(πηγή εικόνας: εδώ)
Η Γκουέρνικα είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, έμπνευση του Πάμπλο Πικάσο. Ζωγραφίστηκε το 1937 και απεικονίζει την πόλη Γκουέρνικα της Ισπανίας η οποία βομβαρδίστηκε κατά τη διάρκεια ενός τρομερού εμφύλιου πολέμου. Ο πίνακας έχει πολύ μεγάλες διαστάσεις, πολύ μεγαλύτερες από τον τοίχο ενός δωματίου.
Ο Πικάσο, φτιάχνοντας ένα τέτοιο πίνακα, ήθελε να δείξει το πόσο υπέφεραν οι άνθρωποι και το πόσο φρικτός είναι ένας πόλεμος! Αυτό το δείχνει χρησιμοποιώντας διάφορα χαρακτηριστικά στοιχεία διαμορφωμένα έτσι ώστε να φαίνεται πόσο καταστρεπτικός και απαίσιος είναι ο πόλεμος.
Πρώτα, χρησιμοποιεί μόνο δύο χρώματα και τις αποχρώσεις τους. Αυτά είναι το μαύρο, το άσπρο και οι ενδιάμεσες αποχρώσεις του γκρι. Δε χρησιμοποιεί άλλα χρώματα, γιατί, ενώ αυτά βάζουν έστω μια στοιχειώδη ομορφιά στον πίνακα, εκείνος ήθελε να δείξει καταχνιά, απογοήτευση, πόνο, δυστυχία.
Ύστερα, όσον αφορά τις μορφές: άνθρωποι και ζώα σε πλήρη ακαταστασία. Άσπρες φιγούρες με μάτια που δείχνουν φόβο, πόνο, απελπισία, με στόματα ορθάνοιχτα που φωνάζουν για έλεος, που ουρλιάζουν από τον πόνο και τη δυστυχία. Οι περισσότερες μορφές δεν έχουν συγκεκριμένη δομή. Αλλού τα μάτια, αλλού τα χέρια. Έτσι φαίνονται κυρίως τα αποτελέσματα ενός βομβαρδισμού αλλά και η ψυχολογική τους κατάσταση. Μία από τις τραγικότερες μορφές είναι η μάνα που κρατάει το νεκρό παιδί της.
Μέσω των μορφών δημιουργούνται ήχοι: ζώα και άνθρωποι έχουν ανοιχτά στόματα από όπου βγαίνει ένα ‘βουβό’ ουρλιαχτό. Αυτό τονίζεται καλύτερα στις εκφράσεις των μορφών που δείχνουν ξεκάθαρα την πανωλεθρία και τη δυστυχία που φέρνει ο πόλεμος.
Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία για τη δημιουργία ενός πετυχημένου πίνακα είναι το να χρησιμοποιείς σωστά το φως. ΣτηΓκουέρνικα το φως έρχεται από μία παγωμένη σκέτη ηλεκτρική λάμπα που οι ακτίνες της, μυτερές σαν δόντια, κάθε άλλο παρά ελπίδα δίνουν. Αυτές οι ακτίνες δίνουν στον πίνακα μια αγριότητα, μία σκληρότητα και το αδίστακτα παράλογο του πολέμου.
Παρόλα αυτά ο ζωγράφος έχει βάλει στον πίνακά του δύο εστίες Ελπίδας φανερώνοντας έτσι πως, ακόμα και στις πιο σκοτεινές εποχές, μπορεί να υπάρξει ελπίδα για κάτι καλύτερο. Επίσης δείχνει την επιθυμία του Πικάσο να λήξει ο πόλεμος. Αυτές οι εστίες είναι ένα κερί, που κρατάει ένα χέρι, και ρίχνει το δικό του γλυκό φως που έρχεται σε αντίθεση με τη λάμπα. Το άλλο είναι μια μικρή πόρτα ή παράθυρο που δίνει στις μορφές του πίνακα την ελπίδα να ξεφύγουν από τις συμφορές τους.
Η Γκουέρνικα είναι μια εικόνα γεμάτη με αντιπολεμικά μηνύματα, μια έντονη διαμαρτυρία εναντίον του πολέμου και της καταστροφής που αυτός σπέρνει. Ο Πικάσο κατάφερε μέσα σε ένα πίνακα να κλείσει όλα του τα συναισθήματα για τον πόλεμο.
Τα μήνυμα που θέλει να περάσει ο ζωγράφος είναι απλό: «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ».
Κυριακή Στέφα (πηγή: users.sch.gr/marianezi/e-learning )
[…]
Αυτός ο τεράστιος καμβάς (3,54x7,82μ.) περιγράφει την απανθρωπιά, τη βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Ήταν παραγγελία της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας για τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1937. Ο Πικάσο εμπνεύστηκε το έργο όταν, στις 26 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, Γερμανοί πιλότοι της αεροπορίας των εθνικιστών βομβάρδισαν την κωμόπολη Γκερνίκα της Χώρας των Βάσκων. Στο βομβαρδισμό εκείνο σκοτώθηκαν 1.650 άνθρωποι και ισοπεδώθηκε το 70% της πόλης με 32 τόνους εκρηκτικά.
Ο Πικάσσο πληροφορήθηκε τα γεγονότα από την εφημερίδα Le Soir, μόνο την 1η Μαΐου και το ολοκληρώνει στις 3 Ιουνίου του 1937
Ο Πικάσο απέφυγε να ζωγραφίσει αεροπλάνα, βόμβες ή ερείπια. Οι δύο κυρίαρχες μορφές του έργου είναι ένας ταύρος και ένα πληγωμένο άλογο με διαμελισμένα κορμιά και τέσσερις γυναίκες που ουρλιάζουν κρατώντας νεκρά μωρά. Αρχικά ο Πικάσο πειραματίστηκε με χρώμα, αλλά τελικά κατέληξε στο άσπρο-μαύρο και αποχρώσεις του γκρι, καθώς θεώρησε ότι έτσι δίνει μεγαλύτερη ένταση στο θέμα. Πολλές φορές μετακίνησε φιγούρες και μορφές πριν καταλήξει στην οριστική τους θέση. «Η αφαίρεση του χρώματος και του αναγλύφου αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο: όταν διακόπτεται, δεν υπάρχει πια η φύση ή η ζωή».
[…]
Λέγεται πως όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στο Παρίσι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην προσπάθειά τους να βρουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς και να τους κατασχέσουν, ένας Γερμανός Αξιωματικός έδειξε σε φωτογραφία τον πίνακα «Γκερνίκα» στον ίδιο τον Πικάσο που είχε προσαχθεί ρωτώντας τον: -Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε; Κι εκείνος απήντησε με θάρρος: Όχι, Εσείς!
Πηγή: el.wikipedia.org
An accurate depiction of a cruel, dramatic situation, Guernica was created to be part of the Spanish Pavilion at the International Exposition in Paris in 1937. Pablo Picasso’s motivation for painting the scene in this great work was the news of the German aerial bombing of the Basque town whose name the piece bears, which the artist had seen in the dramatic photographs published in various periodicals, including the French newspaper L'Humanité. Despite that, neither the studies nor the finished picture contain a single allusion to a specific event, constituting instead a generic plea against the barbarity and terror of war. The huge picture is conceived as a giant poster, testimony to the horror that the Spanish Civil War was causing and a forewarning of what was to come in the Second World War. The muted colours, the intensity of each and every one of the motifs and the way they are articulated are all essential to the extreme tragedy of the scene, which would become the emblem for all the devastating tragedies of modern society.
Guernica has attracted a number of controversial interpretations, doubtless due in part to the deliberate use in the painting of only greyish tones. Analysing the iconography in the painting, one Guernica scholar, Anthony Blunt, divides the protagonists of the pyramidal composition into two groups, the first of which is made up of three animals; the bull, the wounded horse and the winged bird that can just be made out in the background on the left. The second group is made up of the human beings, consisting of a dead soldier and a number of women: the one on the upper right, holding a lamp and leaning through a window, the mother on the left, wailing as she holds her dead child, the one rushing in from the right and finally the one who is crying out to the heavens, her arms raised as a house burns down behind her.
[…]
Paloma Esteban Leal [πηγή: museoreinasofia.es/collection/artwork/guernica]
(*)
με αφορμή το διάλογο δύο ποδοσφαιριστών στο twitter, του άγγλου Μπάρτον και του Ισραηλινού Μπεναγιούν
Μπάρτον: "Εάν ήταν κάποιος άλλος λαός εκτός από το Ισραήλ, τότε η Δύση θα είχε επέμβει. Αθώα παιδιά σφαγιάζονται. Πρέπει να σταματήσει".
Μπεναγιούν: "Φίλε τα πράγματα δεν αλλάζουν. Ήσουν μία ζωή ηλίθιος και θα παραμείνεις ηλίθιος. Ντροπή".
Μπάρτον: "Καταρχάς δεν μπορείς να λες κάποιον ηλίθιο με τέτοια γραμματική. Δεύτερον δεν πρέπει να σκοτώνονται αθώα παιδιά".
Μπαρτον: "Τρίτον δεν μπορείς να διώχνεις ανθρώπους από την πατρίδα τους γιατί ένα βιβλίο φαντασίας χιλιάδων ετών στο λέει".
Μπάρτον: "Τέλος εύχομαι εσύ και η οικογένεια σου να είστε ασφαλείς μέχρι να τελειώσουν αυτά τα άθλια γεγονότα".
πηγή: sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου