Μία τέτοια είναι και η πίστη, όπως θεμελιώθηκε στην κομουνιστική διεθνή του 1920, πως: Κάθε τι που δεν εκπορεύεται από τις αποφάσεις και το σχεδιασμό του κομουνιστικού κόμματος είναι εξ ορισμού αντιδραστικό, υποκινούμενο από το κεφάλαιο και δεν υπηρετεί τον τελικό σκοπό.
Ο Γκορμπατσόφ θα πρέπει να θεωρείται ως το ιστορικό αναπόφευκτο της.
Φτάσαμε αισίως στα 2012 και παραμένει ακόμα καυτή και στα χέρια ορισμένων.
- Δεν υπάρχει ελευθερία (δηλαδή: ανεξαρτησία /αυτοδιαχείριση) την οποία δεν τη διεκδικείς κάθε μέρα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας (γειτονιά- εργασία- πόλη- κράτος).
- Αν είναι να εξακολουθούμε να μην αποφασίζουμε εμείς γιατί να αγωνιστούμε αφού ήδη το έχουμε;
- Σταθερή πρόταση ανάγνωσης: Η ουγγρική επανάσταση του 1956 του Κορνήλιου Καστοριάδη.
ΥΓ. Τέτοια ικανότητα να πιάνεις σωστά πράγματα (*) και αφού τα κάνεις λάθος θέση να τα λες με το χειρότερο τρόπο την πιο λάθος στιγμή, δεν έχω ματαδεί.
(*) διότι ναι, κανείς δεν περιμένει από ένα κίνημα απελπισμένων (όπως της πατάτας όπου απελπισμένοι είναι και αυτοί που πουλούν αλλά και αυτοί που αγοράζουν) να έρθει η ανατροπή ή να λυθεί το πρόβλημα της ακρίβειας, της εκμετάλλευσης που ασκούν οι μεσάζοντες, της φτώχιας και των αιτίων της αν αυτό δε(ν) γενικευτεί κι εξαπλωθεί, αλλά είναι ανόητο να λες σε κάποιον, που βλέπει την παραγωγή του αδιάθετη μέχρι στο παραπέντε να σαπίσει, όταν τότε θα πάει ο έμπορας να την αγοράσει και μάλιστα στο 1/8 της τιμής που θα πουληθεί στο supermarket, ότι δεν έπρεπε να το κάνει αυτό γιατί δεν λύνει, μόνο με τον τρόπο αυτό, οριστικά το πρόβλημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου