Λοιπόν; [Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος]

Από τις "Σημειώσεις" (τεύχος 74, Δεκέμβριος 2011) – εκδόσεις Έρασμος)

Λοιπόν;

(Με τον τρόπο του Μάριου Μαρκίδη)

Η τοκογλυφία μέσα στη μήτρα σφάζει το μωρό,

Πάνε τα ερωτόλογα του νέου

και στο κρεβάτι την παράλυση έχει φέρει, ανάμεσα

    στη νύφη σέρνεται και στον αγαπημένο της 

CONTRA NATURA.

Πόρνες για την Ελευσίνα εκόμισαν 

κορμιά πεθαμένα στο συμπόσιο ρίχτηκαν. 

Γιατί έτσι η τοκογλυφία επρόσταξε.

(ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ, Canto XLV, μτφρ. Στ. Ροζάνη)

«Κι επειδή δηλαδή έπεσε το Τείχος, σημαίνει ότι εγώ τώρα θα πρέπει να γίνω παλιάνθρωπος;» (Μάριος Μαρκίδης, 1989). -Όχι, Μάριε˙ σημαίνει όμως ότι η παλιανθρωπιά αποκρυσταλλώθηκε πλέον ως «ιδιωτικοποίηση» (υδάτων, ανέμων, εθνών), ως εκσυγχρονιστικά αναβαθμισμένη έκφανση του αρχαϊκού δόγματος: «Ο Θεός θέλησε να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί˙δεν μπορούν να το αλλάξουν αυτό οι κομμουνιστές» (Μουλάς Ζαχρ Γκουλ).

Αφιερωμένο σ’ εσάς που πιστέψατε πως η λογική έχει θέση εκεί όπου βασιλεύει η χρυσή μετριότητα, η δειλή αναβολή, η απώθηση των «άκρων» και η δάνεια έντοκη ελπίδα για το μέλλον, η οποία μας οδήγησε εδώ ακριβώς που μας οδήγησε: σ’ ένα αφόρητο παρόν. Διότι βέβαια ο μανιχαϊσμός των «άκρων» δεν ξορκίζεται με δημοκρατικές ρητορείες˙ η «συναίνεση» καταντάει προσχηματικό εργαλειακό ευχολόγιο εκεί όπου κομπάζει απυρόβλητη η συστημική ανομία, η ανθρωποφαγική απληστία και η προκλητική ανισότητα.

Αφιερωμένο σ’ εσάς που περιμένετε, αθώα πρόβατα ή φουσκωτά κούφια παγώνια, να σας πουλήσουν το νεράκι του Θεού οι τοκογλύφου στραγγίζοντας όλες τις φλέβες της πατρίδας σας ελληναράδες μου αδέρφια μου τσανακογλείφτες

εγώ που μόνη μου πατρίδα είχα τον Σολωμό και τη Μυστηριώδη Νήσο, άκαπνος γραφιάς που μου ‘λαχε κάποτε ν’ ανασάνω λίγη θάλασσα αληθινή και να μεθύσω, τώρα νηφάλιος σας λέω: πέρ’ από τους ηρωικούς μηδενισμούς της αφροσύνης ή τις ρεαλιστικές αυταπάτες της φρονιμάδας μας περιμένουν δρόμοι που δεν βγάζουν πουθενά και ίσως πολλοί να ορμήσουν στον γκρεμό ανακτώντας νόημα ακόμα και μέσα στην πτώση, για να χαθούν πασχίζοντας -μάταια; - ν’ ανατρέψουν το ήθος της εποχής και τον στίχο του Έλιοτ

όχι μ’ ένα λυγμό μα μ’ ένα βρόντο.