19 Μαρτίου 2024

To die — takes just a little while [Emily Dickinson]

Ο θάνατος – μια στιγμή μονάχα –
Πως δεν πονάει λένε –
Κάτι πολύ φευγαλέο – σταδιακά –
Και μετά – εκτός οπτικού πεδίου –

Μια σκουρόχρωμη Κορδέλα – για μια Μέρα –
Ένα κομμάτι Ύφασμα πάνω στο Καπέλο –
Κι έπειτα έρχεται η όμορφη λιακάδα –
Και μας βοηθάει να ξεχάσουμε –

Η απουσία – μυστηριακή – ύπαρξη –
Ναι μεν, αλλά για την αγάπη μας –
Είχε πάει να κοιμηθεί – κείνη την πολύβουη ώρα –
Αφήνοντας την κούραση πίσω –


To die – takes just a little while –
They say it doesn't hurt –
It's only fainter – by degrees –
And then – it's out of sight –

A darker Ribbon – for a Day –
A Crape upon the Hat –
And then the pretty sunshine comes –
And helps us to forget –

The absent – mystic – creature –
That but for love of us –
Had gone to sleep – that soundest time –
Without the weariness –

255

18 Μαρτίου 2024

[στην κορυφή Ξεροβούνι, στην Πάρνηθα, 16.03.2024]

Εικόνες από την κορυφή τού Ξεροβουνίου στην Πάρνηθα και το ένα, αυτό που ανεβαίνει από νοτιοδυτικά, από την Πηγή «Κορομηλιά», από τα τρία μονοπάτια, μέσω των οποίων προσεγγίζεται η υπόψη κορυφή έχουνε παρουσιαστεί στο παρόν ιστολόγιο. Τα υπόλοιπα δύο ανεβαίνουν αφενός το ένα από νοτιοανατολικά, από το Τατόι, από την περιοχή «Χήνα», βόρεια της τεχνητής λιμνούλας «Κιθάρα», αλλά, επειδή η φωτιά τού 2021 πέρασε από εκεί και τις νοτιοανατολικές παρυφές τού Ξεροβουνίου, δεν γνωρίζω αν το μονοπάτι είναι βατό προς τα πάνω και δεν είναι κλειστό από πεσμένους καμένους κορμούς, αφετέρου το άλλο από βορειοανατολικά, από τη Λάκκα «Τσαούση» (στην οποία κάποιος φτάνει είτε από την περιοχή «Μακρυχώραφο», βόρεια τού Κατσιμιδίου, είτε από το Τατόι, μέσω του μονοπατιού που έρχεται από την σπηλαιοπηγή «Τσαούση»).
Στο παρόν ανεβήκαμε στην κορυφή Ξεροβουνίου από τη Λάκκα «Τσαούση» ερχόμενοι από την περιοχή «Μακρυχώραφο». 
Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:



















Ξεκινήσαμε από το δασικό χωματόδρομο, ο οποίος ξεκινά από τη λεωφόρο Τατοΐου, στην περιοχή / λάκκα «Μακρυχώραφο», βόρεια τού λόφου «Κατσιμίδι», στο νοτιοδυτικό άκρο τής Ιπποκράτειου Πολιτείας, στα 400 μ. μετά το χώρο τής ταβέρνας Λάμπρος, και ανεβαίνει προς Λάκκα «Δρίζα» και Λάκκα «Βρόκολι». Περί τα 2,3 χλμ. από το σημείο εκκίνησης, λίγο προτού ο δασικός χωματόδρομος στραφεί βόρεια, συνεχίσαμε αριστερά, στο μονοπάτι (η σχετική πινακίδα έχει καταστραφεί), το οποίο λίγες δεκάδες μέτρα μετά διακλαδίζεται σε ένα που ανεβαίνει παράλληλα στο ρέμα / ποταμό «Χάραδρο» και σε αυτό που ακολουθήσαμε και κατεβαίνει προς Λάκκα «Τσαούση». Το εν λόγω μονοπάτι κινείται σε ένα πυκνό δάσος κυρίως κουμαριών, πεύκων, πουρναριών και χαμηλής βλάστησης.
Λίγα μέτρα μετά που το πήραμε διασταυρωθήκαμε με το ρέμα / ποταμό «Χάραδρο», τον οποίο διασχίσαμε…























…και συνεχίσαμε μέχρι τη Λάκκα «Τσαούση»:
























Από εκεί το ανηφορικό μονοπάτι – κατά τόπους κατασκαμμένο από αγριογούρουνα που αφθονούνε στην περιοχή (σ.σ. εφόσον οι πεζοπόροι κινούνται μετά την αυγή μέχρι λίγο πριν τη δύση και δεν φεύγουν από τα μονοπάτια, ώστε να πέσουνε σε καμιά φωλιά τους, δεν υπάρχει κάποιος κίνδυνος) – κινείται σε ένα πιο πυκνό δάσος κουμαριών, βελανιδιών (σ.σ. από τις οποίες τα πεσμένα αυτή την εποχή φύλλα έχουνε δημιουργήσει στο μονοπάτι ένα στρώμα, το οποίο διευκολύνει τη βάδιση), πουρναριών, πεύκων τα οποία σταδιακά αραιώνουνε, κ.λπ. και χαμηλής βλάστησης:
























-για την επόμενη εικόνα, της μικρής, διαστάσεων τριών (3) Χ δύο (2) Χ ενάμιση (1,5) μόλις εκατοστών τού μέτρου!, μάζας πρασινάδας, με τις αλλόκοτες μορφές φυτικής ζωής να ζούνε πάνω της, βγαλμένη λες από τις αβύσσους ωκεανών δίπλα σε υποθαλάσσιες πηγές θερμών νερών πλούσιων σε μέταλλα και άλλα στοιχεία ή από κάποιο εξωγήινο κόσμο, αόρατης στους περισσότερους πεζοπόρους (σ.σ. την πρόσεξε ο Χρήστος με τον οποίο πηγαίναμε παρέα), μόνον απέραντος θαυμασμός! και μια θλίψη για έναν πολύπλοκο χαοτικό κόσμο που καταστρέφουμε, στην ουσία αγνοώντας τίς ισορροπίες και τις λειτουργίες του: 


Καθώς ανεβαίνουμε σε πιο βραχώδες τοπίο, από δέντρα κυριαρχούν οι κουμαριές ενώ τα έλατα θα εμφανιστούνε λίγο μετά, κοντά πια στην κορυφή:
















-στην επόμενη, στην άκρη βραχώδους προεξοχής σε απέναντι ράχη, μια σπηλιά:























-στην επόμενη ένα νεαρό έλατο παίρνει τη θέση τετραγωνισμένα πελεκημένης πέτρας:























---



















-στην επόμενη στο κάτω μέρος η Πεντέλη:


















-στην επόμενη η μικρή δολίνη ακριβώς κάτω, ανατολικά, από την κορυφή:


















---
























Επιστρέψαμε μέσω της ίδιας διαδρομής. Ο χρόνος ανόδου, με τις στάσεις για λίγες ανάσες, ήτανε περί τις δυόμιση ώρες και της επιστροφής περί τη μία ώρα και 25 λεπτά.

17 Μαρτίου 2024

Τάνκα [verbascum acaule]


ΤΑΝΚΑ

Πεζή στο Ρούσκιο
Βιλιβίνα Μαμουσιά
Ο ήλιος και γω!

Σεπτέμβρη λες; για Μάρτη;
Τα χρώματα μονάχα! 

16 Μαρτίου 2024

[στον Υμηττό, 14.03.2024]

Οι δυτικές πλαγιές τού κεντρικού Υμηττού, νότια τής συνοικίας τού Καρέα και της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα, βόρεια τής συνοικίας Αστυνομικών Ηλιούπολης και του ρέματος Βαμβακιά, ανατολικά και πάνω από τις συνοικίες Αγ. Μαύρας, Παναγίας και Αγ. Αναργύρων Ηλιούπολης και δυτικά των μεγάλων ορεινών κακοτράχαλων και απόκρημνων βράχων από ύψος τής περιοχής «Δελφοί» και δυτικά, είναι η πιο οικεία μου ορεινή περιοχή. Με ωραίους χωματόδρομος, για χαλαρή βόλτα ή τρέξιμο, μονοπάτια προς την κορυφογραμμή ή / ή και το νότιο Υμηττό, αλλά και δύσκολα, κατά τόπους για αναρρίχηση, περάσματα.
Σήμερα, μετά από δύο καταστροφικές, φονικές, πυρκαγιές, στις 22.07.1998 και στις 17.07.2015 (σ.σ. ειδικότερα στην πρώτη, τέσσερις πυροσβέστες εγκλωβιστήκανε στο πέταλο τού χωματόδρομου, που σήμερα υπάρχει Μνημείο, επιχειρώντας, μες στο όχημά τους και βρήκανε φρικτό θάνατο) το πευκοδάσος δείχνει να ανακάμπτει κατά τόπους, ενώ η πυκνή, χαμηλή βλάστηση κατά βάση μη ξυλωδών (πόα) φυτών είναι πανταχού παρούσα, προσφέροντας ιδίως την Άνοιξη μια πανδαισία χρωμάτων.
Η ε λόγω περιοχή φαίνεται στον χάρτη από το Google maps:

















Το πρωινό τής 14ης Μάρτη 2024, κάνοντας μια χαλαρή κυκλική πεζοπορία, με αφετηρία και επιστροφή τη Μονή Καρέα, η οποία έχει σημειωθεί στο χάρτη από την wikimapia…


…αφενός πρόσεξα ένα μικρό βάραθρο – στο πέταλο τού χωματόδρομου που παίρνει κανείς μετά τη διακλάδωση αυτού που έρχεται από Καρέα σε δύο: αυτόν που ανεβαίνει την πλαγιά και στρέφεται ανατολικά και βόρεια προς το Καταφύγιο Υμηττού κ.λπ. και αυτόν που συνεχίζει προς Αστυνομικά, Αργυρούπολη και Τερψιθέα Γλυφάδας – στη θέση 37°55’36’’N 23°46’04’’E, δίπλα στο χωματόδρομο, το οποίο δεν είχα προσέξει παλαιότερα:


























Είναι πολύ στενό και μόνο μικρά ζώα θα μπορούσανε να περάσουνε την είσοδό του αλλά, από ό,τι φαίνεται στο video, έχει βάθος τουλάχιστον 1,5 μ. Επίσης από μέσα του βγαίνει βαρύς υγρός αέρας. Το πιο πιθανό είναι να μην συνεχίζει πάνω 1,5 με 2 μ. αλλά με πρώτη ευκαιρία θα δοκιμάσω με μεταλλική μεζούρα το ενδεχόμενο να προχωρά περισσότερο.

…αφετέρου ανέβηκα σε ένα παλιό (ίσως αρχαίο) λατομείο πέτρας, στη θέση 37°55’49’’N 23°46’16’’E, περί τα οκτώ στρέμματα έκταση. Μεταξύ άλλων, στις πρώτες τέσσερις εικόνες, διακρίνεται και ο παλιός λατομικός δρόμος υποστηριζόμενος από αναβαθμίδα ξερολιθιάς. Λόγω του δασικού χωματόδρομου και του μικρού γκρεμού περί τα 2 μ., που δημιουργήθηκε από το άνοιγμά του, θα πρέπει κάποιος να βρει κατάλληλο σημείο/ πέρασμα να ανέβει – υπάρχουνε πάντως αρκετά ασφαλή περάσματα. Διακρίνονται επίσης και κάποια πρόσφατα πέτρινα κτίσματα, υποθέτω ξεσκέπαστα πέτρινα μπιβουάκ (μπιβουάκ: κάθε αυτοσχέδιο καταφύγιο στην ύπαιθρο, που χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια εξερευνήσεων στη φύση ή στην ορειβασία. Συνήθως εννοείται ο σάκος για υπαίθριο ύπνο ή κάποιο καταφύγιο κατασκευασμένο από φυσικά υλικά).






















15 Μαρτίου 2024

[στο όρος Αιγάλεω, 13.03.2024]

Πριν από δύο περίπου μήνες είχανε παρουσιαστεί εικόνες από δύο σπηλίτσες, οι οποίες βρίσκονται, η μία πάνω από την άλλη, σε μια προεξοχή βράχου, στην ανατολική απόκρημνη όχθη μιας ρεματιάς που κατεβαίνει από την περιοχή των ελληνικών αντιαεροπορικών πυροβολείων Β’ΠΠ, ψηλά στο Αιγάλεω όρος, προς τη συνοικία Αγ. Χριστόφορος – Νεάπολη Νίκαιας. Όπως είχε επισημανθεί, στην ανωτέρω ανάρτηση, στην άλλη, τη δυτική όχθη, πάνω και πίσω από την προεξοχή βράχου, στην οποία βρίσκεται η Κόκκινη Σπηλιά*, κατεβαίνει προς την κοίτη τής εν λόγω ρεματιάς, μια μικρή, στενή, επικλινής κοιλάδα, στο πάνω μέρος τής οποίας βρίσκεται μια σπηλίτσα. Εικόνες από αυτή τη σπηλίτσα παρουσιάζονται στο παρόν.

Η διαδρομή την οποία ακολούθησα έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:
























Σημείο αφετηρίας, αλλά και επιστροφής: η οδός Ρίτσου, στο ύψος των αρ. 32, 34, στη συνοικία Αγ. Χριστόφορος – Νεάπολη Νίκαιας.
Από εκεί ανέβηκα το μονοπάτι (στα πρώτα μέτρα χωματόδρομος), που έχω ακολουθήσει πολλές φορές, προς το εκκλησάκι Πρ. Ηλία και το δρόμο, που πηγαίνει στις εγκαταστάσεις τής πολεμικής αεροπορίας, στην κορυφογραμμή. Φτάνοντας στο δρόμο κινήθηκα για λίγο ανατολικά και μετά την παράνομη στάνη, απέναντι από τα ελληνικά πυροβολεία Β’ΠΠ, κινήθηκα εκτός μονοπατιού κατεβαίνοντας τη σχετικά βατή πλαγιά μέχρι τα ανάντη τής προηγούμενα αναφερθείσας κοιλάδας. Εκεί κινήθηκα προς τη σπηλίτσα. Απαιτείται λίγη προσοχή λόγω πυκνής χαμηλής βλάστησης και κλίσης και κατά τόπους σαθρότητας τού εδάφους.
Ακολουθούν εικόνες από το κατέβασμα στη μικρή στενή κοιλάδα και τη σπηλίτσα. Η σπηλίτσα έχει μικρό βάθος μέχρι 1,5 μ., ύψος ικανό να σταθείς όρθιος, μετά την είσοδό της, και εξαιρετική θέα προς τα νότια:




























Κατόπιν, φεύγοντας από τη σπηλίτσα, γύρισα προς τα πίσω ανεβαίνοντας τη μικρή, στενή, κοιλάδα (σ.σ. αν και φαίνεται πως υπάρχει πέρασμα, από ανατολικά, με σημεία όμως που είσαι αρκετά εκτεθειμένος στο κενό, στο βράχο, στο νότιο μέρος τού οποίου βρίσκεται η Κόκκινη Σπηλιά, προς αυτήν, δεν το επιχείρησα – επίσης φαίνεται πως θα μπορούσε κάποιος να συνεχίσει κατεβαίνοντας προς την κακοτράχαλη κοίτη τής ρεματιάς και να κατέβει από εκεί, αλλά ενδέχεται να πέσει σε περιφραγμένα χτισμένα οικόπεδα με σκυλιά)… 



…και από εκεί κινήθηκα, εκτός μονοπατιού, σε σχετικά βατό τοπίο που απαιτεί να κινείσαι προσεκτικά και σιγά, προς τα νότια και ανατολικά, προς την Κόκκινη Σπηλιά. Σύντομα βγήκα στο μονοπάτι που πηγαίνει προς την εν λόγω σπηλιά και μέσω αυτού επέστρεψα.                     



















Η τελευταία μέσ' από το αυτοκίνητο, από το δρόμο επιστρέφοντας: 



















*Για την Κόκκινη Σπηλιά: