N.Π. : Είναι δύσκολο για εσάς να υπερασπίζεστε την εκφραστικότητα της ρεαλιστικής απεικόνισης, σε μια εποχή που η αποδόμηση (της εικόνας) τείνει να γίνει προϋπόθεση για δημιουργία;
Δ.Μ. : «Ως σύγχρονος καλλιτέχνης, ζώντας σε μια δημοκρατική κοινωνία, δεν χρειάζεται να υπερασπιστώ την τέχνη μου. Ούτε οι συνάδελφοι μου, που εκφράζονται αναπαραστατικά είναι υποχρεωμένοι να “απολογηθούν” γι’ αυτό. Από την Παλαιολιθική εποχή, όπου έχουμε τις πρώτες μαρτυρίες πολιτισμικής δραστηριότητας – για παράδειγμα τις τοιχογραφίες στο σπήλαιο της Altamira, πριν από 10.000 χρόνια – μέχρι την Αναγέννηση, ως και ένα μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα, οι καλλιτέχνες εκφράζονταν με ανθρωποκεντρική σκέψη και κατέγραφαν αναπαραστατικά την εποχή τους.
Μέσα στην ιστορία έχουμε μικρά επεισόδια εικονοκλασίας, κυρίως για πολιτικούς – θρησκευτικούς λόγους. Η εικονοκλασία δεν έχει να κάνει μόνο με τις τέχνες, αλλά και με την αποδόμηση της αναπαράστασης μιας δημοκρατικά οργανωμένης (δομημένης) κοινωνίας. Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια ιδεολογία, εναντίον της ανθρώπινης αγωνίας για γνώση και δημιουργία. Ο σύγχρονος εικονοκλαστικός ακαδημαϊσμός βασίζεται στον απόηχο του μεταμοντερνισμού που, όπως γνωρίζουμε πλέον, κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για πολιτικούς λόγους, από τη CIA και το Congress for Cultural Freedom (Σε ελεύθερη απόδοση: Κογκρέσο για την πολιτιστική ελευθερία), που ιδρύθηκε στο Βερολίνο το 1947 με έδρα το Παρίσι και πολιτιστικά κέντρα σε 35 χώρες. Για να το πω πιο «πεζά»: Στη Σοβιετική Ένωση οι καλλιτέχνες ήταν αναγκασμένοι να ζωγραφίζουν τον Στάλιν με λουλούδια, ενώ στη Δύση πασάλειβαν με χρώματα μουσαμάδες στο όνομα της ελευθερίας… Άλλο είναι η καλλιτεχνική ελευθερία και άλλο το να γυρίσουμε, πολιτισμικά, πιο πίσω και από την Παλαιολιθική εποχή…».
Όλη η συνέντευξη: εδώ
Δ.Μ. : «Ως σύγχρονος καλλιτέχνης, ζώντας σε μια δημοκρατική κοινωνία, δεν χρειάζεται να υπερασπιστώ την τέχνη μου. Ούτε οι συνάδελφοι μου, που εκφράζονται αναπαραστατικά είναι υποχρεωμένοι να “απολογηθούν” γι’ αυτό. Από την Παλαιολιθική εποχή, όπου έχουμε τις πρώτες μαρτυρίες πολιτισμικής δραστηριότητας – για παράδειγμα τις τοιχογραφίες στο σπήλαιο της Altamira, πριν από 10.000 χρόνια – μέχρι την Αναγέννηση, ως και ένα μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα, οι καλλιτέχνες εκφράζονταν με ανθρωποκεντρική σκέψη και κατέγραφαν αναπαραστατικά την εποχή τους.
Μέσα στην ιστορία έχουμε μικρά επεισόδια εικονοκλασίας, κυρίως για πολιτικούς – θρησκευτικούς λόγους. Η εικονοκλασία δεν έχει να κάνει μόνο με τις τέχνες, αλλά και με την αποδόμηση της αναπαράστασης μιας δημοκρατικά οργανωμένης (δομημένης) κοινωνίας. Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια ιδεολογία, εναντίον της ανθρώπινης αγωνίας για γνώση και δημιουργία. Ο σύγχρονος εικονοκλαστικός ακαδημαϊσμός βασίζεται στον απόηχο του μεταμοντερνισμού που, όπως γνωρίζουμε πλέον, κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για πολιτικούς λόγους, από τη CIA και το Congress for Cultural Freedom (Σε ελεύθερη απόδοση: Κογκρέσο για την πολιτιστική ελευθερία), που ιδρύθηκε στο Βερολίνο το 1947 με έδρα το Παρίσι και πολιτιστικά κέντρα σε 35 χώρες. Για να το πω πιο «πεζά»: Στη Σοβιετική Ένωση οι καλλιτέχνες ήταν αναγκασμένοι να ζωγραφίζουν τον Στάλιν με λουλούδια, ενώ στη Δύση πασάλειβαν με χρώματα μουσαμάδες στο όνομα της ελευθερίας… Άλλο είναι η καλλιτεχνική ελευθερία και άλλο το να γυρίσουμε, πολιτισμικά, πιο πίσω και από την Παλαιολιθική εποχή…».
Όλη η συνέντευξη: εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου