[…] Υπάρχουν οικογένειες μέσα στις όποιες ο πατέρας θα πει στο παιδί του, «Αν το ξανακάνεις θα σου ξεριζώσω τ’ αυτιά», ενώ η μητέρα με τα μάτια γεμάτα δάκρυα θα πάρει το παιδί στην αγκαλιά της και θα του μουρμουρίσει τρυφερά: «Λοιπόν μικρό μου, δεν λυπάσαι τη μανούλα;». Και ποιος θα υποστήριζε πως η δεύτερη μέθοδος είναι λιγότερο τυραννική από την πρώτη; Η διάκριση που πράγματι έχει ενδιαφέρον δεν είναι μεταξύ βίας και μη βίας, αλλά μεταξύ του να ‘χεις και να μην έχεις την επιθυμία της εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί που ‘ναι πεπεισμένοι τόσο για τη φαυλότητα του στρατού όσο και της αστυνομίας μα που παρ’ όλ’ αυτά εμφανίζονται πιο ανυπόφοροι και καταπιεστικοί από το συνηθισμένο άτομο που πιστεύει πως σε μερικές περιστάσεις η χρήση βίας είναι αναγκαία. Αυτοί δεν λένε σε κάποιον άλλο «Κάνε τούτο ή εκείνο αλλιώς θα πας φυλακή», αλλά αν μπορούν μπαίνουν μέσα στο μυαλό του και του υπαγορεύουν τις σκέψεις του μέχρι τις πιο μικρές λεπτομέρειες. Πεποιθήσεις όπως ο πατσιφισμός κι ο αναρχισμός που επιφανειακά δείχνουν να συνεπάγονται μια πλήρη απάρνηση της εξουσίας, μάλλον ενθαρρύνουν αυτήν τη συνήθεια του νου. Γιατί αν κανείς ενστερνιστεί μια πεποίθηση η οποία φαίνεται να έχει απελευθερωθεί από τη συνηθισμένη βρωμιά της πολιτικής - μια πεποίθηση από την οποία ο ίδιος δεν μπορεί να περιμένει κανένα υλικό όφελος - αποδεικνύει άραγε στα σίγουρα ότι έχει δίκιο; Και όσο περισσότερο δίκιο έχει, τόσο περισσότερο φυσικό είναι πως κάθε άλλος θα πρέπει να εξαναγκάζεται να σκέπτεται παρόμοια.[…]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου