43th Sonnet from “Sonnets from the Portuguese” [Elizabeth Barrett Browning, μετ. Μαρία Υψηλάντη]

Πώς σ’ αγαπώ; Άσε με να μετρώ τους τρόπους.
Σε βάθος κι ύψος σ’ αγαπώ η ψυχή όπου φτάνει
σαν τριγυρνά σε μέρη που η αίσθηση δεν πιάνει˙
στ’ άκρα της ύπαρξης και στης Χάρης τους τόπους.

Και σ’ αγαπώ ως εκεί πού σπρώχνει τούς ανθρώπους 
η ήσυχη ανάγκη, δίχως μέρα ν’ αποκάνει˙ 
αγνά, όπως κάποιος που αποστρέφεται την πλάνη
του Επαίνου, ή για το Δίκιο δεν λυπάται κόπους.

Και με το πάθος σ’ αγαπώ πού ‘χε σφραγίσει
τις λύπες μου˙ και με μια πίστη παιδική˙ 
και με μια αγάπη πού ‘μοιαζε σαν να ‘χε σβήσει

με τούς χαμένους άγιους μου˙ με ζωή, πνοή,
δάκρυα, χαμόγελα. Κι αν ο Θεός θελήσει,
θα σ’ αγαπώ μετά τον τάφο πιο πολύ.


XLIII

How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of Being and Ideal Grace.

I love thee to the level of every day's
Most quiet need, by sun and candlelight.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee purely, as they turn from Praise;

I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood's faith;
I love thee with a love I seemed to lose

With my lost saints, — I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life! — and, if God choose,
I shall but love thee better after death.

Από τη συλλογή: "Πορτογαλικά Σονέτα και άλλα Ποιήματα" της Elizabeth Barrett Browning, σε μετάφραση Μαρίας Υψηλάντη (εκδόσεις: στιγμή, 2007)