La muerte de la rosa
Murió de mal aroma.
Rosa idéntica, exacta.
Subsistió a su belleza,
Sucumbió a su fragancia.
No tuvo nombre: acaso
la llamarían Rosaura,
O Rosa-fina, o Rosa
del amor, o Rosalba;
o simplemente Rosa,
como la nombra el agua.
Más le hubiera valido
ser siempreviva, Dalia,
pensamiento con luna
como un ramo de acacia.
Pero ella será eterna:
fue rosa; y eso basta;
Dios la guarde en su reino
a la diestra del alba.
Ο θάνατος τού Ρόδου
Πέθανε απ’ το μαράζι του μύρου.
Γνήσιο ρόδο, αρχετυπικό.
Άντεξε στην εμορφιά του,
Υπέκυψε στο άρωμά του.
Δεν είχε ένα όνομα: άλλοτε
Το λέγαν Ροδαύρα,
Ροδαφίνα, Ρόδο του έρωτα,
Ή Ροδαυγή.
Ή απλά Ρόδο,
Όπως το λένε τα νερά.
Συχνότερο όνομά του
Όπου για πάντα κρατούσε,
Ντάλια, σκέψη του φεγγαριού
Σαν το κλωνάρι της ακακίας.
Μα ήτανε παντοτινό:
Ήταν το ρόδο κι αυτό αρκεί.
Ο Κύριος ας το καθίσει
Στα δεξιά της αυγής στη
Βασιλεία του.
Si alguien llama a tu puerta
Si alguien llama a tu puerta, amiga mía,
y algo en tu sangre late y no reposa
y en tu tallo de agua, temblorosa,
la fuente es una líquida de armonía.
Si alguien llama a tu puerta y todavía
te sobra tiempo para ser hermosa
y cabe todo abril en una rosa
y por la rosa desangra el día
Si alguien llama a tu puerta una mañana
sonora de palomas y campanas
y aún crees en el dolor y en la poesía
Si aún la vida es verdad y el verso existe.
Si alguien llama a tu puerta y estás triste,
abre, que es el amor, amiga mía.
Αν κάποιος σού χτυπάει την πόρτα
Αν κάποιος σου χτυπάει την πόρτα, φιλενάδα μου,
Και το αίμα σου χτυπάει για κάτι και δεν αναπαύεται
Και στο μίσχο του νερού, η κρήνη
Ορμητική βγάζει νερά σε αρμονία.
Αν κάποιος σού χτυπάει την πόρτα κι ακόμη
Σού δίνει άπλετο χρόνο για νάσαι ακόμη όμορφη
Και κάθε Απρίλη σου ταιριάζει ένα ρόδο
Και με το ρόδο αιμορραγεί η μέρα
Αν κάποιος σού χτυπάει την πόρτα ένα πρωί
Γεμάτο πέταγμα περιστεριών και κωδωνοκρουσίες
Κι ακόμα πιστεύεις στον καημό και την ποιητική
Αν ακόμα η ζωή είναι αλήθεια κι ο στίχος υπάρχει.
Αν κάποιος σού χτυπάει την πόρτα κι εσύ
Λυπάσαι, άνοιξέ του, φιλενάδα μου,
Γιατί είναι ο έρωτας.
Soneto matinal a una colegiala ingrávida
Al pasar me saluda y tras el viento
que da al aliento de su voz temprana
en la cuadrada luz de una ventana
se empaña, no el cristal, sino el aliento
Es tempranera como una campana.
Cabe en lo inverosímil, como un cuento
y cuando corta el hilo del momento
vierte su sangre blanca la mañana.
Si se viste de azul y va a la escuela,
no se distingue si camina o vuela
porque es como la brisa, tan liviana
que en la mañana azul no se precisa
cuál de las tres que pasan es la brisa,
cuál es la niña y cuál es la mañana.
Πρωινό σονέτο σε μια αιθέρια μαθήτρια
Περνώντας με χαιρετάει και μετά ο αγέρας
Που σκορπάει την ανάσα της πρωινής φωνής
Στο τετράγωνο φως ενός παραθύρου
Θολώνει, όχι το κρύσταλλο, αλλά η ανάσα
Είναι εωθινή σαν την καμπάνα.
Περνάει στο απίθανο, σαν ιστορία
Και σαν κόψει την κλωστή της στιγμής
Αδειάζει το λευκό της αίμα με την αυγή.
Αν φορέσει τα μπλε και πάει σχολείο,
Δεν φαίνεται καθαρά αν περπατάει ή πετάει
Αφού είναι σαν την αύρα, τόσο φωτεινή
Που το γαλάζιο πρωινό δεν προσδιορίζει
Ποια απ’ τις τρεις που περνάνε είναι η αύρα,
Ποια η κοπέλα και ποια η αυγή.
Πηγή πρωτότυπων: zendalibros.com/5-poemas-gabriel-garcia-marquez/
