρίσει την πλάτη. Αλλά αρκούν αυτά; Μιλώ συνεχώς με καλόπιστους γνωστούς και αγνώστους. Οι επιφυλάξεις, η απόστασή τους από την Αριστερά μπορούν να σχηματοποιηθούν σε Γιατί; Ποιος; Πώς;

«Γιατί Αριστερά;», ποιο είναι το όραμα, η εικόνα για τη μελλοντική κοινωνία. «Ποιος θα το κάνει;», ποιο είναι το κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο της αλλαγής στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. «Πώς θα το πετύχει;», με ποια στρατηγική θα προχωρήσουμε από εδώ που είμαστε στην κοινωνία που θέλουμε να φτάσουμε. Χρειάζεται να επαναλάβουμε και να ανανεώσουμε στις νέες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες πολλές από τις αριστερές αξίες και θέσεις.

Tο όραμα

Η Αριστερά πάντοτε πρότασσε ένα ριζικά διαφορετικό σχέδιο, ένα στοίχημα με την Ιστορία. Το όραμα ενός άλλου, καλύτερου και δίκαιου κόσμου που δεν υπάρχει ακόμα. «Δικαιοσύνη παντού», λέει το σύνθημα. Αλλά τι σημαίνει ακριβώς; Κανένας πολιτικός δεν υποστηρίζει ότι βασική του επιδίωξη είναι η αδικία, ακόμη και αν αυτό φαίνεται καθαρά από τα έργα του. Είναι λοιπόν σημαντικό να εξηγήσουμε τη δικαιοσύνη και να επιμείνουμε επειδή αυτά δεν ακούγονται, γιατί θεωρούνται γνωστά, τετριμμένα ή αδιάφορα. Σε μια δίκαιη κοινωνία όλοι έχουν ίση πρόσβαση στους υλικούς κοινωνικούς και συμβολικούς πόρους που απαιτούνται για μια ζωή ίσης ελευθερίας και ευημερίας. Αυτός είναι ο τελικός σκοπός και όλοι οι ενδιάμεσοι σταθμοί σ’ αυτόν αποβλέπουν.

Η φερεγγυότητα της Αριστεράς εξαρτάται από τη διαχρονική της ένταξη στο σχέδιο της ριζικής αλλαγής, του κοινωνικού μετασχηματισμού. Αυτό την έκανε πάντα φόβητρο της Δεξιάς και του κεφαλαίου, αυτό οδήγησε στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Αν η καθαρότητα του οράματος θολώσει, αν υποχωρήσει στις απαιτήσεις μιας αποπνικτικής κανονικότητας, τότε υποχωρεί το ηθικό, πολιτικό και φαντασιακό της πλεονέκτημα και μαζί το συμβολικό της κεφάλαιο. Το αριστερό όραμα έχει κάπως θολώσει για τους παλιότερους και είναι άγνωστο για πολλούς καινούργιους.

Αν δεν συγκρουόμαστε για τις ιδέες, τις αξίες, τα εναλλακτικά στρατηγικά σχέδια, αλλά μόνον για τη διαχειριστική αποτελεσματικότητα, τότε παίζουμε στο γήπεδο του αντιπάλου. Πρέπει να σκεφτούμε τολμηρά, να γυρίσουμε στη δικιά μας κανονικότητα, να προγραμματίσουμε τα δύσκολα για να πετύχουμε δυνατά. Μόνο αυτό θα μπορούσε να εμπνεύσει όσους κοιτάνε την Αριστερά με συμπάθεια αλλά επιφύλαξη. Αποτελεί υποχρέωση της Αριστεράς να ξαναπιάσει το νήμα μιας πολιτικής και ριζικής αλλαγής και να κάνει τις αριστερές αξίες μέρος της καθημερινής πολιτικής και συζήτησης. Σαν τα ζευγάρια προτεσταντών που έπειτα από δεκαετίες συζυγικής ζωής ξαναδίνουν όρκους αφοσίωσης και αγάπης μ’ ένα δεύτερο γάμο πρέπει και η Αριστερά να επαναλάβει τη θεμελιακή της δέσμευση στον δημοκρατικό σοσιαλισμό.

Το κοινωνικό υποκείμενο

Ποιες είναι οι κοινωνικές τάξεις ή ομάδες που αποτελούν τον κορμό για τη νέα κοινωνία; Ο ύστερος καπιταλισμός έχει οδηγήσει σε ριζικές αλλαγές στην εργασία και την κοινωνική αναπαραγωγή. Εχουμε μεγάλη μείωση της βιομηχανικής εργατικής τάξης, αύξηση της επισφαλούς και μερικής εργασίας, πέρασμα στη μεταφορντική κοινωνία των υπηρεσιών και της άυλης εργασίας.

Οι αλλαγές στην παραγωγή και την εργασία έχουν οδηγήσει σε οριζόντια ταξική και επαγγελματική κατάτμηση. Η κοινωνία διατρέχεται από διαφορές, εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ τάξεων, κλάδων, επαγγελμάτων και ιδεολογιών που δεν ακολουθούν την κλασική μαρξιστική ανάλυση και έχουν, επιφανειακά τουλάχιστον, αντιτιθέμενα συμφέροντα: δημόσιοι εναντίον ιδιωτικών υπαλλήλων, υψηλόμισθοι εναντίον χαμηλόμισθων, αυτο-απασχολούμενοι και μικρο-επιχειρηματίες εναντίον υπαλλήλων, άνεργοι εναντίον εργαζόμενων, Ελληνες εναντίον μεταναστών. Αυτή η πολυδιάσπαση δεν επιτρέπει την παλιότερη αντιστοίχιση τάξης, ιδεολογίας και κόμματος και έχει συνεισφέρει στην κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης.

Στρατηγική

Η νέα Αριστερά συντονίζεται με τις αλλαγές στην παραγωγή και την εργασία ακολουθώντας τρεις άξονες πολιτικού ανταγωνισμού και τις ανάλογες στρατηγικές: τον ταξικό, τον κινηματικό και ταυτοτικό και, τέλος, τον λαϊκό. Η ταξική πολιτική πήρε αμυντική μορφή για την προστασία των φτωχότερων τμημάτων του πληθυσμού. Η ακρίβεια που χτύπησε τους εργαζόμενους συνεχίζει την ταξική επίθεση των μνημονίων. Ο πληθωρισμός, η ακρίβεια, η αύξηση των ανισοτήτων είναι αποτέλεσμα κυβερνητικών πολιτικών που επιδεινώθηκαν, αλλά δεν ξεκίνησαν με τον πόλεμο. Η αριστερή κυβέρνηση ακολούθησε αμυντική πολιτική υποστηρίζοντας τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού. Σήμερα η ταξική μεροληψία γίνεται θετική και επιθετική μεγαλώνοντας τον χώρο αναφοράς της στους μικρομεσαίους, τη μικρή επιχειρηματικότητα, την επισφαλή εργασία και τους νέους επαγγελματίες.

Ο αριστερός σχεδιασμός αποσκοπεί στην αναδιανομή του πλούτου με συνεχείς και κλιμακούμενες μεταφορές πόρων από το κεφάλαιο στην εργασία και με πρωτοβουλίες για την επανεκκίνηση του κοινωνικού κράτους. Ο σοσιαλισμός δεν διαχωρίζεται από τον καπιταλισμό με κάθετη ρήξη, αλλά σταδιακά με μέτρα που «διαβρώνουν» την ταξική και ιδεολογική του εξουσία. Αυτό που χωρίζει την Αριστερά από τη Σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται στο είδος των μεταρρυθμίσεων. Οι σοσιαλδημοκράτες επιδίωκαν, όταν αποτελούσαν πραγματική δύναμη, τη συνεχή μεγέθυνση του ΑΕΠ ανεξάρτητα από τους τρόπους που γίνεται αυτό ή από τα αποτελέσματα στο περιβάλλον. Η μεγέθυνση οδηγούσε σε αύξηση των φορολογικών εσόδων και του δημοσιονομικού χώρου που επέτρεπε μια περιορισμένη αναδιανομή. Η κλασική Σοσιαλδημοκρατία αποδέχεται επομένως το αναπόδραστο του καπιταλισμού και στηρίζει τον προγραμματισμό της στη διαρκή κερδοφορία του κεφαλαίου.

Αυτός ήταν και ο λόγος που σοσιαλδημοκράτες ηγέτες -ο Κλίντον, ο Μπλερ, ο Σρέντερ, σε μας ο Σημίτης- ήταν οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού που υποσχέθηκε επιστροφή στην ανάπτυξη μετά τη μεγάλη περίοδο της κρίσης του στασιμοπληθωρισμού. Θυμόμαστε τον ενθουσιασμό των εκσυγχρονιστών για τις «μεταρρυθμίσεις». Την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων, την απορρύθμιση της εργασίας και των επαγγελμάτων, την υποχώρηση του κοινωνικού κράτους, την παγκοσμιοποίηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Ηταν μεταρρυθμίσεις που απέρριψε αρχικά η παραδοσιακή Δεξιά μέχρι που έγιναν η Βίβλος του καπιταλισμού και ολοκληρώθηκαν με τα μνημόνια και τον Μητσοτάκη.

Οι περιορισμένες προοδευτικές και φιλεργατικές μεταρρυθμίσεις των σοσιαλδημοκρατών ήταν ευάλωτες στη δομική ισχύ του κεφαλαίου και την ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς, όπως φάνηκε σε όλη την Ευρώπη. Οι αριστερές δομικές μεταρρυθμίσεις είναι διαφορετικές και στα μέσα και στους σκοπούς. Δεν αποτελούν απλά ένα «δίχτυ ασφαλείας» για τα ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού, μια μετάφραση της φιλανθρωπίας στη γλώσσα της αλληλεγγύης. Αποβλέπουν στη συνεχή σταδιακή μεταφορά πόρων από το κεφάλαιο στους εργαζόμενους και ισχύος από το κράτος στους πολίτες. Ετσι οι μεταρρυθμίσεις γίνονται σταθμοί σε ένα πρόγραμμα κοινωνικής ανασυγκρότησης. Παράλληλα ενδυναμώνουν τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, εισάγουν δημοκρατικές και συνεταιριστικές διαδικασίες στην οικονομία και την κοινωνία και ενισχύουν την αποτελεσματικότητα των κοινωνικών κινητοποιήσεων.

Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός μοιάζει με τον ορίζοντα στην άκρη της ματιάς μας: όσο τον πλησιάζουμε τόσο απομακρύνεται. Κάθε βήμα οδηγεί στο επόμενο, ξανά και ξανά, την επόμενη ρήξη σε επάλληλα κύματα ριζοσπαστικοποίησης. Μεταρρυθμίσεις από πάνω και αγώνες από κάτω χτίζουν σταδιακά τη νέα κοινωνία. Για τη στρατηγική που μας πηγαίνει εκεί στις εκλογές που έρχονται, αλλά και μακροπρόθεσμα στα επόμενα.

Ο Κώστας Δουζινάς είναι Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, διευθυντής του Ινστιτούτου «Νίκος Πουλαντζάς»

Πηγή: efsyn.gr.

Τρία (3) haiku τού Kobayashi Issa [小林 一茶, 15.06.1763 – 05.01.1828]

Even with insects—

some can sing,

some can’t.

μέχρι και στα έντομα 

κάποια τραγουδούν

κάποια δεν μπορούν

The snow is melting

and the village is flooded

with children.

το χιόνι λιώνει

και το χωριό πλημμύρισε

παιδικές φωνές

 

Mosquito at my ear—

does he think

I’m deaf?

κουνούπι στο αφτί μου

μήπως νομίζει

πως είμαι κουφός;

Πηγή (αντίστοιχα): 

poetryfoundation.org/52357, poetryfoundation.org/52353 και poetryfoundation.org/52355.

[στην Πάρνηθα, 26.11.2022]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από την κυκλική διαδρομή, την οποία ακολουθήσαμε το πρωινό τής 26ης Νοέμβρη 2022, στην Πάρνηθα, στις πλαγιές της, εκατέρωθεν τής όμορφης ρεματιάς «Χούνη» και στην πλαγιά, νότια τής κορυφής «Όρνιο», μεταξύ τής κορυφής «Μπάφι» (με το χώρο αναψυχής και κατάλυμα) και της κορυφής «Αυγό», την οποία διασχίζουν αρκετά μικρά ρέματα που κατάντη εκβάλουνε στο ρέμα τής Χούνης.

Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ξεκινήσαμε από το Κιόσκι, που βρίσκεται δίπλα στο δρόμο που έρχεται από τον Ι.Ν. Αγ. Τριάδας, στο σημείο που ο δρόμος διακλαδίζεται σε αυτόν που πάει βόρεια προς «Μπάφι» κλπ και νότια στο Casino, ακολουθώντας το κατηφορικό μονοπάτι προς τη ρεματιά τής Χούνης.

Φτάνοντας κοντά στην κοίτη, αφήσαμε το μονοπάτι που κατεβαίνει τη «Χούνη», προς Θρακομακεδόνες, παίρνοντας αυτό προς τα ανάντη δίπλα της.

Σύντομα το μονοπάτι στρέφεται ανατολικά ανεβαίνοντας την πλαγιά οφιοειδώς προς Φλαμπούρι.

Στο σημείο που έχει υποδειχθεί με αστεράκι, στον ανωτέρω χάρτη, 

...συνεχίσαμε προς τη «δύσκολη διαδρομή», η οποία πάντως δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία εκτός του ότι είναι αρκετά, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο, ανηφορική και σε κάθε περίπτωση διασχίζεται εύκολα από έναν έμπειρο ορεινό πεζοπόρο. Η επιλογή βασίστηκε στο γεγονός ότι προσφέρει πολύ ωραία θέα.

 

               

Αφού ανεβήκαμε και κάναμε μια μικρή στάση, στο χώρο αναψυχής στο Φλαμπούρι, 

...συνεχίσαμε για λίγο στο δασικό χωματόδρομο βόρεια, τον οποίο αφήσαμε για το πολύ όμορφο μονοπάτι, μες στο πυκνό ελατοδάσος, στην (όπως ήδη αναφέραμε) πλαγιά, νότια τής κορυφής «Όρνιο», μεταξύ τής κορυφής «Μπάφι» (όπου υπάρχει χώρος αναψυχής και κατάλυμα) και της κορυφής «Αυγό», την οποία διασχίζουν αρκετά μικρά ρέματα που κατάντη εκβάλουνε στο ρέμα τής Χούνης.

Επιστρέψαμε κάνοντας έναν μικρό κύκλο κατά μήκος τού μονοπατιού που κινείται κάτω και παράλληλα στο δρόμο προς το «Μπάφι».