Εν διαστάσει [Κώστας Σφενδουράκης]

Εν διαστάσει

Η κοσμοθεωρία σου σε μάρκες στο τραπέζι.
Το πάθος σου δεν έχασες κι ας χάνεις, είναι τζόγος...
Κανείς κι αν δεν σταμάτησε με συμβουλές να παίζει,
για να 'σαι αναπολόγητος θα σου δοθεί ο λόγος.

Οι άνθρωποι, ισχυρίζεσαι, γεννιούνται δίχως τάξεις
με ίσα δικαιώματα και στο όνειρο επίσης...
Στο γένος το ανθρώπινο, για πες, τι θα εντάξεις;
Με τα κριτήρια ποιου θεού κρίνεις για να με πείσεις;

Θα φύγεις πάντα έλεγες σαν έβλεπες καράβι
σε κόσμους που ονειρεύτηκες θα πας που δεν τους είδες...
Σε διάσταση τα χέρια τους να ανοίξουνε δυο σκλάβοι
προσπάθησαν να αγκαλιαστούν μα υπήρχαν οι αλυσίδες.

"Φτερά η ελευθερία" λες "που έχουμε από βρέφη" ...
Νιώσε το πως δεν έβγαλες ποτέ φτερά μεγάλε.
Μη γκρεμιστείς, σιγά σιγά, κατέβα από τα νέφη !
Όμοιος είσαι του τίποτα, για δες ! Τάλε κουάλε.

Μου τα 'πε αυτά κι απάντησα σε γλώσσα άλλη κι είπα :
Δε μ' αφορά η λογική, του "φαίνεσθαι" η φύση.
Ίσως είμαι ένα τίποτα, ίσως να είμαι σκνίπα
που θυσιάζει τη ζωή στο πρώτο της μεθύσι.

Παραμυθιάζομαι και ζω μέσα απ' αυτά τα λόγια.
Γκρεμίζω στερεότυπα, τις λογικές, τα ήθη.
Αυτά που μου 'πες -τα σωστά- τ' ακούω σαν μοιρολόγια
και μοιρολόγια δεν χωρούν ποτέ σε παραμύθι.