Ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο από την πόλη τής Κορίνθου προς το Λουτράκι, λίγες δεκάδες μέτρα προτού τη γέφυρα τής Ποσειδωνίας, στο δυτικό άκρο τής διώρυγας τής Κορίνθου, συναντάμε το εγκαταλελειμμένο κτίριο, εικόνες από το οποίο ακολουθούν (εδώ ολόκληρο το φωτογραφικό αφιέρωμα σε μορφή pdf). Για την ιστορία τού υπόψη κτιρίου, μεταφέρουμε το σχετικό απόσπασμα από το εξαιρετικό blog: BI.Δ.Α.
Εμείς, προτού της παράθεση τού κειμένου για την ιστορία τού κτιρίου αυτού, θα σημειώσουμε ότι για την Κορινθία, το ρετσίνι, ήταν παλαιότερα, ένα σημαντικό προϊόν τής πρωτογενούς παραγωγής· προτού την καταστροφή τού μεγαλύτερου μέρους των πευκοδασών του από φωτιές, η οποία συντελέστηκε τις τελευταίες δεκαετίες παράλληλα με τη σταδιακή εγκατάλειψη της εν λόγω δραστηριότητας, η οποία βέβαια εγκατάλειψη αφορά το σύνολο της επικράτειας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι από τους 41.000 τόνους ρετσίνι που παρήγαγε η χώρα το 1961, η παραγωγή το 2008 έπεσε κάτω από τους 4.000 τόνους.
Το Ρητινεργοστάσιο της Ποσειδωνίας
Η ιστορία τον Ρητινεργοστασίου
<<...Και πριν και μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο όμως η εκμετάλλευση από τους βιομηχάνους υπήρξε μεγάλη. Τους έπιναν τα αίμα όπως κυριολεκτικά μου αφηγούντο πολλοί ρετσινάδες. Έπαιρναν τα ρετσίνι τους τόσο φθηνά που ήταν αδύνατον να ζήσουν και έτσι κάθε χρόνο έβγαιναν όλο και πιο ζημιωμένοι και πιο χρεωμένοι στους εμπόρους που ήταν τοπικοί εκπρόσωποι των ρητινοβιομηχάνων.
Το 1947 φαίνεται ότι ωρίμασε η συνεργατική ιδέα να αποκτήσουν να φτιάξουν οι συνεταιρισμοί ένα δικό τους κατά δικό τους εργοστάσιο. Έτσι ο ένας μετά τον άλλο οι εννέα αμιγείς ρητινικοί συνεταιρισμοί των παραπάνω περιοχών αποφάσισαν να εξουσιοδοτήσουν την Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Κορινθίας (ΕΓΣΚ) να προχωρήσει στην σύναψη δανείου με την ΑΤΕ για να αγοράσει οικόπεδο και να ιδρύσει το Πρώτο συνεταιριστικό Ρητινεργοστάσιο στην Ελλάδα που θα επεξεργάζεται το ρετσίνι τους χωρίς να τους εκμεταλλεύεται. Έτσι λήφθηκε η 79/1947 απόφαση της η ΕΓΣΚ σχετική με το θέμα.
Οι Ρητινοβιομήχανοι αις ήταν φυσικό πανικοβλήθηκαν στην ιδέα της ίδρυσης του Ρητινεργοστασίου. Αντέδρασαν και διαμαρτυρήθηκαν στην κυβέρνηση ότι με την χρηματοδότηση και ίδρυση του συνεταιριστικού εργοστασίου διακινδύνευαν τα συμφέροντα τους. Φαίνεται ότι προσέφυγαν και στο ΣτΕ το οποίο απέρριψε την προσφυγή τους και άναψε το πράσινο φως για την χρηματοδότηση του Ρητινεργοστασίου.
Το 1949 έως το 1950 κατασκευάστηκαν οι εγκαταστάσεις. Δηλαδή τα κτίρια και εγκαθίσταται ο μηχανολογικός εξοπλισμός με ευθύνη της ΑΤΕ.
Το 1951 το εργοστάσιο λειτούργησε για πρώτη φορά και απέτυχε στην παραγωγή ποιοτικών προϊόντοιν εξ αιτίας της κακής κατασκευής της απειρίας και κυρίως του κακού μηχανικού εξοπλισμού!!! Η χρονιά κλείνει με τεράστια ζημιά.
Το 1959 η Διοικούσα Επιτροπή του Ρητινεργοστασίου χάνει τον έλεγχο και το εργοστάσιο παίρνει την άγουσα για την χρεοκοπία . Την ίδια χρόνια η ΔΕ ενοικίασε το εργοστάσιο στο επιχειρηματία Γεωργιάδη & Σια.
Το 1960 είναι σταθμός για την ιστορία του εργοστασίου. Αυτή την χρονιά συμβαίνουν δυο σημαντικά γεγονότα
1.Η Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών μεταβιβάζει σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου του 1947με το οποίο αγοράσθηκε το εργοστάσιο .τα ακίνητα και τις εγκαταστάσεις στην νεοσυσταθείσα το (1960) Ένωση Ρητινικών Συνεταιρισμών Κορινθίας (ΕΡΣΚ) που ιδρύθηκε από τους οχτώ ρητινικούς Συνεταιρισμούς.
2.Τον Αύγουστο του ιδίου χρόνου (1960) ιδρύεται η {Κοινοπραξία ΑΤΕ -Ρητινικών Συνεταιρισμών — Ρητινεργοστάσιο Ποσειδωνίας} με συμμετοχή της ΑΤΕ 51%,συμμετοχή της Ένωσης Ρητινικών Συνεταιρισμών 5% και οι 8 Ρητινικοί συνεταιρισμοί Σοφικού, Περαχώρας, Ρητού, Κατακαλίου, Αλμυρής, Πισσίων, Λουτρακίου και Αγίων Θεοδώρων με 44% Το τίμημα με το οποίο οι ρητινικοί συνεταιρισμοί μπήκαν στην κοινοπραξία ήταν 2.400.000 δραχμές.
Η ΑΤΕ δεν πλήρωσε ούτε μια δραχμή για την είσοδο της στην Κοινοπραξία. Συμφωνήθηκε όμως ότι ο καινούργιος φορέας δηλαδή η κοινοπραξία να πληρώσει το χρέος των συνεταιρισμών προς την ΑΤΕ που προερχόταν από τα Δάνεια για την αγορά ίδρυση και λειτουργία του ρητινεργοστασίου. Συγχρόνως μέσα στο ιδρυτικό συμβόλαιο με το οποίο συστάθηκε η Κοινοπραξία περιελήφθη σαν απαράβατος όρος το άρθρο 18 που αναφέρει ρητώς ότι :Η ΑΤΕ μετά από αίτημα των συν/μων υποχρεούται να μεταβιβάσει το μερίδιο της εφόσον συντρέξουν 3 όροι:
1)Να ξεχρεώσει η Κοινοπραξία στην ΑΤΕ κάθε ποσό που έχει δοθεί την ίδρυση και λειτουργία του Ρητινερνοστάσιου
2)Να είναι σε θέση η Ένωση Ρητινικών Συν/ σμων να λειτουργήσει το εργοστάσιο
3)Να πάρουν τα μέλη Συν/σμοι αποφάσεις μέσω των Γ.Σ. στις οποίες θα αναφέρεται καθαρά ότι απαιτούν μερίδιο της ΑΤΕ.
Το Ρητινο/ίσιο υπό το καθεστώς της Κοινοπραξίας δούλεψε περιοδικά ορισμένες χρονιές μέχρι όπως φαίνεται από τις πληροφορίες μας το 1973 όποτε και έπαψε οριστικά να λειτουργεί...>>
Πηγή: Παναγιώτης Καλλίρης, Διευθυντής Δασών Ν. Κορινθίας, "Το Ρητινεργοστάσιο της Ποσειδωνίας", Κόρινθος, Απρίλιος 2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου