Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό δέκατο πέμπτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, την ποιητική συλλογή:
"6
"του Ervin Hatibi. Η συλλογή είναι δίγλωσση και η μετάφραση από τα αλβανικά είναι του Gent.
Φωτογραφίες από το Μπάρι
Στις 7 Αυγούστου του 1991 ολόκληρο το Δυρράχιο ταξιδεύει. Στο Μπάρι δέκα χιλιάδες Αλβανοί, σπρωγμένοι από απελπισία, συντρίβοντας τα κλεισμένα σύνορα βγαίνουν στο φως. Το πλοίο "Βλόρα" κατάμεστο από νέους, οικογένειες και κυνηγημένους πλέει στ΄ανοιχτά της Ιταλίας. Δεκάδες νεκροί, χιλιάδες στο γήπεδο του Μπάρι να παρακαλούν για τη δροσιά της νύχτας και για το ψωμί και η αρχή της ιστορίας που γράφεται ως τις μέρες μας.
Και όμως ελάχιστοι σήμερα μπορούν ν΄ανακαλέσουν εκείνο το πλοίο, το λαό που ερχόταν απ΄τη θάλασσα, στους καινούριους διωγμούς που μας επιφυλάσσει η ιστορία, μες στο μεσημβρινό μυστήριο και τους κάθετους ήλιους.
Πίσω στην πατρίδα, την ίδια στιγμή οι ποιητές χωνεύουν την ιστορία. Τα Τίρανα είναι μια μεγάλη πολιτεία, κατάφωτη και ο ποταμός Λόνα που πλέει ήσυχα εμπρός απ΄τα παραπήγματα. Τα πολύχρωμα κτίρια και οι κατάφωτες πλατείες της νύχτας. Όλα αυτά είναι τα Τίρανα που τραγουδούν οι ποιητές. Παιδιά που έχουν ζήσει τόσες επαναστάσεις και φέρουν ακέραιο τον πικραμένο οπλισμό τους. Λίγους στίχους και τη συνείδηση του ξεριζωμού στην Αθήνα, τη Ρώμη, το Μόναχο. Ο Ερβίν Χαντίμπι τρέφεται απ΄τη μεγάλη μοναξιά της πένας του. Μες στην ησυχία της ρημαγμένης πόλης ο ποιητής διδάσκεται τις αρχές του Ίταλο Καλβίνο όταν μας αποκαλύπτει παράδοξα μυστικά. Όπως οι παραμορφώσεις του βυθού και εκείνες τις αιτίες που εξαπατούν τα μάτια στο βυθό. Τα Τίρανα του Χαντίμπι δεν είναι εικόνα, είναι μια ολόκληρη ατμόσφαιρα από το τέλος μιας επανάστασης ως τις αρχές της καινούριας χιλιετίας. Οι οπλίτες, τα σκοτεινά σπίτια, ο υδράργυρος που μας ορίζει, ακολουθώντας μια αντίρροπη κατεύθυνση, ώσπου το καινούριο φεγγάρι ν΄ανάψει σ΄όλες τις μικρές γειτονιές αυτού του κόσμου. Η πόλη είναι ένα ψηφιδωτό από σκόρπιες εικόνες, είναι η πίκρα και το διαμπερές πορνείο του Ζενέ, όταν περιγράφει αυτόν τον κόσμο. Τις πόλεις μας πια κατοικούν νεκροί, χαμένοι φίλοι, ο καιρός φθάνει με τους δούρειους ίππους της επανάστασης και της προόδου. Αυτές οι γυναίκες του Ερβίν Χαντίμπι που είναι ολόκληρες από στόματα και χέρια ζητούν απεγνωσμένα τα καινούρια χρόνια. Είναι γυναίκες στέρφες. Τα ποιήματα αυτά δεν μπορούν παρά να είναι νεκρές φύσεις, απόψεις μιας γειτονιάς, σπουδές σκοτωμένων κοριτσιών, πλοία στον ορίζοντα, αναμνήσεις γλυπτές από μια χώρα που καίγεται. Οι νύχτες του και οι καημοί του διπλοί, ανεπανάληπτοι και η ποίηση που δεν είναι παρηγοριά και δεν μας ξεθυμαίνει ποτέ απ΄αυτόν τον κόσμο. Ο λόγος του κρυπτικός μα ακέραιη και γνήσια η διαύγεια ενός συναισθήματος, απόλυτα συνυφασμένου με την ακυρωμένη ελπίδα.
Η δεύτερη συλλογή του Έρβιν Χαντίμπι που δημοσιεύεται στη σειρά Εν Καινώ των 24 Γραμμάτων, σε μετάφραση του Γκεντ συνιστά πρωτίστως ένα ντοκουμέντο. Μια σπουδή στην ακυρωμένη προοπτική ενός ολόκληρου λαού. Η πατρίδα του ποιητή είναι ένας σκισμένος χάρτης, είναι άνεμος, ανάμνηση και τίποτε. Πέρα απ΄το μεγαλείο και την ποιητική επάρκεια, πέρα ακόμη και απ΄αυτήν την εξαντλητική εποχή αποτελεί ένα δείγμα του νεκρού μέλλοντος. Ακόμη και αν καμιά στράτευση δεν οπλίζει το χέρι του ποιητή, τα Τίρανα στα ποιήματά του βυθίζονται, η έξοδος μαίνεται δίχως ποτέ μα ποτέ να φανούν οι ακτές. Ο Χαντίμπι τραγουδά κάτω απ΄τη σκιά της ιστορίας.
Απόστολος Θηβαίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου