ΤΑΧΥΤΗΤΑ
Με τόση ταχύτητα κινούμαι,
που το χιλιόμετρο γίνεται στιγμή,
το δέντρο άνεμος πράσινος, ριπή
το αγέρι στα μηνίγγια μου, και σπίθα ή
κόκκινη παπαρούνα πλάι στο δρόμο.
Με μια τέτοια ταχύτητα ιλιγγιώδη,
που η ξαφνική μου σκέψη αλλάζει
σε στιγμιαία χειρονομία
κ’ η ανατολή σε απτή, κόκκινη οπώρα.
Με μια τέτοια ταχύτητα ιλιγγιώδη,
που η λαχτάρα μου η βαθιά γι’ αγάπη
φουντώνει σε φλεγόμενη πληγή.
Να ‘ρθω πιο γρήγορα κοντά σου!
Πιο γρήγορα κοντά σου να ‘ρθω!
Στιγμιαία διασταυρώνονται οι δρόμοι
και προσπερνούνται με μια τέτοια
ταχύτητα, που η αντάμωσή μας
γίνεται χωρισμός. Με τέτοια
ταχύτητα απίστευτη, που οι δρόμοι
που ’ρχονται μόνο για να κλάψω,
τραγούδι ηχηρό γίνονται για μένα.
ΑΙΝΙΓΜΑ
Ένας άντρας με γυρεύει πάντα,
αυτός, που κ’ εγώ τον γυρεύω,
μέσ’ από βουνά κι από τείχη,
μέσ’ απ’ των υποχρεώσεων τις ζούγκλες,
μέσ’ απ’ ωκεανούς ενδεχομένων.
Και με πάλλουσες, υπερευαίσθητες αντένες
η καρδιά μου το άγνωστο κύμα συλλαβαίνει.
Την άνοιξη, μυώδεις άνεμοι
προς το άπειρο με παλαμάρια με τραβούνε,
όπου δυο μπράτσα διψούνε τά δικά μου.
Με γυρεύει ένας άντρας.
Να ‘ναι από άλλο πλανήτη,
από άλλην ήπειρο,
από άλλη περίπτυξη, πάντως
με γυρεύει με πείσμα.
Κ’ η μέρα ξυπνά αναίτια ριγώντας.
Κι ο κόσμος είναι γενναιόδωρος,
απίθανες πιθανότητες γεμάτος.
Αν όλα τα χέρια και τα χαμόγελα μ’ άφηναν,
πάλι θα με τριγύριζε ο έρωτας.
Με γυρεύει ένας άντρας.
Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούνε
προς τη λαχταρισμένη περίπτυξη.
Κ’ έτσι θα με γυρεύει πάντα,
ίσαμε τη στερνή μου μέρα.
από την "Ανθολογία Βουλγαρικής Ποιήσεως" του Αρη Δικταίου (1971, εκδόσεις Δωδώνη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου