Η αντικατάσταση των πληθυσμών σε ένα γεωγραφικό χώρο δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στην ιστορία, απεναντίας δείχνει να είναι κάτι που έχει συμβεί παντού και όχι μόνο μια φορά, ανάλογα βέβαια και τη γεωγραφική περιοχή. Συνηθέστερος τρόπος ήταν η στρατιωτική κατάκτηση μιας περιοχής, η οποία μπορεί να διαρκούσε από λίγες μέρες μέχρι κάποιους αιώνες (όπως στην αμερικανική ήπειρο και την Αυστραλία) αλλά και ο αφανισμός τού πληθυσμού μιας περιοχής από ασθένειες ή φυσικά φαινόμενα.
Στον ελλαδικό χώρο αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές. Ενδεικτικά:
-όταν τα δωρικά φύλα, περνώντας με στόλο από τη Ναύπακτο (εξ’ ου και το όνομα) συντρίψανε στρατιωτικά και αντικαταστήσανε τα μυκηναϊκά, στην Πελοπόννησο,
-όταν μετά την έκρηξη τού ηφαιστείου τής Σαντορίνης διαλύθηκε ο μινωικός πολιτισμός, στην Κρήτη, και ο κυκλαδικός και το «κενό» καλύφθηκε από δωρικά φύλα στην Κρήτη και τη Μήλο και τους Ίωνες στις Κυκλάδες,
-από την επέκταση των λατινόφωνων βλάχων, προς τα νότια, ήδη από τα χρόνια τής αχανούς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας προτού τον εκχριστιανισμό της,
-με την κυριαρχία των σλάβων, αμέσως μετά την ερήμωση τού ελλαδικού χώρου από την πολιτική των πρώτων χριστιανών αυτοκρατόρων στη ρωμαϊκή και αργότερα ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και την κάθοδό τους σε μια «έρημη σκυθική γη», όπως περιγράφει ο ιστορικός Προκόπιος τον ελλαδικό χώρο, κατά την εκστρατεία του Βελισάριου, στα χρόνια τού Ιουστινιανού
-με την κάθοδο των αρβανιτών, από το 12ο μ.Χ. αι. κ.λπ.
Μετά και τη μικρασιατική καταστροφή, και την ανταλλαγή πληθυσμών με θρησκευτικά κριτήρια, το 1922, και μέχρι τα τέλη τού 20ου αι., τα ελληνικά σύνορα σταθεροποιούνται (μόνη αλλαγή εδώ και έναν αιώνα υπήρξε η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων) και παρατηρείται έξαρση γεννήσεων και μετανάστευση μεγάλων αριθμών ατόμων σε ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής.
Αυτή η τάση για μετανάστευση παραμένει έντονη μέχρι και σήμερα, με αποκορύφωμα τη μαζική φυγή κυρίως νέων ανθρώπων με υψηλό επίπεδο σπουδών, αμέσως μετά την υπογραφή τού αποτυχημένου (όπως παραδέχτηκαν και στο ΔΝΤ) και ολέθριου πρώτου μνημονίου, το 2010. Ταυτόχρονα όμως εξ αιτίας των οικονομικών και κοινωνικών συνεπειών κυρίως του πρώτου αλλά και των επόμενων μνημονίων (προϊόντων τού πρώτου – συνεπειών τού ανορθολογικού και πειραματικού τρόπου που επιβλήθηκε η «διόρθωση» τής ελληνικής οικονομίας), ο αριθμός των γεννήσεων (που εμφάνιζε μεν πτωτική τάση αλλά αυτό ήτανε κάτι φυσιολογικό για μια χώρα που επιθυμούσε ένα καλό επίπεδο ζωής και όχι ανεξέλεγκτη υπεργεννητικότητα και φτώχεια), έπεσε και μάλιστα, μετά το 2020, κατρακύλησε σε αριθμό γεννήσεων που οδηγεί
αφενός σε πρωτόγνωρες κοινωνικές συνέπειες αφού ο μικρός πληθυσμός των νέων ανθρώπων στο άμεσο μέλλον δεν θα μπορεί να συντηρεί μια κοινωνία γέρων και αυτό ανεξάρτητα τού συνδυασμού των πολύ χαμηλών αποδοχών με το πολύ μεγάλο κόστος διαβίωσης
αφετέρου σε μη αναστρέψιμο αφανισμό τού υφιστάμενου πληθυσμού και, επειδή στη φύση δεν υπάρχουνε κενά, αντικατάστασή του.
Το πρόβλημα βεβαίως το βλέπουν όλοι, αλλά εδώ αρχίζει η νεοελληνική παράνοια εύρεσης ενόχων, για την ακρίβεια κατασκευής ενόχων, και αποφυγής ανάδειξης των αιτιών.
Τους φταίνε οι γυναίκες• όχι οι άντρες, οι γυναίκες που ζητάνε αξιοπρέπεια. Τους φταίνε οι ομοφυλόφιλοι. Τους φταίνε όσοι δεν θέλουνε να κάνουνε παιδιά. Τους φταίνε οι μετανάστες, που είναι το αποτέλεσμα τής πολιτικής που στηρίζουνε στις χώρες από τις οποίες φεύγουν. Τους φταίνε όλοι εκτός από αυτό που φταίει και δεν είναι άλλο από το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο συνοδευμένο από μια ασυδοσία τής οικονομικής ελίτ και την ατμόσφαιρα που επιβάλλει.
Το πρόβλημα δεν είναι όλοι όσοι ζούνε τη ζωή που θέλουν ή που η φύση επέλεξε για αυτούς, αυτοί πάντα υπήρχανε και πάντα θα υπάρχουνε και δεν πέφτει σε κανέναν άλλον λόγος. Το πρόβλημα είναι ότι τα νέα παιδιά που θέλουνε να κάνουνε παιδιά δεν μπορούνε για οικονομικούς λόγους: για τις ασφυκτικές συνθήκες που έχουνε δημιουργηθεί και είναι απαγορευτικές.
Με τα 750 ευρώ, που είναι οι συνηθισμένες απολαβές για πλήρη απασχόληση νέων ανθρώπων, οι οποίοι έχουνε πτυχίο ή και μεταπτυχιακό και γνωρίζουνε μια ή και περισσότερες ξένες γλώσσες, το μόνο που μπορούνε να κάνουν, αν δεν έχουνε νοίκι, είναι να καλύπτουνε τις βασικές τους ανάγκες σε ενέργεια και φαγητό, κανένα καφέ, το κόστος απόσβεσης αγοράς και συντήρησης ΙΧ, κάποια απρόβλεπτα αλλά όχι μεγάλα κόστη συντήρησης στο σπίτι, μέχρι λίγες μέρες διακοπές με παρέα. Για οικογένεια και παιδιά ούτε λόγος.
Βεβαίως σε κάποιους δίνεται η δυνατότητα να εργαστούνε για πολύ περισσότερα. Για 2 ή και 3 χιλιάδες ευρώ το μήνα, αλλά σε «ελεύθερο ωράριο»: πάει να πει από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, πάει να πει ότι αν κάνεις οικογένεια και παιδιά, δεν θα σε βλέπουν… Καλύτερα να μην κάνεις νομίζω.
Στον αντίποδα αυτών των συνθηκών, που αφορά τους πολύ περισσότερους, βρίσκεται μια πολύ μικρή αδηφάγα ελίτ «τζακιών», η οποία στην Ελλάδα δημιουργήθηκε με δημόσιο χρήμα, κλέβοντας από όλους μας δηλαδή, και προπαγανδίζει, μέσω πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, ως μόνη ορθολογική επιλογή αυτά που συμβαίνουν. Αυτή καλά κάνει. Το συμφέρον της κοιτάζει. Οι υπόλοιποι τι κάνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου