Το ΟΧΙ ως μονόδρομος και ποιος το είπε.

Aναδημοσίευση από 24Γράμματα

Η ιστορία μελετάται, επανεκτιμάται και πιθανόν αν νέα στοιχεία το υποχρεώνουν αναθεωρείται. Σε κάθε περίπτωση όμως το ερώτημα: "Aν ένα γεγονός δεν είχε γίνει έτσι αλλά είχε γίνει αλλιώς, τότε πως θα μπορούσε να είχαν εξελιχθεί τα γεγονότα;" είναι άσχετο με την Ιστορία. Υπό αυτή την έννοια το ερώτημα / θέμα του παρόντος  (που επ’ ουδενί συνιστά κάποια μελέτη αλλά μόνο κατάθεση κάποιων σκέψεων με βάση τα στοιχεία) αποσκοπεί μόνο στο να καταδείξει το μονόδρομο στον οποίο μπήκε επίσημα ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940. Όταν δηλαδή ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα Emanuele Grazzi παρέδωσε τελεσίγραφο της Ιταλικής φασιστικής Κυβέρνησης  του Benito Amilcare Andrea Mussolini, με το οποίο του ζητούνταν να συναινέσει στην ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), λαμβάνοντας την απάντηση: "Alors, c'est la guerre"  (Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο).
Ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου;
Αποφεύγοντας σκόπιμα επίθετα όπως δίκαιος, καλός, κακός κλπ των οποίων εξάλλου αμφισβητείται η απόλυτη αλήθεια και ιδίως σε ένα πόλεμο, οι αντίπαλες δυνάμεις τελικά
[παρένθεση: Ανεξάρτητα του "λάθους" των Ιαπώνων στο Pearl Harbor, το Δεκέμβρη του 1941, μέσω του οποίου οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν άμεσα στον πόλεμο και της – λόγω της εσφαλμένης υπερεκτίμησης των Γερμανών στις δυνάμεις τους – ρήξης με ευθύνη τους του συμφώνου Ribbentrop-Molotov, σε τήρηση μάλιστα του οποίου η Γερμανία και η ΕΣΣΔ διαμέλισαν το 1939 την Πολωνία και επιπλέον η ΕΣΣΔ κατέλαβε τις βαλτικές χώρες, τη Βεσσαραβία και τη βόρεια Μπουκοβίνα, τελικά θα πρέπει να θεωρείται ότι έτσι κι αλλιώς οι δυο αυτές δυνάμεις, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, θα προσχωρούσαν στον πόλεμο κατά της Γερμανίας και των συμμάχων της]      
συσπειρώθηκαν γύρω από δυο πόλους.
- Από τη μία οι Συμμαχικές δυνάμεις (κυρίως οι ΗΠΑ, Αγγλία και ΕΣΣΔ) οι οποίες ευαγγελίζονταν έναν ιμπεριαλιστικό οικονομικό "–ισμό". Οι δυο πρώτες τον καπιταλισμό και η ΕΣΣΔ τον, με βάση την πολύ αργότερη δικαίωση του Καστοριάδη, κρατικό καπιταλισμό.
- Από την άλλη η Γερμανία, η οποία ήταν προσανατολισμένη στον εθνικισμό και την αναζήτηση ζωτικού οικονομικού χώρου για τους ανώτερους, όπως θεωρούσαν οι θεμελιωτές του ναζισμού, φυλετικά άριους. Μια "Νέα Τάξη" σε χώρους (εννοείται πολύ πέραν των τότε συνόρων της Γερμανίας και των συμμάχων της) καθαρούς και απαλλαγμένους (και είδαμε τι σήμαινε αυτό) από τους "κατώτερους" λοιπούς ανθρώπους και με ένα σοσιαλιστικό οικονομικό μοντέλο διοίκησης και πάντως αντικαπιταλιστικό. Αρχικός σύμμαχος της Γερμανίας ήταν η φασιστική Ιταλία που πρέσβευε ένα καθεστώς με κυρίαρχη τη λογοκρισία αλλά και τη φυλετική διάκριση (που όμως περιοριζόταν σε διακρίσεις και δεν έφτανε σε εθνοκαθάρσεις). Ένα καθεστώς συγγενές με αυτό του δικτάτορα Ι. Μεταξά.
Το αν από το 1936 μέχρι το 1940 το καθεστώς Ι. Μεταξά έκανε λάθη που αν είχε αποφύγει θα μπορούσε να είχε καταφέρει να παραμείνει η Ελλάδα έξω από τον πόλεμο (όπως η Τουρκία αλλά και κάποιες άλλες χώρες με επίσης σημαντικές στρατηγικά γεωπολιτικά θέσεις), είναι ένα τεράστιο θέμα και δεν έχει θέση στο παρόν κείμενο.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι γιατί, από τη στιγμή που ήταν δεδομένο ότι αναπόφευκτα η Ελλάδα θα εμπλεκόταν στρατιωτικά, το καθεστώς Ι. Μεταξά προσχώρησε στη συμμαχία των Άγγλων (τότε η ΗΠΑ δεν είχε ακόμα εμπλακεί επίσημα και η ΕΣΣΔ τηρούσε το σύμφωνο Ribbentrop-Molotov, το οποίο παραβίασε η Γερμανία, την 22 Ιουνίου 1941 – μετά δηλαδή την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς).
Η απάντηση δεν θα πρέπει να αναζητηθεί σε λογικές ηθικής (όπως οι κακοί Γερμανοί και οι καλοί αντίπαλοι τους) χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο ναζισμός (το τρομακτικά απάνθρωπο μέγεθος των εγκλημάτων του οποίου αποκαλύφτηκε αργότερα) δεν ήταν και δεν είναι η κορυφαία ντροπή του ανθρώπου των τελευταίων εκατό χρόνων, αλλά, δεδομένου ότι η Ελλάδα ήταν ένα κράτος που δεν είχε καταληφθεί στρατιωτικά από κάποιον προερχόμενο από το ένα από τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα, στο τι διαμειβόταν στις διαπραγματεύσεις.
Μεταφέρουμε αυτούσιο απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο του Ι. Μεταξά (σελίδες 523-4, Αθήνα 1960).
"Σας εκάλεσα σήμερα για να σας μιλήσω με χαρτιά ανοικτά. Θα σας ειπώ τα πάντα. Θα σας ειπώ ακόμη και τα μεγάλα μου πολιτικά μυστικά. Θέλω να ξέρετε και σεις όλα τα σχετικά με την εθνικήν μας περιπέτειαν ώστε να γράφετε, όχι συμμορφούμενοι προς τας οδηγίας μου, αλλά εμπνεόμενοι, εις την προσωπικήν σας πίστην, από την γνώσιν των πραγμάτων (.......)
Ομολογώ ότι εμπρός εις την φοβεράν ευθύνην της αναμίξεως της Ελλάδος εις τέτοιον μάλιστα πόλεμον, έκρινα πως καθήκον μου ήτο να δω εάν θα ήτο δυνατόν να προφυλάξω τον τόπον από αυτόν, έστω και δια παντός τρόπου, ο οποίος όμως θα συνεβιβάζετο με τα γενικότερα συμφέροντα του Εθνους.
Εις σχετικάς βολιδοσκοπήσεις προς την κατεύθυνσιν του Αξονος, μου εδόθη να εννοήσω σαφώς ότι η μόνη λύσις θα μπορούσε να είναι μία εκουσία προσχώρησις της Ελλάδος εις την "Νέαν Τάξιν" (.......)
Με καταφανή προσπάθειαν αποφυγής σαφούς καθορισμού, μου εδόθη να καταλάβω ότι η προς Ελληνας στοργή του Χίτλερ, ήτο η εγγύησις ότι αι θυσίαι αύται θα περιορίζοντο εις το ελάχιστον δυνατόν (.....)
Οταν επέμεινα να κατατοπισθώ πόσον επί τέλους θα μπορούσε να είναι αυτό το "ελάχιστον", τελικώς μας εδόθη να καταλάβωμεν όι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς την Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς (Αλεξανδρουπόλεως) (.....)
Αυτή η δήθεν προφύλαξις θα ήτο δια την τύχην της εις το μέλλον Ελληνικής φυλής πλέον ολεθρία και από τας χειροτέρας έστω συνεπείας οποιουδήποτε πολέμου (.....)
Θα εδημιουργούντο όχι δύο όπως το 1916, αλλά τρεις αυτήν την φοράν Ελλάδες.
Πρώτη θα ήτο η επίσημος των Αθηνών η οποία θα είχε φθάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα δια να αποφύγη τον πόλεμον να δεχθή να γίνη εθελοντής δούλος πληρώνουσα μάλιστα την τιμήν αυτήν και με την συγκατάθεσίν της να αυτοακρωτηριασθή τραγικώτατα, παραδίνουσα εις την δουλείαν πληθυσμούς αμιγώς ελληνικούς και μάλιστα δύναμαι να είπω ελληνικώτερους των ελληνικών τοιούτους. Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς.
Δηλαδή η παμψηφία της κοινής γνώμης του Εθνους, το οποίον ποτέ δεν θα απεδέχετο την εκουσίαν αυτού υποδούλωσιν πληρωνομένην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν αφόρητον και ισοδυναμούσαν με οριστικήν ατίμωσην και μελλοντικήν βεβαίαν εκμηδένησιν του Ελληνισμού ως εννοίας και οντότητος, εκμηδένησιν πρώτο ηθικήν και δεύτερον εν συνεχεία της ηθικής και υλικήν ........" 
Όπως γίνεται σαφές από τις διαπραγματεύσεις του καθεστώτος Ι. Μεταξά με τις δυνάμεις της "Νέας Τάξης", στις οποίες ήταν λογικό να προσέλθει λόγω ιδεολογικής συγγένειας, του ζητήθηκαν παραχωρήσεις για τις οποίες παραδέχεται ότι "η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, … ποτέ δεν θα απεδέχετο". Το  "Alors, c'est la guerre" λοιπόν με τις δυνάμεις της "Νέας Τάξης" δεν ήταν παρά ένας μονόδρομος, ο οποίος είχε προ-αποφασιστεί από τον ελληνικό λαό και στον οποίο απλά ήταν θέμα χρόνου η είσοδος και πορεία.