Ο φίλος, γνώστης της παγκόσμιας σκηνής jazz και συντάκτης του περιοδικού Jazz και Τζαζ, Κώστας Παπαθανασίου, σ’ ένα άρθρο του σε παλαιότερο τεύχος του εν λόγω περιοδικού αναφέρει εύστοχα πως: [...] απ’ τους Έλληνες τζαζίστες δεν περιμένω καμιά μουσική πρωτοπορία. Θέλω απλά καλή μουσική παιγμένη με πάθος και υπευθυνότητα [...]
Για κάποιους λόγους που δεν μπορώ να καταλάβω (2) η μουσική jazz στην Ελλάδα, ενώ απέκτησε αρκετούς φίλους, μάλιστα το περιοδικό Jazz και Τζαζ με την 19χρονη πορεία του θεωρείται ως ένα από τα πλέον σημαντικά περιοδικά για τη Jazz παγκοσμίως, εν τούτοις, οι έλληνες μουσικοί που ασχολήθηκαν με τη μουσική jazz, δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν κάποια σχολή (3) και λειτούργησαν ως καλοί εκτελεστές.
Η εν λόγω απαίτηση πάντως ικανοποιείται από πολλούς μουσικούς και ιδίως αν σκεφτούμε πόσοι, και ιδίως νέοι, μουσικοί, που ασχολούνται με τη jazz, διαθέτουν και μία σοβαρή μουσική παιδεία αλλά και αυτοσχεδιαστική ικανότητα.
Επειδή όμως συνήθως οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους, έτσι κι εδώ υπάρχουν δύο εξαιρέσεις. Δύο πολύ σημαντικές εξαιρέσεις! Πρόκειται για δύο μουσικούς οι οποίοι κατάφεραν το έργο τους να αξίζει να χαρακτηριστεί ως πρωτοπόρο.
Δεν είναι στις προθέσεις του παρόντος, εξάλλου υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι γι’ αυτό, να προσφέρει μία ανάλυση του έργου των πιανίστα Σάκη Παπαδημητρίου και κρουστού Νίκου Τουλιάτου αλλά, και δεδομένου ότι η jazz μετά τα μέσα της δεκαετίας του 60 άνοιξε σα βεντάλια και απλώθηκε ενσωματώνοντας πλήθος τάσεων (4) οι εν λόγω μουσικοί μάς πρόσφεραν ένα έργο που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια όχι μόνο της Ελληνικής μουσικής jazz σκηνής αλλά της Ελληνικής μουσικής γενικότερα καθιστώντας τους ως δύο από τους σημαντικότερους και αναγνωρίσιμους σύγχρονους μουσικούς σε παγκόσμιο επίπεδο.
Κορυφαία έργα τους (ενδεικτικά):
Νίκος Τουλιάτος:
«Μάσκο» (με τη Σαββίνα Γιαννάτου σε φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς) και
«Κρουστών χρησμός για το θάνατο».
Σάκης Παπαδημητρίου:
«Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου» (με το Φλώρο Φλωρίδη στα πνευστά)
«Piano Oracles» (σόλο πιάνο) και
«Plus and Minus» (με τον Λευτέρη Αγγουριδάκη στα κρουστά, σαντούρι, νταούλι κλπ)
__________________
(1) ο τίτλος δανεισμένος από τον τίτλο του δεύτερου κομματιού που περιλαμβάνεται στο δίσκο «Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου» των Σάκη Παπαδημητρίου και Φλώρου Φλωρίδη.
(2) πιθανολογώ λόγω της κυριαρχίας του instrumental στοιχείου στη μουσική αυτή σε αντίθεση με την ελληνική μουσική παράδοση στην οποία κυραρχεί το τραγούδι.
(3) σε άλλες, πλην των ΗΠΑ φυσικά όπου γεννήθηκε στα αρχές του 20ου αιώνα, χώρες ή περιοχές (π.χ. Σκανδιναβία, Αφρική, Ουγγαρία - Πολωνία και λοιπή ανατολική Ευρώπη, Ιαπωνία, Γαλλία, Ιταλία - στην οποία μάλιστα στα μέσα της δεκαετίας του 80 λειτουργούσαν περί τις εκατό ανεξάρτητες εταιρίες δίσκων μόνο για Jazz, κλπ) από την ανάμειξη των ντόπιων μουσικών ιδιωμάτων, όπου ενυπάρχει και η ιδιοσυγκρασία του κάθε λαού, με τη jazz δημιουργήθηκαν σχολές με χαρακτηριστικά ύφη και τρόπους.
(4) από τοπικά μουσικά ιδιώματα και την avant garde μέχρι rock και latin ηχοχρώματα και πάντα σε αλληλεπίδραση με τις σύγχρονες τάσεις της λεγόμενης «λόγιας μουσικής». Σε αυτό βεβαίως βοήθησε πολύ και η «φυγή» πολλών αμερικανών μουσικών προς την Ευρώπη αφού στις ΗΠΑ πολλά που γεννήθηκαν εκεί όταν η ανάπτυξή τους ξεπερνούσε κάποιο όριο τα έδιωχνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου