Λεύκωμα
Το φωτογραφικό αφιέρωμα του καλού φίλου Γιώργου Πρίμπα για το ενετικό κάστρο του Ακροκορίνθου έρχεται να συμπληρώσει την ατμόσφαιρα του καλαίσθητου λευκώματος για την παλιά Ελλάδα των ξένων εκδόσεων. Η εκτενής αναφορά της εν λόγω έκδοσης στο απόρθητο, άλλοτε φρούριο της Κορίνθου έρχεται να συναντήσει τη φωτογραφική περιήγηση που δημοσιεύεται σήμερα στο περιοδικό. Το λεύκωμα, οφείλουμε να προσθέσουμε, αφορά την έκδοση εξαιρετικά ποιοτικών αντιτύπων, συνοδευτικών εκθέσεων και κλειστών, επιστημονικών παρουσιάσεων.
Όμως η αρχική πρόθεση των φωτογραφιών, η σχέση τους με την ιστορία, ως αναπαραστάσεις χώρων με ειδικό φορτίο, όλα συνεπάγονται και επιβάλλουν μια πρόσληψη αισθητικού τύπου. Αυτό ισχύει τόσο για το φωτογραφικό οδοιπορικό του Πρίμπα, όσο και για το περιεχόμενο του λευκώματος. Άλλωστε δεν υφίσταται άλλος τρόπος για την προσφυγή στην ανάμνηση και τη σημασία της. Η κοινή τους επιρροή διακρίνεται απ΄ την ένταση, ενώ δεν παύουν να συνιστούν πράγματα και πρόσωπα συντελεσμένα, έτσι ώστε να θεωρούνται με μια ελευθερία των κινήσεων.
Ολόκληρη η εποχή μοιάζει συντεταγμένη να αντλεί παρηγοριά απ΄ το παρελθόν της. Η καινούρια Καταστροφή που έρχεται να σφραγίσει τον καινούριο αυτόν αιώνα μας οδηγεί, σαν από ένστικτο στις δεξαμενές της μνήμης. Το νερό της λησμονιάς που μας κερνούν οι έξαλλες ταχύτητες του κόσμου μας αφήνει ασυγκίνητους. Εκείνες οι πηγές δεν μπορούν ν΄ αντιστρέψουν το ενδιαφέρον μας που όσο ποτέ άλλοτε μας υποδεικνύεται σήμερα. Η βαθιά αποτυχία του σύγχρονου, ελληνικού κόσμου, η αχαρτογράφητη ταυτότητα, η αποστροφή μας προς το μέλλον συνιστούν την καινούρια συνείδηση. Αρχίζει λοιπόν η καινούρια εποχή. Αυτός ο κόσμος θα πρέπει να περάσει μέσα από μια φωτιά για να ζωντανέψει ο μικρός, πολύχρωμος κεραυνός που τραγούδησε κάποτε ο Ε. Χ. Γονατάς. Η βίαιη ωρίμανση που μόλις τώρα αρχίζει να συντελείται, ίσως μας βρίσκει απροετοίμαστους. Όμως αν τώρα παλέψουμε την ασθένεια, αν δεν κλείσουμε τα μάτια τότε ολόκληρος ο μέγας κόσμος θ΄ αποκαλυφθεί.
Σαν μέσα απ΄ τις ομίχλες γνέφουμε όλο κυριακάτικη χαρά στον Ικτίνο και τον Φειδία. Οι μετρημένες ραβδώσεις έχουν χαραχτεί μέσα μας βαθιά. Και ο φτερωτός Πήγασος που σκύβει στα ιερά εδάφη, ιερά από ιστορία και ανθρώπινη παρουσία, τόσες χιλιάδες χρόνια. Να πιει από την πηγή που είναι όλου του κόσμου τα ποιήματα. Κυλούν με τον καιρό και θρέφουν τ΄ όνειρο. Οι πρωινές κοπέλες της αγοράς είναι οι ίδιες οι υδρίες της στοάς που ξυπνούν χαράματα, κατεβαίνουν απ΄ τις στοές και υποκλίνονται. Στο καφενείο "η ωραία Ελλάς" οι πρωινοί θαμώνες, όσοι τέλειωσαν απόψε για πάντα με τις νύχτες, μάρτυρες της ίδιας αγωνίας συντηρούν με δυσκολία το μικρό καλύβι των Αχαρνών. Όμως όταν περνούν εκείνες οι υδρίες, φτιαγμένες στο θάμπος της καινούριας περιπέτειας, θυμούνται ξανά καθαρή, διάφανη τη χάρη μιας υπέργηρης Σεμιραμίδας, θυμούνται απογεύματα και σεισμούς. Και ανασηκώνονται όπως όταν περνά η λιτανεία απ΄ το παλιό λιμάνι. Όταν κυμάτια, αστράγαλοι, ατόφια πρόσωπα, ανθέμια διαλύονται μες στην ατμόσφαιρα των Αθηνών. Ελευσίνα, Κόρινθος, Δήλος, Ιωνία, Συρακούσες. Αυτά υπήρξαν πάντα τα συνθετικά της στοιχεία. Εμπρός απ΄ την "ωραία Ελλάς" περνά η πόλη, σκηνές απ΄ το αστικό έπος που θα μαίνεται ακόμη για αιώνες.
Σ΄όλους αυτούς τους τόπους που αναφέρονται παραπάνω, πάντα θα λαμβάνει τόπο το μυστήριο της ενότητας του θείου, η διεκδίκηση και ο ορισμός μέσα από μια γλώσσα σημαίνουσα της απόλυτης ελευθερίας. Η αξία των μικρών φωτογραφικών αφιερωμάτων που τείνουν να γίνουν εξαίρετη συνήθεια για τα "24 γράμματα" συνίσταται στην παροχή του ερεθίσματος ώστε να βιωθεί ξανά μια χαμένη ατμόσφαιρα. Η φυσική ροπή προς τη μνήμη, έπειτα από κάθε απώλεια κεντρίζει τις ζωές μας. Έτσι και τώρα, θα περάσουν ξανά όλες οι σκηνές του μέλλοντός μας, στην αρχή της νέας χιλιετίας. Ενδεικτικά καρέ, λάμψεις και φωτισμοί και καθρέφτες της ζωής μας θαμμένοι στον ασβέστη. Λησμονημένοι στις μοναξιές της Κορίνθου που μετρά τόσες χαμένες εποχές και ακόμη επτά πόλεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου