Διαβάστε ή κατεβάστε εδώ το δέκατο ένατο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων του Δημήτρη Τσιρώνη: "στα φύλλα στέκονται δυο ανάσες".
Δύο ποιήματα από την εξαιρετική ενότητα, με τίτλο: "Πέντε Μαίου Δύο Χιλιάδες Δέκα, Αθήνα (μολύβι και χαρτί)", της ανωτέρω συλλογής:
Ι
(ένα)
Το Χρήμα (έτσι πρέπει να αρχίζει)
ήταν κλειδωμένο, αμπαρωμένο, αρματωμένο καλά,
οι άνθρωποι χαμογελούσαν πίσω από το γυαλί,
ο φόβος δεν είχε αναδυθεί (χρόνια μελέτης και πρακτικής το κατάφεραν)
κι έτσι ατσαλάκωτα κι επαγγελματικά λαμπάδιασαν!
Τα σύρματα έπαψαν να στέλνουν λόγια μακριά,
ασύρματα πλαστικά πουλιά έλιωσαν από τις 'επαναστάσεις',
ο λαός ζητάει την τιμωρία
και οι φύλαρχοι ανακατεύουν τα σώματα και τα αλατοπιπερώνουν,
καμιά φορά ο όχλος ξυπνά (ποτέ δεν το 'δα αυτά τα τριάντα χρόνια).
Γυαλιά πέφτουν λίγο μετά που πέσαν οι γροθιές,
ανήμποροι πυροβάτες με καλυμμένα κεφάλια κι άσπρες καρδιές,
λες και ντρέπονται να αποκαλυφθούν σ' αυτούς που επευφημούν
περιμένεις το χειροκρότημα, ακούς τα ειρωνικά γέλια,
καίγεσαι τόσο μόνη σου Αγγελική.
IV
(τέσσερα)
Στη στάχτη δε βρήκε κανείς μια χάρτινη καρδιά κι ένα μολυβένιο όπλο
δε διευκρινίστηκε εάν έγιναν έρευνες, τα λόγια έπνιξαν τις πράξεις,
όμως το ταξίδι με το χάρτινο βαρκάκι ήταν πολύχρωμο κι ας βαφτίστηκε γκρι
γιατί τριάντα και δύο και πέντε κι έξι χρόνια αναμονής θανάτου δεν είναι πολλά,
δεν είναι και λιγοστά, είναι άχρηστα χρόνια να αναμένεις...
Γιορτάζουμε την επανάσταση, σκοτώνω, σκοτώνεις, σκοτώνει...
γιορτάζουμε την ελευθερία των πετούμενων λίθων,
χωρίς σκόνες, χωρίς αίμα, χωρίς χρήμα, αγνή πρόθεση δολοφονίας
γιορτάζουμε την είσοδο στο ψέμα, σκοτώνουμε, σκοτώνεστε, μας σκοτώνουν
τέτοιες μέρες που γιορτάζουμε τα λίγα χρόνια πριν το τέλος.
Ξανά πίσω, τα φρούτα ράνανε τα υγρά τους απ' την τριβή με το ξηρό αέρα
οι πόρτες για τα μπαλκόνια σφαλισμένες σαν το κολατσιό στο πλαστικό μέσα
λες για να μη μπει ο μολυσμένος ψίθυρος για αντίσταση στην υποταγή
κι όταν το νερό πλημμύρισε κι η καπνίλα πήγε παρακάτω να βρει λίγο χώμα
ήταν ξεκάθαρο ότι μείναμε λιγότεροι αν και όχι σοφότεροι.
Δύο ποιήματα από την εξαιρετική ενότητα, με τίτλο: "Πέντε Μαίου Δύο Χιλιάδες Δέκα, Αθήνα (μολύβι και χαρτί)", της ανωτέρω συλλογής:
Ι
(ένα)
Το Χρήμα (έτσι πρέπει να αρχίζει)
ήταν κλειδωμένο, αμπαρωμένο, αρματωμένο καλά,
οι άνθρωποι χαμογελούσαν πίσω από το γυαλί,
ο φόβος δεν είχε αναδυθεί (χρόνια μελέτης και πρακτικής το κατάφεραν)
κι έτσι ατσαλάκωτα κι επαγγελματικά λαμπάδιασαν!
Τα σύρματα έπαψαν να στέλνουν λόγια μακριά,
ασύρματα πλαστικά πουλιά έλιωσαν από τις 'επαναστάσεις',
ο λαός ζητάει την τιμωρία
και οι φύλαρχοι ανακατεύουν τα σώματα και τα αλατοπιπερώνουν,
καμιά φορά ο όχλος ξυπνά (ποτέ δεν το 'δα αυτά τα τριάντα χρόνια).
Γυαλιά πέφτουν λίγο μετά που πέσαν οι γροθιές,
ανήμποροι πυροβάτες με καλυμμένα κεφάλια κι άσπρες καρδιές,
λες και ντρέπονται να αποκαλυφθούν σ' αυτούς που επευφημούν
περιμένεις το χειροκρότημα, ακούς τα ειρωνικά γέλια,
καίγεσαι τόσο μόνη σου Αγγελική.
IV
(τέσσερα)
Στη στάχτη δε βρήκε κανείς μια χάρτινη καρδιά κι ένα μολυβένιο όπλο
δε διευκρινίστηκε εάν έγιναν έρευνες, τα λόγια έπνιξαν τις πράξεις,
όμως το ταξίδι με το χάρτινο βαρκάκι ήταν πολύχρωμο κι ας βαφτίστηκε γκρι
γιατί τριάντα και δύο και πέντε κι έξι χρόνια αναμονής θανάτου δεν είναι πολλά,
δεν είναι και λιγοστά, είναι άχρηστα χρόνια να αναμένεις...
Γιορτάζουμε την επανάσταση, σκοτώνω, σκοτώνεις, σκοτώνει...
γιορτάζουμε την ελευθερία των πετούμενων λίθων,
χωρίς σκόνες, χωρίς αίμα, χωρίς χρήμα, αγνή πρόθεση δολοφονίας
γιορτάζουμε την είσοδο στο ψέμα, σκοτώνουμε, σκοτώνεστε, μας σκοτώνουν
τέτοιες μέρες που γιορτάζουμε τα λίγα χρόνια πριν το τέλος.
Ξανά πίσω, τα φρούτα ράνανε τα υγρά τους απ' την τριβή με το ξηρό αέρα
οι πόρτες για τα μπαλκόνια σφαλισμένες σαν το κολατσιό στο πλαστικό μέσα
λες για να μη μπει ο μολυσμένος ψίθυρος για αντίσταση στην υποταγή
κι όταν το νερό πλημμύρισε κι η καπνίλα πήγε παρακάτω να βρει λίγο χώμα
ήταν ξεκάθαρο ότι μείναμε λιγότεροι αν και όχι σοφότεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου