[στην κορυφή τής Ζήρειας ή Κυλλήνη , 27.04.2024]

Το ανέβασμα στην κορυφή τού όρους  Ζήρεια ή Κυλλήνη, στα 2.375 μ., στην Κορινθία, του δεύτερου ψηλότερου στην Πελοπόννησο μετά τον Ταΰγετο (2.405 μ.), ξεκινώντας από το Χ/Κ Κέντρο, στο οροπέδιο, στα 1.500 μ., προσφέρει μια απολαυστική ανάβαση σε ένα αλπικό τοπίο, με υπέροχη θέα όταν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν. Περισσότερο συνηθισμένη διαδρομή για χειμερινή ορειβασία στο χιόνι και όχι για ανάβαση τους καλοκαιρινούς μήνες, λόγω τής αδιάλειπτης έκθεσης στον ήλιο για πολλές ώρες, προσφέρεται και την Άνοιξη ανεξάρτητα έκτασης χιονοκάλυψης, που φέτος είναι πολύ λίγη.
Το πρωινό τής Κυριακής 27.04.2024, ξεκινήσαμε με το φίλο Χρήστο Καραμήτσο, την εν λόγω ανάβαση σε καιρικές συνθήκες λες και ήτανε συμφωνημένες! Χρειαστήκαμε, με τις στάσεις για ξεκούραση, τρεις ώρες και είκοσι λεπτά για το ανέβασμα. Το μόνο τίμημα ήταν ο περιορισμός τού ορίζοντα ορατότητας. Σε ιδανικές συνθήκες ορατότητας, μεταξύ άλλων, εκτός των μεγάλων ορεινών όγκων τής απέναντι πλευράς τού κορινθιακού κόλπου (Γκιώνα, Βαρδούσια, Παρνασσός και Ελικώνας), νότια στο βάθος διακρίνεται ο Ταΰγετος, ανατολικά στο βάθος οι ψηλότεροι ορεινοί όγκοι τής αττικής (Πάρνηθα, Κιθαιρώνας, Γεράνεια, Πατέρας, Πεντέλη και Υμηττός) μέχρι πέρα το Αιγαίο κ.λπ.
Η διαδρομή την οποία ακολουθήσαμε έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ακολουθούν εικόνες από τη διαδρομή:
-η κορυφή τής Μεγάλης Ζήρειας από ανατολικά, πηγαίνοντας προς το επικλινές μονοπάτι «Πόρτες» ή «Λούκι»:

-στο μονοπάτι «Πόρτες» ή «Λούκι», που περνά δίπλα από το Β’ Καταφύγιο:

-εδώ, βγαίνοντας από το προηγούμενο μονοπάτι, στραφήκαμε δυτικά / βορειοδυτικά, ακολουθώντας ένα πιο βατό χαλαρό μονοπάτι σ’ ένα τοπίο καταπράσινο από τα χαμηλά χορτάρια τής εποχής:

-η θέα προς τα νότια:

-συνεχίζοντας στο μονοπάτι:

-στην επόμενη στο βάθος η Μικρή Ζήρεια:

-στην επόμενη η Μικρή Ζήρεια σε ίσως την καλύτερη φωτογραφικά δυνατή γωνία:

-εδώ (πρώτη εικόνα) αφήσαμε το δασικό χωματόδρομο, που είχαμε πάρει για λίγες δεκάδες μέτρα, και πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι, αριστερά, που κινείται κυρίως σε ένα πετρώδες έδαφος και καταλήγει στην κορυφή:

-στις επόμενες προς την κορυφή (αριστερά στην πρώτη):

Ακολουθούν εικόνες από την κορυφή:
-στην επόμενη, στο βάθος, μεταξύ άλλων διακρίνεται η λίμνη Δόξα, κάτω από τον ορεινό όγκο των Αροάνιων ορέων ή Χελμός (το όνομα Χελμός είναι σλάβικο και σημαίνει χιονισμένο βουνό – σλάβικο επίσης είναι και το όνομα Ζήρεια):

-η λίμνη Δόξα:

-ο λόφος Κούτσα, πάνω από το Καμάρι Ξυλοκάστρου:

-στο βάθος διακρίνεται θολά η χερσόνησος των Γεράνειων ορέων:

-στην επόμενη, στο βάθος, η διπλανή βορειότερη κορυφή, λίγα μέτρα χαμηλότερη, και μεταξύ τους μια ξερολιθιά (να στηρίζονται σκηνές):

-η κορυφή πηγαίνοντας προς τη διπλανή βορειότερη κορυφή:

-η θέα από την ελαφρά χαμηλότερη βορειότερη κορυφή, όταν το επιτρέπει ο καιρός, είναι υπέροχη. Η συννεφιά μάς βοήθησε να ανεβούμε πιο άνετα (χρειαστήκαμε το μισό νερό από όσο είχαμε υπολογίσει) αλλά μας τα χάλασε στην ορατότητα. Η δεύτερη είναι πανοραμική προς τα δυτικά (με τα Αροάνια), τα βόρεια και τα ανατολικά ενώ η πρώτη προς το οροπέδιο από το οποίο ξεκινήσαμε. Η αίσθηση που σου δίνει πάντως, το οροπέδιο, είναι πως άνετα θα ήτανε μια λίμνη, με νησί. Υποθέτω ότι φυσικές καταβόθρες ή τεχνητά έργα αποστραγγίζουνε το οροπέδιο.:

Επιστρέφοντας, με τα πρώτα σημάδια βροχής, κατεβήκαμε μέχρι το σημείο που ανεβαίνει το μονοπάτι «Πόρτες» ή «Λούκι», αλλά δεν κατεβήκαμε από αυτό.

Συνεχίσαμε ανατολικά με σκοπό να περάσουμε από το Σπήλαιο Ερμή. Εικόνες από το υπόψη σπήλαιο, για όσο βάθος μπορέσαμε, ελλείψει συμπληρωματικών σκοινιών (σ.σ. μπαίνοντας στο σπήλαιο υπάρχουνε σκοινιά, αλλά κατεβαίνουνε μέχρις ένα σημείο), με ασφάλεια να κατεβούμε θα παρουσιαστούνε σε επόμενη ανάρτηση.