Εξερευνώντας την “Ωραία Αμερική” (αφιέρωμα εν προόδω) - Οδοιπορικό - πρώτη στάση (Route 66).
Εισαγωγή
”Είναι τα μεγάλα σύνορα, οι κατευθύνσεις, η γη που φτιάχτηκε για την ευκαιρία. Η ζωντανή ποσότητα και το μέλλον που κάποτε υπήρξε. Τα ωραία, αμερικανικά αυτοκίνητα και τα σαν από κιμωλία μάτια της θείας Μέριλιν. Η ωραία Αμερική, ένα θαύμα από ψηλές σκαλωσιές και ορίζοντες. Τούτο το αφιέρωμα θα΄ναι εν προόδω. Καθώς τα δράματα, καθώς τα δράματα.”
Οδοιπορικό - πρώτη στάση (Route 66)
Ο αυτοκινητόδρομος απλώνεται ως πέρα. Η μεγάλη έρημος και τα καμένα λάστιχα, ποιος ξέρει για τι δυστύχημα μιλούμε ή για ποια συγκυρία. Προσφάτως ανακάλυψαν στο μήκος του, σε μια ορισμένη τοποθεσία με κάποιο ινδιάνικο όνομα μια ολόκληρη οικογένεια. Ήταν θαμμένοι κοντά πέντε χρόνια και ήσαν όλοι τους ξερό χώμα, σκόρπιοι κάτω από τους ήλιους. Ο αυτοκινητόδρομος έχει ακόμη έρημους σταθμούς ανεφοδιασμού, κάτι σίδερα στον άνεμο, χάλκινα από τον καιρό. Με παράξενες λέξεις, όλο μεγαλείο και οικόσημα ο αυτοκινητόδρομος ως εκεί που θα τελειώσει. Ύστερα κοιτώντας πίσω μέρες μακριά από το χάραμα, ωραίος μες στο δροσερό απόγευμα. Τα γρήγορα αυτοκίνητα ξοδεύουν όλη τους την ψυχή σε τούτα τα μέρη που γίναν μονάχα για το δρόμο και τίποτε άλλο. Έχει μαγαζιά που μαγειρεύουν όλη νύχτα, παρέες από εκφορτωτές. Τ’ Όρεγκον, η Καλιφόρνια και όλες οι αδελφές στις συνήθειες της Κυριακής. Σκούρα ξύλα σε όλο το μέρος μυρωδιά βροχής και τα γρήγορα αυτοκίνητα. Είναι ο αυτοκινητόδρομος εξήντα έξι που βρωμάει ερημιά και απλώνεται σαν ηλεκτροφόρο σύρμα. Πάνω στα βαρέλια του θα κάθονται γέρικα, κατάμαυρα πουλιά με χέρια δέντρα που σημαίνουν όλο το αίσθημα του κόσμου. Αυτοί οι παθητικοί άνθρωποι πουλιά συναντιούνται πάλι στις ακτές κατά το φθινόπωρο και όταν το νερό ζυγώνει το πέταγμά τους θα γίνει πιο σταθερό και επιταχυμένο και θα σηκωθούν κατά τα γλυκά δυτικά που κρατούν τα καλοκαίρια και οι αγάπες. Όμως εκείνος ο φίλος μιλούσε για την καλή σοδειά και τις βρεγμένες αυλές καθώς αγρίευε ο καιρός στον αυτοκινητόδρομο. Πέρα οι σκόνες σηκώνονταν και ήταν ένα λαμπρό θέαμα, καθώς σηκώνονταν και από κάτω έσβηναν σαν κιμωλία οι άλλες γραμμές, οι βασικές. Ο φίλος λέει ένα ινδιάνικο τραγούδι γιατί σε τούτα τα μέρη έζησαν φυλές σπάνιας ωραιότητας. Με κορίτσια ιππείς και χειμώνες περασμένους, με γερές φωτιές. Είναι καλοτυχία να τους θυμάσαι καθώς περνάς από τα μέρη. Ο κόσμος ξοδεύεται μες στα νερά, στις πεδιάδες και τις ακραίες κορφές, τους μοναχικούς σταθμάρχες και τ’ ασθενικά σήματα. Και τα τραγούδια, και τα τραγούδια.
Τ’ αμερικάνικο όνειρό σου τ’ άφησες ξεχασμένο και πάλιωσε. Ολόκληρο το δωμάτιο μυρίζει φορμόλη και το ταξίδι στον αυτοκινητόδρομο εξήντα έξι δεν θα γίνει ποτέ πια. Όμως ετούτο σε τούτο το είδος ανήκει η ωραία Αμερική. Μια παραπλανημένη δυνατότητα βουτηγμένη μες στην ελευθερία να πλάθεται. Ως φαντασίωση και πάλι ως ευκαιρία με τους ωκεανούς και τις κάθετες πόλεις. Εκεί ακούστηκε πρώτη φορά η κραυγή στον νέο κόσμο και ως τέτοια θα σε θυμόμαστε ωραία Αμερική. Βινύλιο και μυρωδιά υπογείου, οι στοιχειωμένες φωτογραφίες, τα κορίτσια ναπάλμ, η ωραία Αμερική και ένα μερίδιο της νιότης και του θαυμασμού μας. Ο σοφός γέρος Ουώλτ πέρα στα ποτάμια και οι λατινικές μας ρίζες. Ο αυτοκινητόδρομος εξήντα έξι ενώνει την ανατολή με τη δύση. Τ’ όγδοο θαύμα και οι βλασφημίες. Ο Έντουαρντ Χόπερ και τα παλιά, τ’ αποπλανημένα χρώματα. Η επιγραφή λοιπόν μιας εποχής.
φίλε Αποστόλη, καλοτάξιδος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου