10 Φεβρουαρίου 2025

[στο Ύπατον όρος (Σαγματάς), 09.02.2025]

Το όρος Σαγματάς [από το παλαιότερο (ελληνιστικών χρόνων) σάγμα που σήμαινε πανωφόρι αλλά και σαμάρι] – στα αρχαία Ύπατον όρος – βρίσκεται βορειανατολικά τού Θήβαϊκού κάμπου, ανατολικά τής λίμνης Υλίκη, νοτιοανατολικά τής Παραλίμνης, νοτιοδυτικά τού Μεσσάπιου όρους (όρος Χτυπάς) και δυτικά τής Ριτσώνας. Στις νοτιοδυτικές παρυφές του βρίσκεται το χωριό Ύπατο από το οποίο ανεβαίνει χωματόδρομος (πολύ βατός και για συμβατικά ΙΧ) περί τα 5,5 χλμ. μήκους από το γήπεδο που βρίσκεται έξω στην έξοδο τού χωριού Ύπατο, στα 254 μ. υψ., μέχρι τη μονή Μεταμόρφωσης Σωτήρα Σαγματά (εφεξής «μονή»), η οποία βρίσκεται στα 740 περίπου μ. υψ., δίπλα στην νοτιοδυτικότερη κορυφή τού Σαγματά (746 μ.). Στο χώρο της μονής, στα αρχαία χρόνια, βρισκότανε ναός προς τιμήν τού Ύπατου Δία. Ο ναός δυστυχώς καταστράφηκε ολοσχερώς στα χρόνια τής εκχριστιανισμένης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και μέλη του (όπως θα φανεί στις φωτογραφίες που ακολουθούν από τη μονή) ενσωματωθήκανε στους τοίχους τής μονής.
Είναι ένα ασβεστολιθικό βουνό, καλυμμένο από πυκνό δάσος κυρίως πουρναριών, πλην των δυτικών πλαγιών που αποτελούνται από ηφαιστειακά πετρώματα, πλούσια σε σίδηρο εξ ου και το έντονο φωτεινό χρώμα σκουριάς τής πλαγιάς. Η ψηλότερη κορυφή του φτάνει στα 838 μ. Ανάμεσα στην περιοχή με την ψηλότερη κορυφή (βορειοανατολικά) και αυτήν δίπλα στη μονή (νοτιοδυτικά) υπάρχει βαθιά ρεματιά με όχι έντονες κλίσεις των πρανών της. Ίσως το όνομα Σαγματάς να οφείλεται στο ότι από κάποια γωνία θα μοιάζει με σαμάρι.             
Από το χωριό ‘Ύπατο προς τη μονή, εκτός τού κύριου χωματόδρομου, ανεβαίνουνε και μονοπάτια και άλλοι κακοτράχαλοι χωματόδρομοι, που ξεκινάνε και καταλήγουνε στον κύριο χωματόδρομο, αλλά το πρωινό τής Κυριακής 9 Φλεβάρη 2025, προτίμησα να ανέβω τον κύριο χωματόδρομο καθώς στις πλαγιές, πάνω από το χωριό Ύπατο, υπάρχουνε στάνες (τις οποίες γενικά αποφεύγω όταν είμαι μόνος ή όχι σε ομάδα αρκετών ατόμων).
Η διαδρομή που ακολούθησα, συνολικά γύρω 14 χλμ., έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:






























Το όρος Σαγματάς όπως φαίνεται από νότια:


















Ακολουθούν εικόνες από τη διαδρομή (πεζή):

-από τη διαδρομή μέχρι το εκκλησάκι «Αγ. Σαράντα»:




Στο βάθος δεξιά η λίμνη Υλίκη, αριστερά η Θήβα.
Πίσω της αριστερά το όρος Κιθαιρώνας
και δεξιά ο Ελικώνας, αμφότερα νεφοσκεπή.

Στο βάθος ο βόρειος Ευβοϊκός κόλπος
και πίσω του το όρος Καντήλι.


























-το εκκλησάκι Αγ. Σαράντα:






















-το χώρο τής μονής:

Η λίμνη Υλίκη.





























-την εκκλησία προς τιμήν τού Οσίου Κλήμη, ο μονοπάτι προς τη σκήτη του και το εσωτερικό τής σκήτης:

















































-στις επόμενες τρεις εικόνες, κατά πάσα πιθανότητα, λιγοστά μέλη τού ναού Ύπατου Δία:


























Από εκεί πήγα μέχρι το τέλος ενός χωματόδρομου – σήμερα μονοπατιού, στα 718 περίπου μ., νοτιοανατολικά τής μονής. Επειδή όμως τα μονοπάτια που οδηγούσανε από τη μονή στον υπόψη κατεστραμμένο χωματόδρομο έχουνε κλείσει από τη βλάστηση (εγκαταλειφθήκανε πιθανόν λόγω τοποθέτησης περίφραξης σε μεγάλη έκταση γύρω από τη μονή), γύρισα πίσω μέχρι το πρώτο πέταλο τού χωματόδρομου που συναντά κανείς κατεβαίνοντας, και πήρα από την αρχή του τον κατεστραμμένο χωματόδρομο, στο τέλος τού οποίου η θέα είναι πολύ όμορφη:
Στο βάθος η ψηλότερη κορυφή τού Σαγματά και πίσω της,
διακρίνονται οριακά, τα όρη Μεσσάπιο (Χτυπάς)
και δεξιότερα η Γαλατσιδέζα ή Γαλατσίζα. 
 







08 Φεβρουαρίου 2025

How the Fog came [Greenland’s Eskimos]

ΠΏΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η ΟΜΙΧΛΗ

Υπήρχε ένα Βουνίσιο Πνεύμα, που έκλεβε πτώματα από τους τάφους τους και τα μετέφερε σπίτι του όπου τα έτρωγε. Υπήρχε κι ένας άνδρας, που θέλοντας να δει ποιος το έκανε αυτό, έθαψε τον εαυτό του ζωντανό. Το Πνεύμα ήρθε και είδε το νέο τάφο• έσκαψε για το σώμα, το βρήκε και το πήρε μαζί του.
Ο άντρας είχε κολλήσει μια επίπεδη πλακουτσωτή πέτρα κάτω από το πανωφόρι του, σε περίπτωση που το Πνεύμα προσπαθήσει να τον μαχαιρώσει.
Στο δρόμο, έπιανε όλα τα κλαδιά από τις ιτιές, όποτε περνούσαν από τίποτα θάμνους, για να βαραίνει όσο μπορούσε περισσότερο κι έτσι το Πνεύμα αναγκαζότανε να βάλει όλη του τη δύναμη.
Επιτέλους το Πνεύμα έφτασε στο σπίτι του και πέταξε το σώμα στο πάτωμα. Κατόπιν, κουρασμένο, ξάπλωσε να κοιμηθεί ενώ η γυναίκα του βγήκε να μαζέψει ξύλα για το μαγείρεμα.
«Πατέρα, πατέρα, ανοίγει τα μάτια του», φωνάξανε τα παιδιά, όταν ο νεκρός ξαφνικά άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε προς τα πάνω.
«Μη λέτε ανοησίες, παιδιά, είναι ένα νεκρό σώμα, που μου έπεσε πολλές φορές ανάμεσα στα κλαδιά καθώς ερχόμουν», είπε ο πατέρας.
Αλλά ο άντρας σηκώθηκε και σκότωσε το Βουνίσιο Πνεύμα καθώς και τα παιδιά του και έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Η γυναίκα τού Βουνίσιου Πνεύματος τον είδε και τον μπέρδεψε με τον άντρα της.
"Πού πας;" κραύγασε.
Ο άνδρας δεν απάντησε, αλλά συνέχισε να τρέχει. Τότε η γυναίκα, νομίζοντας ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, έτρεξε πίσω του.
Και καθώς ο άντρας έτρεχε σε επίπεδο έδαφος, ούρλιαξε: "Σηκωθείτε λόφοι!"
Και στη στιγμή υψωθήκανε πολλοί λόφοι.
Τότε η γυναίκα τού Βουνίσιου Πνεύματος έμεινε πίσω αφού είχε να ανέβει τόσους πολλούς λόφους.
Ο άντρας συνάντησε ένα μικρό ρυάκι που το διέσχισε κάθετα.
"Φούσκωσε και πλημμύρισε τις όχθες σου!" αναφώνησε στο ρέμα. Κι έτσι της ήταν αδύνατο να περάσει απέναντι.
«Πώς πέρασες;» ούρλιαξε η γυναίκα.
«Ήπια όλο το νερό. Κάνε το ίδιο.»
Κι η γυναίκα άρχισε να το πίνει με μανία.
Κατόπιν ο άντρας γύρισε προς το μέρος της και είπε: «Κοίτα την ουρά τού χιτώνα σου• κρέμεται ανάμεσα στα πόδια σου».
Κι όταν έσκυψε να κοιτάξει, η κοιλιά της έσκασε.
Και καθώς έσκασε, ένας ατμός βγήκε από μέσα της που έγινε ομίχλη, η οποία εξακολουθεί να αιωρείται μέχρι σήμερα ανάμεσα στους λόφους.


HOW THE FOG CAME 

There was a Mountain Spirit, which stole corpses from their graves and ate them when it came home. And a man, wishing to see who did this thing, let himself be buried alive. The Spirit came, and saw the new grave, and dug up the body, and carried it off. 
The man had stuck a flat stone in under his coat, in case the Spirit should try to stab him. 
On the way, he caught hold of all the willow twigs whenever they passed any bushes, and made himself as heavy as he could, so that the Spirit was forced to put forth all its strength. 
At last the Spirit reached its house, and flung down the body on the floor. And then, being weary, it lay down to sleep, while its wife went out to gather wood for the cooking. 
"Father, father, he is opening his eyes," cried the children, when the dead man suddenly looked up. 
"Nonsense, children, it is a dead body, which I have dropped many times among the twigs on the way," said the father. 
But the man rose up, and killed the Mountain Spirit and its children, and fled away as fast as he could. The Mountain Spirit's wife saw him, and mistook him for her husband. 
"Where are you going?" she cried. 
The man did not answer, but fled on. And the woman, thinking something must be wrong, ran after him. 
And as he was running over level ground, he cried: "Rise up, hills!" 
And at once many hills rose up. 
Then the Mountain Spirit's wife lagged behind, having to climb up so many hills. 
The man saw a little stream, and sprang across. 
"Flow over your banks!" he cried to the stream. And now it was impossible for her to get across. 
"How did you get across?" cried the woman. 
"I drank up the water. Do you likewise." 
And the woman began gulping it down. 
Then the man turned round towards her, and said: "Look at the tail of your tunic; it is hanging down between your legs." 
And when she bent down to look, her belly burst. 
And as she burst, a steam rose up out of her, and turned to fog, which still floats about to this day among the hills.

Πηγή: gutenberg.org. 


07 Φεβρουαρίου 2025

«Elect a clown – Expect a circus»

Ένας αστικός μύθος θέλει τον Joseph Goebbels, λίγες στιγμές προτού αυτοκτονήσει, την 1η Μάη 1945, σε ένα υπόγειο καταφύγιο στο Βερολίνο, να εκστόμιζε την παρακαταθήκη του για τους μελλοντικούς μιμητές των ναζιστικών μεθόδων και πρακτικών: «Θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει».
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο κόσμος δεν έμαθε και η βία και οι πόλεμοι δεν σταμάτησαν. Με το γύρισμα δε του 21ου αι. ταυτόχρονα άρχισε να ανεβαίνει πολύ επικίνδυνα και η ρητορική μίσους, την οποία η ανθρωπότητα είχε πληρώσει με τόσο αίμα στον Β’ΠΠ.
Φυσικά πίσω από όλη αυτή τη ρητορική των τελευταίων χρόνων, η οποία αρέσει σε μεγάλες, κυρίως αμόρφωτες και εύκολα ελεγχόμενες, μάζες να την ακούνε, δεν υπάρχει παρά ένας σκοπός: ο αμετροεπής υπερπλουτισμός μιας μικρής ελίτ.
Τέλη τής προηγούμενης δεκαετίας, το σύνθημα «Elect a clown – Expect a circus», με το πρόσωπο τού Donald Trump τυπωμένο σε αυτοκόλλητα και σε κονκάρδες, εξέφραζε, πετυχημένα, το τι μπορεί να περιμένει κανείς από ηγέτες τύπου Trump.
Στην τετραετία μετά την ήττα του, από ό,τι μπορούμε να καταλάβουμε στην Ευρώπη, οι ισχυροί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί τού Trump, εκμεταλλευτήκανε στο έπακρο την ψυχολογία τού μέσου αμερικάνου (σ.σ. μεγάλος μέρος των αμερικανών θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο απάνθρωπο και κυνικό μπορεί κανείς να συναντήσει οπουδήποτε στο σύγχρονο κόσμο) και όλες τις συγκυρίες για να εξασφαλίσουνε τη νίκη του στις πρόσφατες εκλογές. Όπως και έγινε.
Μες σε τρεις βδομάδες από την ανάληψη των καθηκόντων του, οι αμερικανοί και ο υπόλοιπος κόσμος έχουν ακούσει απίστευτα πράγματα.
Για το εσωτερικό των ΗΠΑ, θα το πω ευθέως: ας πρόσεχαν. Η διάλυση τού όποιου δημόσιου συστήματος υγείας και της δημόσιας εκπαίδευσης και η παραχώρηση δικαιώματος ελεύθερης πρόσβασης στα προσωπικά τους δεδομένα καθώς και εισηγήσεων για εκτεταμένες απολύσεις δημόσιων λειτουργών, ενίοτε με κριτήρια που αφορούνε την προσωπική ζωή, στον Musk, ήταν ανακοινωμένα.
Για τον υπόλοιπο κόσμο όμως δεν είναι έτσι. Η κατάκτηση «Ζωτικού Χώρου», με εξαγορά ή πόλεμο, είναι μια απειλή – και δεδομένης τής πολεμικής ισχύος των ΗΠΑ, μια τρομακτική απειλή – που αφορά τους πάντες. Αφορά ακόμα και τους πιο πιστούς συμμάχους των ΗΠΑ, όπως τον Καναδά και τη Δανία. Απειλεί ακόμα και με εξαναγκασμό σε εξορία ολόκληρων πληθυσμών, ολόκληρων λαών, από τα πατρογονικά τους εδάφη, εν προκειμένω και προς το παρόν των Παλαιστινίων, που κατοικούν εκεί από τα προϊστορικά χρόνια, ως απόγονοι  προϊστορικών μεσογειακών φύλων και των φιλισταίων.
Η πολιτική αυτή τού Trump είναι υπερφίαλη, θα φέρει τις ΗΠΑ σε αντιπαράθεση με όλο τον κόσμο, πλην ίσως της Ρωσίας που μάλλον ευνοείται, και είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Στο μεσοδιάστημα όμως θα χαθούνε πάρα πολλές ζωές και θα επεκταθεί περαιτέρω η φτώχια. Θα μπορούσε να είναι μια καλή αφορμή για πολιτική και στρατιωτική ενοποίηση τής Ευρώπης, του μοναδικού πλέον χώρου στον πλανήτη, που κάποιες αξίες αντέχουν, αλλά οι πολιτικοί της ηγέτες υστερούν ενώ η ακροδεξιά επανακάμπτει και μάλιστα σε χώρες όπως η Ιταλία και η Γερμανία λειτουργούν ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι τού Trump. Στην Ελλάδα οι λάτρεις τού Trump δεν φαίνεται να καταλαβαίνουνε τι υποστηρίζουνε και μάλλον αρνούνται ή αδυνατούνε να συνειδητοποιήσουν ότι μια αναθεωρητική πολιτική για τα σύνορα σε κανένα σενάριο δεν ευνοεί τη χώρα. Στην πρώτη γραμμή ξεχωρίζουνε για την «διορατικότητά» τους και πολιτικά πρόσωπα όπως η κα Νίκη Τζαβέλα.




































Και αυτά σε μια χώρα, που πριν έναν αιώνα, γνώρισε, εξ αιτίας και της τότε πολιτική της, μια ανθρωπιστική καταστροφή και είδε εκατομμύρια ανθρώπους να έρχονται ξεριζωμένοι οριστικά από τα προαιώνια χώματά τους. Αλλά εντάξει, ευτυχώς ο Trump υπέγραψε ότι τα φύλλα είναι δύο και απέλυσε από τον αμερικανικό στρατό trans άτομα.

06 Φεβρουαρίου 2025

[στη Γιδοσπηλιά, στον Υμηττό, 06.02.2025]

Εικόνες από τη Γιδοσπηλιά, στον Υμηττό, είχανε παρουσιαστεί και πριν 4 χρόνια και 2,5 περίπου μήνες. Το πρωινό τής 6ης Φλεβάρη 2025 πέρασα από τη Γιδοσπηλιά, αυτή τη φορά ανεβαίνοντας από τη μονή Καρέα. Η όμορφη διαφορά με τότε έχει να κάνει με τις ενεργές σταγονορροές, που στολίζουνε την ησυχία στο εσωτερικό τής σπηλιάς, αποτέλεσμα των έντονων πρόσφατων βροχών, και προσφέρουν όμορφες στιγμές ηρεμίας στον επισκέπτη της.
Η διαδρομή που ακολούθησα έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:


Ακολουθούνε λίγες εικόνες από
-το ξύπνημα μιας αγριοσυκιάς:























-τη διαδρομή:
Ψηλά το μοναχικό πεύκο που
έχει επιζήσει από τις καταστροφικές
πυρκαγιές των 1998 και 2015.

Λίγο πάνω από το μέσο τής εικόνας
διακρίνεται η είσοδος τής Γιδοσπηλιάς.



Δεξιά κάτω μια χαμηλού ύψους και βάθους
μικρή σπηλιά δίπλα στη Γιδοσπηλιά.










































-την είσοδο τής ανωτέρω μικρής σπηλιάς. Οριακά μπορεί κάποιος να μπει έρποντας, αλλά εκ πρώτης όψεως δεν έχει νόημα: 



















-τη Γιδοσπηλιά:

























Στην τελευταία, κατωτέρω, διακρίνεται από απέναντι, το μονοπάτι (σ.σ. βλέπε και τις 17η και 18η εικόνες από την ανάρτηση τής 30.10.2024) που ξεκινά, ως διακλάδωση, από τα 571 περίπου μ. υψόμετρο και περνά πάνω από τον υπολειμματικό χώρο τού παλιού λατομείου «Εργάνη»), μέρος τής διαδρομής μέσω της οποίας επέστεψα. Το μονοπάτι προς τη ρεματιά υποστηρίζεται από ξερολιθιά, σε όλο το μήκος του παράλληλα στη ρεματιά, ενώ αν το φανταστούμε χωρίς τη χαμηλή βλάστηση, την οποία διασχίζει, και τα βράχια που έχουνε πέσει στην πορεία του, από κατολισθήσεις, σχηματίζεται ένας χωματόδρομος πλάτους πάνω από 2 μ. Προφανώς πρόκειται για παλιά, ίσως και αρχαία, οδό λιθαγωγίας.