[...] Αν εξετάσει κανείς ένα επαναστατικό καθεστώς, όποιο στόχο κι αν θέτει, από όποιες ιδέες κι αν καθοδηγείται, από την υλική του σκοπιά, θα δει ότι όσο θα υφίσταται, δε θα είναι παρά ένα πράγμα... ένα επαναστατικό καθεστώς. Επαναστατικό καθεστώς σημαίνει όμως δικτατορία των όπλων ή, για να το ορίσουμε καλύτερα, στρατιωτικό καθεστώς βίας, ακριβώς επειδή η κοινωνία κηρύσσεται από ένα μέρος σε κατάσταση πολέμου... και μάλιστα από εκείνο το μέρος που πήρε την εξουσία με την επανάσταση. Τι συμπεραίνουμε απ’ αυτό; Συμπεραίνουμε ότι εκείνος που στοχεύει σ’ ένα τέτοιο καθεστώς, που είναι από υλική σκοπιά ένα ανεξέλεγκτο καθεστώς βίας, στοχεύει σ’ ένα στρατιωτικό καθεστώς βίας. Η ιδέα που οδηγούσε τους επαναστάτες κι ο στόχος που είχαν θέσει, εξαφανίζονται τώρα εντελώς απ’ την κοινωνική πραγματικότητα, που τη διεκδικούν πια αποκλειστικά τα πολεμικά γεγονότα. Έτσι ξεπηδά από μια επαναστατική δικτατορία - κι αυτό τόσο περισσότερο, όσο πιο πολύ διαρκεί αυτή η δικτατορία - μια πολεμική κοινωνία δικτατορικού τύπου, με άλλα λόγια μια στρατιωτική κυριαρχία δια της βίας. Μα θα μπορούσε να ‘ναι και διαφορετικά; Αφού ποτέ δεν έγινε διαφορετικά. Δε γνωρίζω πολύ καλή ιστορία, όμως όσα ξέρω, απλώς επιβεβαιώνουν όσα λέω, και συνεχίζουν να τα επιβεβαιώνουν. Τι βγήκε απ’ τις πολιτικές αναταραχές της Ρώμης; Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και η στρατιωτική της κυριαρχία δια της βίας. Τι βγήκε απ’ τη Γαλλική επανάσταση; Ο Ναπολέων και η στρατιωτική του κυριαρχία δια της βίας. Και θα δείτε και μόνος σας τι θα βγει απ’ τη Ρωσική Επανάσταση... Και θα καθυστερήσει την πραγμάτωση ελεύθερης κοινωνίας επί δεκαετίες [...]
κατεβάστε ολόκληρο το βιβλίο: εδώ
