Το δάσος
Σιωπηρό
δάσος, αγαπημένη μοναξιά, πόσο αγαπώ να τρέχω ανάμεσα στους άγνωστους ισκιερούς
σου κόρφους . Όταν μες στις σκοτεινές σου καμπύλες γυρίζω ξεχασμένος μέσα στα
όνειρα δοκιμάζω ένα αίσθημα ήσυχης γαλήνης! Μαγεία της καρδιάς μου! Από τα δέντρ’ απ’ τα χορτάρια μου φαίνεται πως βλέπω να
πετιέται μια γλυκεία θλίψη. Αυτό το νερό που ακούω απαλά μουρμουρίζει και φαίνεται ακόμα, πως με
φωνάζει μέσα στο βάθος των δασών. Ω! να
μπορούσα ευτυχισμένος να περάσω εδώ τη ζωή μου ολάκαιρη μακριά απ’ τα
ανθρώπινα! Στα μουρμουρίσματα των ρυακιών σ’ ένα λουλουδένιο στρώμα, στην
ανοιξιάτικη χλόη να κοιμόμουν άγνωστος στον ίσκιο των μικρών φτελιών. Όλα μιλούν,
όλα .μ’ αρέσουν στους ήσυχους αυτούς θόλους!
Αυτά
τα σπάρτα που στολίζουν ένα άγριο καταφύγιο, αυτό το αγιόκλημα που το φυσάει
φεύγοντας ένα ελαφρό αεράκι σιγοσαλεύουν τη μια κοντά στην άλλη τις άστατες
γιρλάντες του. Φυλάχτε μέσα στους κρυψώνες
σας, ω δάση, τους πόθους μου που ξεφώνησα. Σε ποιόν εραστή θα είσαστε ποτέ τόσο
αγαπητά; Κι' άλλοι θα σας ξαναπούν παράξενους έρωτες. Εγώ από τις ομορφιές σας
κρατώ τις ερημιές σας μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου