Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος - "Θεραπευτήριο Χρόνιων Παθών"

Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το πεντηκοστό δεύτερο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, την ποιητική συλλογή του Μπάμπη Χαραλαμπόπουλου:  "Θεραπευτήριο Χρόνιων Παθών".

ΩΡΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΝΙΟΤΗ [Απόστολος Θηβαίος]

Ιδέες, με αφορμή την ποιητική συλλογή του Μπάμπη Χαραλαμπόπουλου

Είναι φορές που διαβάζοντας κανείς, βρίσκεται εμπρός σε εκείνες τις ανοιχτές πληγές που μας εμπιστεύτηκε ο Θωμάς Γκόρπας. Κάτι στιγμές, σχεδόν βεγγαλικές που υπάρχει  ποίηση. Με την έννοια της ατόφιους και της πειστικής ομολογίας. Μια εξομολόγηση οικειοθελής στην πιο ειλικρινής της ώρα. Πρόκειται για παραπλανημένες ώρες που βρίσκουν το νόημά τους στην ποιότητα της στιγμής που συνεπάγονται. Άλλοτε πνευματικές, ακόμα και ιδεολογικές. Σε όλα τα πρόσωπα μια άλλη συντριβή. Στην περίπτωση του Μπάμπη Χαραλαμπόπουλου, η ποίηση, εκείνο που είναι προσωπικό και σημαίνει τον πιο γνήσιο ρεαλισμό, υπάρχει στην ανεδαφικότητα, την ηρωική μεταφυσική. Άλλοτε κυνική και άλλοτε πάλι μες στη ρυθμική προδιάθεση. Ο ρυθμός και η απόσταση ήταν πάντα που ιάτρευαν τα πάθη.

Ετούτα τα ίδια συνιστούν τη βασική, την αναπόδραστη ήττα του ποιητή. Ο Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος δεν αντιστέκεται, η φωνή του συγκρατεί τη στιγμή που λαμβάνεται η βέβαιη του θανάτου πορεία. Ούτε λόγος για τη θηριωδία της ελπίδας. Μοναδική ελπίδα, τα πάθη, παιδικά χέρια κρατημένα σφιχτά ή τα αρπαχτικά. Οι μαρτυρίες μας,  κτήνη που δεν εξημερώθηκαν και είναι πλάι στα πόδια μας.

Η φωνή του Μπάμπη Χαραλαμπόπουλου σε εκείνα τα σημεία που προαναφέρθηκαν και συνεπάγονται την πίστη του καθενός, είναι συντριπτικότερη κάθε άλλης στιγμής. Επίμονα, ο ποιητής χάνει και συλλαβίζει την πρώτη του φωνή. Κόντρα στους ανέμους, κόντρα στα καλά λόγια και τα καλά παιδιά. Σε τούτη την κατηγορία της προδιάθεσης στέκει η ποίηση του Μπάμπη Χαραλαμπόπουλου. Αποφασισμένος λόγος, στην εκφορά της αμηχανίας. Μια τεχνοτροπία που διαμορφώνεται από το χώρο, μια τραγική σκηνογραφία. Η στιγμή που σημαίνει και μεγεθύνεται συμβαίνει στις πιο γνήσιες εξάρσεις του ποιητή. Άλλωστε ο λακανικός ύπνος του λόγου θεμελιώνει μια αξία που με ασφάλεια μπορεί να εκτιμηθεί από τον καθένα. Μια δυνατότητα που επιβιώνει του ποιήματος, συγκροτεί εκείνη η ίδια το λόγο και σημαίνει στο μέγιστο βαθμό έξη. Η άλλοτε ηδονοθηρική παθητικότητα του προσώπου, ή πάλι εκείνη που μας εμπιστεύτηκαν με το φιλί στο στόμα η μοίρα και η ιστορία, φθάνουν με τ΄ απόφωνα των τραγουδιών του Μπάμπη Χαραλαμπόπουλου. Οι στίχοι του εκπέμπουν τα σήματα. Τα πάθη, η παιδικότητα, η ευλογημένη, αφέλεια της ματαιοδοξίας, μας αποσπούν, μας καθιστούν συμφιλιωμένους με το αίσθημα και την τραγικότητα. Η ποίηση του Μπάμπη Χαραλαμπόπουλου είναι εμπιστευτική, παρατηρητική ποίηση, μεταδίδει την εικονογραφία του πόνου, δίχως το βασικό του υποκείμενο. Εκείνο ανακτά βαθμηδόν την προοπτική των εποχών. Ανήκει πια στα σώματα, εκτινάσσεται πάνω και πέρα από αυτά. Η παθητικότητα του Χαραλαμπόπουλου δεν μας αφορά σωματικά. Εκείνος αποτυπώνει το δράμα για να το εκτιμήσουμε και εμείς με τη σειρά μας, επιτρέποντας με την σοφή, παιδική μιλιά του μια έκπληξη.

 Μια φωτογραφία  ασπρόμαυρη, κάποτε αρνητική που μας δείχνει στο μέσον μιας οδού. Παιδιά ακόμη, με τη νιότη μας που ωριμάζει, αντιλαμβανόμαστε το μοναδικό της συλλήψεως. Είμαστε στολισμένοι για κάποιο συνοικιακό δράμα. Η ηλικία μας τρυφερή, ποιμενική. Πίσω μας το μεγάλο αλώνι. Ένας ένας καταβάλλουμε το αντίτιμο για τη φωτογραφία και αποχωρούμε αργά, βέβαιοι. Δεν θα μιλήσουμε ποτέ ξανά. Εμείς υπήρχαμε, θα πουν, μονάχα σε εκείνη τη σύλληψη. Εμπρός μας άνθρωποι με αθώα κεφάλια κάτω από τον ήλιο της Μεσογείου. Μας είπαν για έναν τόπο. Εκεί τραβούμε όλοι. Ανάμεσα στα τρεμάμενα πράγματα διακρίνει κανείς ανθρώπινες κατατομές. Τα πρόσωπά τους είναι υπόλευκα. Πρόκειται για ανθρώπους που σκοτώνονται κάτω από τον ήλιο. Σέρνουν τα πάθη τους από τα χέρια. Εκείνα τινάζουν τις αλυσίδες και άλλοτε πάλι μας αγγίζουν τρυφερά. Κατασπαράζουν τα χέρια μας και αργά ελίσσονται στους κορμούς, όπως σε καταδικασμένα δέντρα. Είναι ανθεκτικά, τα άκρα τους είναι σιδερένια και πολύσπαστα και έτσι γρήγορα θα έχουν αρπάξει τα μάτια μας.

Εμείς περπατούμε, καθώς όλα κυματίζουν. Υπόλευκοι, δίχως την παλιά ροδαλότητά μας. Μες σε ανάσες πανικού, κομμένες, ορθάνοιχτά στόματα πηγαδιών. Εμείς πάντα βαδίζουμε με ακεραιότητα, όπως παιδιά που δέονται. Τα λάθη, σιλουέτες αιθέριες στις άκρες των δρόμων. Εμείς τα παιδιά με την καλοσύνη της μετριότητάς μες στις καρδιές, βαδίζουμε. 

Η συλλογή του Χαραλαμπόπουλου συνιστά μια ειλικρινή διατύπωση. H ταυτότητά του αποκαλύπτεται στις πιο ανυποψίαστες στιγμές. Η αγωνία της παρατήρησής του, δική μας αγωνία.