Όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη ανάρτηση, της οποίας η παρούσα αποτελεί συνέχεια, φτάσαμε στην κορυφή Μάλιζα, περνώντας και από την κορυφή Δραμπάλα, ακολουθώντας το μονοπάτι (το οποίο ξεκινά από το δασικό χωματόδρομο, ο οποίος ανεβαίνει τη ρεματιά μεταξύ των ορεινών όγκων Μεγάλο Αρμένι και Δραμπάλα) προς Δραμπάλα, προς τα εκεί που δείχνει μια ξύλινη πινακίδα (σ.σ. προς Σαλονίκι).
Μέχρι που φτάσαμε στην κορυφή Μάλιζα, διακλάδωση τού μονοπατιού προς Σαλονίκι δεν είδαμε*.
Στην κορυφή Μάλιζα μάλιστα, από μια πρόχειρη ματιά φαίνεται ότι τα αραιά κόκκινα σημάδια και οι κούκοι σταματάνε (σ.σ. αυτό πάντως μπορεί να οφείλεται στο ότι απλά δεν τα είδαμε προς τα πού συνεχίζουν). Βέβαια με βάση την εικόνα τού εδάφους ανατολικά τής κορυφής Μάλιζα φαίνεται ότι υπάρχει πέρασμα σε πετρώδες με σχετικά αραιή βλάστηση έδαφος, το οποίο καταλήγει στο μονοπάτι που έρχεται από Λάκκα Βίγλια, περνά ανάμεσα στους ορεινούς όγκους Μάλιζα και Σκίμφθι και καταλήγει Λάκκα Σαλονίκι.
Επειδή μεσημέριαζε και η θερμοκρασία ήταν αρκετά ψηλά αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε ανατολικά (να βγούμε Σαλονίκι, εφόσον τελικά υπήρχε πέρασμα) γιατί θα κάναμε μεγάλο κύκλο ούτε να γυρίσουμε από τον ίδιο δρόμο (που κρίνοντας τώρα ήτανε το προφανές) αλλά να ψάξουμε πώς θα κατεβούμε από την κορυφή Μάλιζα στο μονοπάτι, στις νότιες παρυφές τού ορεινού όγκου (Μάλιζα), περί τα 950 μ. σε ευθεία. Η πλαγιά είναι ομαλή ως προς την κλίση και χωρίς γκρεμούς. Το πρώτο μισό γίνεται σε βραχώδες αλλά προσπελάσιμο, με λίγη προσοχή, έδαφος. Περί τα 450 περίπου μ. όμως, πριν το μονοπάτι, ξεκινά ένα πολύ πυκνό δάσος από πεύκα, κουμαριές, πουρνάρια κ.λπ. πρακτικά απροσπέλαστο όπως διαπιστώσαμε φτάνοντας. Με πολύ δυσκολία και πολύ ζικ ζακ, χωρίς ευτυχώς κάποια απρόβλεπτη συνάντηση (σ.σ. βρισκόμασταν σε καταφύγιο άγριας ζωής) τελικά βγήκαμε στο μονοπάτι, το οποίο συνδέει τη Λάκκα Σαλονίκι με το εκκλησάκι Αγ. Νικολάου.
Αφού ξεκουραστήκαμε αρκετή ώρα, πήραμε το μονοπάτι δυτικά προς το εκκλησάκι Αγ. Νικολάου νεομάρτυρα εξ Ιωαννίνων. Να σημειωθεί, όπως αναφέρεται στο topoguide.gr, πως στη βαλκανική χερσόνησο υπάρχουνε δύο εκκλησίες αφιερωμένες στο συγκεκριμένο άγιο. Αυτή και μια ακόμα στη Σόφια Βουλγαρίας, όπου μαρτύρησε. Πολύ κοντά στο εκκλησάκι, που είναι χτισμένο σε λάκκα, υπάρχει πηγάδι που έχει νερό και ποτίστρες ζώων κοπαδιού.
Επιστρέψαμε ακολουθώντας το δασικό χωματόδρομο (βατό πεζή ή με 4κίνητα τζιπ).
Στις επόμενες: δύο απόψεις τού ασβεστολιθικού λεπιού Μεγάλο Αρμένι από το χωματόδρομο.
O λόγος που παρουσιάστηκαν οι εικόνες τού παρόντος σε ξεχωριστή ανάρτηση από την προηγούμενη είναι για να ξεκαθαριστεί ότι δεν προτείνεται επ’ ουδενί η συνολική διαδρομή, την οποία ακολουθήσαμε το πρωινό τής 1ης Ιούνη 2024, και σημειωθεί στο χάρτη από την wikimapia:
…αλλά πως προτείνονται δύο ανεξάρτητες, σε σηματοδοτημένους χωματόδρομους και μονοπάτια:
-η αρχική μέχρι Μάλιζα και πίσω (σ.σ. σε κάθε περίπτωση εάν από Μάλιζα συνεχίζει πέρασμα προς Σαλονίκι απαιτούνται σημάδια ή επικαιροποίηση και πύκνωσή τους)
-από Αγ. Τριάδα ή το σημείο που ξεκινήσαμε προς το εκκλησάκι Αγ. Νικόλαου και Σαλονίκι και πίσω.
*να σημειωθεί ότι θα μπορούσε κάποιος, φτάνοντας στην κορυφή Δραμπάλα, να ακολουθήσει πεζή προς τα ανατολικά τον καθαρισμένο από βλάστηση διάδρομο πάνω από τον αγωγό φυσικού αερίου αλλά αφενός η πεζοπορία θα γινόταν σε ένα σαθρό γλιστερό, γεμάτο πέτρες, έδαφος αφετέρου θα έβγαινε αρκετά βόρεια, στη Λάκκα Βίγλια για να πάρει το μονοπάτι που κατεβαίνει προς Αραλάλα και φτάνει Σαλονίκι, ενώ θα μπορούσε, εάν σκοπός του ήταν να πάει από τον Αυλώνα στη Λάκκα Σαλονίκι, από τον Αυλώνα να έχει πάρει το δασικό χωματόδρομο που πάει στο εκκλησάκι Μεταμόρφωση Σωτήρα και φτάνοντας στη Λάκκα Βίγλια να συνεχίσει νότια στο μονοπάτι, προς Σαλονίκι (ή το δασικό χωματόδρομο, που ξεκινά από την εποχική λιμνούλα, από την οποία είχαμε ξεκινήσει, που πάει στο εκκλησάκι Αγ. Νικολάου και συνεχίζει ως μονοπάτι προς Σαλονίκι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου