Αναδημοσίευση από 24Γράμματα (εδώ).
και περί αδιαφορίας…..
Ίσως η αρρώστια τούτης της εποχής να είναι η βία. Είτε ως έκφραση ανθρώπινη, είτε πάλι ως επιβολή ρυθμών εξαντλητικών, η βία κυριαρχεί. Μας εξαναγκάζει να ζούμε στη δίνη της έντασής της, μας στερεί την προοπτική της κοινωνικής συνοχής, υποκαθιστά πολλές φορές το έννομο κράτος, πλήττοντας θανάσιμα τις υγιείς δυνάμεις που το εκφράζουν. Συστατικό στοιχείο της παγκόσμια δημοκρατίας, καθώς αυτή εξελίσσεται και μεταλλάσσεται, ακολουθώντας τις εποχές και τα κελεύσματα είναι η βία. Εκείνη που ασκείται με τόσες μεθόδους, συγκαλυμμένη πίσω από τις νομικές διατάξεις και την έννοια των «κοινωνικών υποχρεώσεων.» Τούτο αποδεικνύει η ίδια η πολιτεία με τις φορομπηχτικές πολιτικές της. Το ίδιο πράττουν, την ίδια, αυτή βία ασκούν οι εταιρείες που μολύνουν τους υδροφόρους ορίζοντες και την ατμόσφαιρα και παραμένουν άθικτες, καθώς εξυπηρετούν και συναλλάσσονται τις πιο κρίσιμες περιόδους με τους φορείς της εξουσίας και έτσι κατορθώνουν να νομιμοποιούν τις όποιες μορφές βίας ασκούν. Βίαια και αποτρόπαια είναι η στάση του κράτους απέναντι στον χρήση ναρκωτικών ουσιών, απέναντι σε έναν ασθενή δηλαδή με ανάγκη για στοιχειώδη, έστω ιατρική περίθαλψη. Βία και τρόμος οι εργασιακές πρακτικές και η εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού, από νομικά πρόσωπα που λειτουργούν έτσι γιατί τούτο επιβάλλει ο νόμος της αγορές και ο «θεός» του κέρδους. Βία είναι η εισβολή με αυθαίρετα, ποιοτικά επίπεδα των μέσων ενημέρωσης στην καθημερινότητα του πολίτη, ορίζοντας κάθε φορά τις κατευθύνσεις και τους ορίζοντες εκατομμυρίων νέων. Σε αυτήν την ευαίσθητη κατηγορία εκπίπτει η πρακτική της στρατολόγησης της ίδιας, ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας, από την επίσημη πολιτεία, έτσι ώστε αυτή να εκπληρώσει τις φοβικές θεωρίες και να καταστήσει σαφές πως η ειρήνη κοστίζει και μάλιστα το κόστος της μετριέται σε ζωές ανθρώπινες. Η βία υπάρχει θεσμοθετημένη ή αυθαίρετη, επιβιώνει και ορίζει τη ζωή μας, κυριαρχεί και έχει πια αναβαθμιστεί αποκτώντας την υπόσταση μιας γνώμης.
Αν λοιπόν θέλουμε να φερθούμε με ειλικρίνεια απέναντι στους εαυτούς μας, αν επιθυμούμε να είμαστε ευθείς τότε θα πρέπει να καταδικάσουμε κάθε μορφή της βίας. Όχι μόνο αυτή τη βία που δεν μας αφορά, μα κάθε έκφανσή της, κάθε εφαρμογή της. Η βία έχει υποστηρικτές και κατήγορους, τόσους όσα και τα προσωπεία της. Με αφορμή λοιπόν το χθεσινό γεγονός και τη βιαιοπραγία, σε δημόσια θέα εναντίον μιας γυναίκας από έναν άνδρα, -διότι τούτες είναι οι αρχικές και βασικές ιδιότητες όσων εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση-, θα πρέπει να σταθούμε με εξαιρετική προσοχή, προτού δικαιώσουμε τη μια ή την άλλη πλευρά. Αν κάτι οφείλουμε να διδάξουμε αλλήλους είναι πως η βία δεν είναι γνώμη, ούτε μπορεί να γεννήσει ελπίδα. Ακόμα και σε εκείνους που καπηλεύονται την περιουσία ή την ιδεολογία ή ακόμα την ίδια τη ζωή μας, εκείνο που θα πρέπει να εξαντλήσουμε είναι η αξιοπρέπεια. Ας περιφρονήσουμε τους εκφραστές της, ας τους υποδείξουμε πως ο μόνος νόμος που θα πρέπει να υπάρχει είναι εκείνος της ανθρωπιάς. Ας μην περιοριστούμε σε θέματα, όπως η πολιτική προέλευση και άλλα τέτοια ευτελή και αναξιόπιστα. Όταν η βία γίνεται ανεκτή, τότε κάποτε θα στραφεί απέναντί μας. Οι επαναστάσεις, λένε επιβάλλονται με αίμα, δηλαδή με βία. Λοιπόν, μια τέτοια επανάσταση δεν τη χρειάζεται κανείς. Μια επανάσταση ηθικής, τούτο είναι που λείπει από τον τόπο. Μια επανάσταση ανθρωπιάς, μια θέσπιση κοινών αξιών χρειάζεται αυτός ο τόπος. Μια μορφή ενοχικού, σιωπηρού δικαίου που να μην εξαντλείται στο δίκαιο του ισχυρού, αλλά να αναγνωρίζει πιο σφαιρικά το δίκαιο, από όπου και αν προέρχεται. Ας αναλογιστούμε πόσο ανεπαρκής πια είναι ο λόγος μας, πώς εξαντλήθηκε, πώς «τέλειωσε» η επιχειρηματολογία μας.
Και έπειτα, εμείς που είμαστε κριτές και πρέπει πάντα να έχουμε τον πρώτο λόγο ας σταθούμε και ας σκεφτούμε, εκείνο που είπε ο αμφισβητούμενος και «ψευτοκουλτουριάρης», καθώς αποκαλούνται πια όλοι όσοι επιλέγουν τη συλλογιστική από το μαχαίρι. «Μες στη ζωή ποτέ μη ζητάς να βρεις ποιος είναι ο δικαστής», ποτέ μην ζητάς να είσαι ο δικαστής εσύ. Γιατί η θέση σου είναι αδύναμη εμπρός στα χίλια πρόσωπα της βίας. Κάθε τόπος αλλάζει και χωρίς αίμα και ίσως τούτο να είναι το διαφορετικό που ζητά ο καιρός μας. Κανείς, ούτε ακόμα εκείνος που δήθεν επικαλείται την πατρίδα δεν κατέχει το δικαίωμα να χτυπήσει εμένα ή το παιδί μου, επειδή προκαλεί ή διαφωνεί. Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Αλέξη Γρηγορόπουλου και ας μην σταθούμε στο ζήτημα της ηλικίας του παιδιού εκείνου ή τη φυσιολογική προκλητικότητα της εφηβείας. Όπως και τότε, έτσι και τώρα μετρά μόνο το αποτέλεσμα.Τίποτε άλλο.
Αυτά επί παντός και με συνείδηση καθαρή, ευθεία.
- για τα
χαστούκια και τη σιγή της ντροπής -
περί
βίας -
πολιτική, οικονομική, λεκτική, ψυχολογική, σωματική -και περί αδιαφορίας…..
Ίσως η αρρώστια τούτης της εποχής να είναι η βία. Είτε ως έκφραση ανθρώπινη, είτε πάλι ως επιβολή ρυθμών εξαντλητικών, η βία κυριαρχεί. Μας εξαναγκάζει να ζούμε στη δίνη της έντασής της, μας στερεί την προοπτική της κοινωνικής συνοχής, υποκαθιστά πολλές φορές το έννομο κράτος, πλήττοντας θανάσιμα τις υγιείς δυνάμεις που το εκφράζουν. Συστατικό στοιχείο της παγκόσμια δημοκρατίας, καθώς αυτή εξελίσσεται και μεταλλάσσεται, ακολουθώντας τις εποχές και τα κελεύσματα είναι η βία. Εκείνη που ασκείται με τόσες μεθόδους, συγκαλυμμένη πίσω από τις νομικές διατάξεις και την έννοια των «κοινωνικών υποχρεώσεων.» Τούτο αποδεικνύει η ίδια η πολιτεία με τις φορομπηχτικές πολιτικές της. Το ίδιο πράττουν, την ίδια, αυτή βία ασκούν οι εταιρείες που μολύνουν τους υδροφόρους ορίζοντες και την ατμόσφαιρα και παραμένουν άθικτες, καθώς εξυπηρετούν και συναλλάσσονται τις πιο κρίσιμες περιόδους με τους φορείς της εξουσίας και έτσι κατορθώνουν να νομιμοποιούν τις όποιες μορφές βίας ασκούν. Βίαια και αποτρόπαια είναι η στάση του κράτους απέναντι στον χρήση ναρκωτικών ουσιών, απέναντι σε έναν ασθενή δηλαδή με ανάγκη για στοιχειώδη, έστω ιατρική περίθαλψη. Βία και τρόμος οι εργασιακές πρακτικές και η εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού, από νομικά πρόσωπα που λειτουργούν έτσι γιατί τούτο επιβάλλει ο νόμος της αγορές και ο «θεός» του κέρδους. Βία είναι η εισβολή με αυθαίρετα, ποιοτικά επίπεδα των μέσων ενημέρωσης στην καθημερινότητα του πολίτη, ορίζοντας κάθε φορά τις κατευθύνσεις και τους ορίζοντες εκατομμυρίων νέων. Σε αυτήν την ευαίσθητη κατηγορία εκπίπτει η πρακτική της στρατολόγησης της ίδιας, ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας, από την επίσημη πολιτεία, έτσι ώστε αυτή να εκπληρώσει τις φοβικές θεωρίες και να καταστήσει σαφές πως η ειρήνη κοστίζει και μάλιστα το κόστος της μετριέται σε ζωές ανθρώπινες. Η βία υπάρχει θεσμοθετημένη ή αυθαίρετη, επιβιώνει και ορίζει τη ζωή μας, κυριαρχεί και έχει πια αναβαθμιστεί αποκτώντας την υπόσταση μιας γνώμης.
Αν λοιπόν θέλουμε να φερθούμε με ειλικρίνεια απέναντι στους εαυτούς μας, αν επιθυμούμε να είμαστε ευθείς τότε θα πρέπει να καταδικάσουμε κάθε μορφή της βίας. Όχι μόνο αυτή τη βία που δεν μας αφορά, μα κάθε έκφανσή της, κάθε εφαρμογή της. Η βία έχει υποστηρικτές και κατήγορους, τόσους όσα και τα προσωπεία της. Με αφορμή λοιπόν το χθεσινό γεγονός και τη βιαιοπραγία, σε δημόσια θέα εναντίον μιας γυναίκας από έναν άνδρα, -διότι τούτες είναι οι αρχικές και βασικές ιδιότητες όσων εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση-, θα πρέπει να σταθούμε με εξαιρετική προσοχή, προτού δικαιώσουμε τη μια ή την άλλη πλευρά. Αν κάτι οφείλουμε να διδάξουμε αλλήλους είναι πως η βία δεν είναι γνώμη, ούτε μπορεί να γεννήσει ελπίδα. Ακόμα και σε εκείνους που καπηλεύονται την περιουσία ή την ιδεολογία ή ακόμα την ίδια τη ζωή μας, εκείνο που θα πρέπει να εξαντλήσουμε είναι η αξιοπρέπεια. Ας περιφρονήσουμε τους εκφραστές της, ας τους υποδείξουμε πως ο μόνος νόμος που θα πρέπει να υπάρχει είναι εκείνος της ανθρωπιάς. Ας μην περιοριστούμε σε θέματα, όπως η πολιτική προέλευση και άλλα τέτοια ευτελή και αναξιόπιστα. Όταν η βία γίνεται ανεκτή, τότε κάποτε θα στραφεί απέναντί μας. Οι επαναστάσεις, λένε επιβάλλονται με αίμα, δηλαδή με βία. Λοιπόν, μια τέτοια επανάσταση δεν τη χρειάζεται κανείς. Μια επανάσταση ηθικής, τούτο είναι που λείπει από τον τόπο. Μια επανάσταση ανθρωπιάς, μια θέσπιση κοινών αξιών χρειάζεται αυτός ο τόπος. Μια μορφή ενοχικού, σιωπηρού δικαίου που να μην εξαντλείται στο δίκαιο του ισχυρού, αλλά να αναγνωρίζει πιο σφαιρικά το δίκαιο, από όπου και αν προέρχεται. Ας αναλογιστούμε πόσο ανεπαρκής πια είναι ο λόγος μας, πώς εξαντλήθηκε, πώς «τέλειωσε» η επιχειρηματολογία μας.
Και έπειτα, εμείς που είμαστε κριτές και πρέπει πάντα να έχουμε τον πρώτο λόγο ας σταθούμε και ας σκεφτούμε, εκείνο που είπε ο αμφισβητούμενος και «ψευτοκουλτουριάρης», καθώς αποκαλούνται πια όλοι όσοι επιλέγουν τη συλλογιστική από το μαχαίρι. «Μες στη ζωή ποτέ μη ζητάς να βρεις ποιος είναι ο δικαστής», ποτέ μην ζητάς να είσαι ο δικαστής εσύ. Γιατί η θέση σου είναι αδύναμη εμπρός στα χίλια πρόσωπα της βίας. Κάθε τόπος αλλάζει και χωρίς αίμα και ίσως τούτο να είναι το διαφορετικό που ζητά ο καιρός μας. Κανείς, ούτε ακόμα εκείνος που δήθεν επικαλείται την πατρίδα δεν κατέχει το δικαίωμα να χτυπήσει εμένα ή το παιδί μου, επειδή προκαλεί ή διαφωνεί. Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Αλέξη Γρηγορόπουλου και ας μην σταθούμε στο ζήτημα της ηλικίας του παιδιού εκείνου ή τη φυσιολογική προκλητικότητα της εφηβείας. Όπως και τότε, έτσι και τώρα μετρά μόνο το αποτέλεσμα.Τίποτε άλλο.
Αυτά επί παντός και με συνείδηση καθαρή, ευθεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου