06 Αυγούστου 2014

Renzo Novatore [Ντόρα Βλάσση]

Renzo Novatore

O Νικολάι Τσερνισέφσκι είχε περιγράψει με τις πιο εύστοχες λέξεις, τί ακριβώς είναι άνθρωποι σαν τον Ρέντζο Νοβατόρε, τον ποιητή, τον ληστή, τον ιππότη του μηδενός. Ο ανθός των καλύτερων ανθρώπων, η κινητήρια δύναμη των κινητήριων δυνάμεων, το άλας του άλατος της γης *(1).
Ο Νοβατόρε είναι αυτός που δεν θα περιμένει. Αν πρόκειται για την Εκκλησία των Αγγέλων στην Άρκολα -του έμπαινε πολύ στο ρουθούνι - έκανε το κέφι του, έβαλε φωτιά και την έκαψε. Η ανθρωπότητα, αυτό το φόβητρο, η μήτρα που γεννάει αιχμαλώτους προορισμένους για κάποιο προκαθορισμένο «Καλό», πρέπει να συντριφθεί για να αποχαλινωθεί μέσ’ απ' την πτώση της το Εγώ. Η μονάς. Το Εγώ, ανάλογα με την ισχύ του και χωρίς τίποτ’ άλλο να το δεσμεύει παρά μόνο αυτό: το μέτρο της δύναμης του, αξίζει να δοκιμάσει τη χαρά της αποδέσμευσης του. Την καταπληκτική ευλογία που σημαίνει το να υπάρχει. Το Εγώ είναι ωραίο. Ο εγωισμός είναι αλληλέγγυος προς τη μονάδα. Η μονάδα είναι το αστέρι που γέννησε το χάος και χορεύει *(2). Το χάος είναι πολυπόθητο. Είναι ένας τέλειος ερειπιώνας, που προσφέρεται για κάθε έναρξη. Όταν η χειραγωγημένη πλειοψηφία άσχημων και αδύναμων, θα φτιάξει ένα γλυκό κόσμο δικαιοσύνης, εκεί που πριν υπήρχε η Ομορφιά και η Δύναμη *(3) ο Νοβατόρε θα είναι έξω, στο τέλος των συνόρων, με τους λύκους. Θα κοιτάει την ήσυχη πόλη. Θα ονειρεύεται έναν ωραίο τορπιλισμό *(4). Θα κοροϊδεύει το κοπάδι και θα σκαρώσει το χειρότερο κάζο στον βοσκό. Είναι η δύναμη της πλειοψηφίας που κατέπνιξε το υποκείμενο, του έβαλε την ταυτότητα στα δόντια, το έκανε αριθμό, κατάργησε το Εγώ ως μιαρό κι ως μέγα Κακό. Η ανθρωπότητα για την οποία υποφέρει το υποκείμενο, το κοινό καλό, η αλληλεγγύη και η αγάπη, που η κοινωνική -εξουσιαστική συνάφεια τα χρησιμοποίησε ως δολώματα κι ως τεκμήρια πολιτισμού. Εκείνος θα λάμψει σαν ένα ιδιότροπο άστρο, όταν έρθει η πτώση όλων αυτών των τεχνασμάτων. Όταν η βιομηχανία παραγωγής κοσμίων –κατά τα συμφέροντα-συμπεριφορών, κατεβάσει ρολά για πάντα, όπως της αξίζει. Η ανθρωπότητα, η συναγωγή των αριθμών, η καλοσύνη και η κακία, ο νόμος, ο πλάστης και η μακριά συνδιαλλαγή με τον καθωσπρεπισμό, με τους όρους τους κληροδοτημένους και άσειστους σαν θεϊκές ομηρικές βουλές. Το κοινό καλό, αυτή η αρχαία επινοημένη αρρώστια, το κυνήγι μίας υπαγορευμένης τελειότητας και η ελπίδα του οριστικού τους τέλους.
“Σύφιλη να πέσει σε κάθε αιχμαλωσία
ακόμα και στο συμφέρον του παγκόσμιου καλού
ακόμα και στον κήπο του Μοντεζούμα
με τους πολύτιμους λίθους.” *(5)
Ακόμα και στον κήπο του Μοντεζούμα με τους πολύτιμους λίθους. Οι Πληβείοι θέλουν τέτοιες ομορφιές, γιατί δεν τόλμησαν να ελπίσουν την ομορφιά της πτώσης τους. Είναι ο Ρέντζο Νοβατόρε, που είδε την ομορφιά της κατακρήμνισης και της έκρηξης μιας νέας πραγματικότητας. Είναι ο ποιητής και ο χαροκόπος, ο δεσπότης της εντροπίας. Το σημάδι της ανύψωσης του εαυτού, θα είναι η πτώση όλων αυτών, κατά πως κατάλαβε ο Στίρνερ νωρίτερα. Ποιός μπορεί να δει μέσα σ' όλα αυτά την πικρή, μα ειλικρινή αγάπη για τον άνθρωπο τον πραγματικό, όπως γεννήθηκε παρέα με το ζώο του κι όπως γίνεται όταν δεν ντρέπεται, όταν δεν δεσμεύεται από άγραφους και γραπτούς νόμους, όταν ο δαίμων εαυτού καβαλά τη ζωή *(6).
Ο Νοβατόρε κατά τη διάρκεια της ζωής του και εντός του ιστορικού πλαισίου της εποχής του, είναι ο ιππότης του μηδενός, που εφηύρε για τον εαυτό του και για όσα τον περιβάλλουν, ένα νέο λεξιλόγιο, μια νέα ερμηνεία για τις λέξεις. Στεγνές, στυγνές ίσως ερμηνείες που η αλήθεια τους δεν θα αρέσει καθόλου στα ανδράποδα των θρησκειών, των ιδεολογιών και της τάξης. Κι είναι η ανθρωπότητα γι' αυτόν : «Μια αφηρημένη έννοια με αρνητική χροιά, μεγάλη σε ισχύ, μικρή σε αλήθεια. Μια άσεμνη μάσκα ζωγραφισμένη στο αγροίκο πρόσωπο του πονηρού νεόπλουτου με σκοπό την κυριαρχία του στο κοπάδι των ευαίσθητων ηλιθίων και διανοητικώς καθυστερημένων.» *(7). Η αλληλεγγύη είναι “ο μακάβριος βωμός που χρησιμοποιούν ικανοί παλιάτσοι κάθε είδους για να επιδείξουν το παπαδίστικο ταλέντο τους να βγάζουν λόγους. Όσοι τελικά ωφεληθούν πληρώνουν όχι λιγότερα από 100% εξευτελισμό.” *(8). Ο σοσιαλισμός είναι “πειθαρχία, πειθαρχία, υπακοή, υπακοή, σκλαβιά και άγνοια, γκαστρωμένη γυναίκα στην εξουσία. Ένα μπουρζουάδικο σώμα παραταϊσμένο με χυδαίες χριστιανικές χοντροκοπιές. Ένα μείγμα φετιχισμού, σεχταρισμού και δειλίας.” *(9). Τα κόμματα, οι οργανώσεις και τα συνδικάτα είναι «εκκλησίες για τους αδύναμους. Ενεχυροδανειστήρια για τους φιλάργυρους και φτωχούς. Πολλοί συμμετέχουν για να ζουν παρασιτικά από τους εγγεγραμμένους αφελείς συναδέλφους τους. Κάποιοι ως χαφιέδες. Άλλοι, οι πιο ειλικρινείς, εγγράφονται για να καταλήξουν στην φυλακή απ’ όπου μπορούν να επιβεβαιώσουν την διανοητική μετριότητα των υπολοίπων» *(10). Η αγάπη, ο μόνος προδότης, μετά τον Ιούδα, που μπορεί να σκοτώσει με ένα φιλί. *(11)
Ο ιππότης του μηδενός, δεν είναι ένας πληγωμένος ή χαιρέκακος άνθρωπος, μία ειδική περίπτωση ατόμου με πρωτοφανή σκληρότητα στην οπτική του, ένας μισάνθρωπος που βλέπει στο υπάρχον μόνο την ασχήμια. Είναι ο τολμηρός που διψά για τη δημιουργία μίας νέας αγάπης, μιας νέας πραγματικότητας. Ο ιππότης του μηδενός, είναι ο προικισμένος με το χάος μέσα του και γι' αυτό μπορεί να γεννήσει ένα αστέρι που χορεύει. Λέει “Αγαπώ τα αναμαλλιασμένα και χαρούμενα πλάσματα που κάτω απ' τον διονυσιακό τους παγανισμό κυλάει ένα λεπτό νήμα μυστικιστικής μελαγχολίας. Και τα αγαπώ περισσότερο όταν στο παρόν τους απλώνεται το μαύρο σύννεφο που αφήνει το παρελθόν.” *(12). Οι βοσκοί θα τον πούνε δίχως άλλο άρπαγα. Ο εικονοκλάστης που γυρίζει την πλάτη στους υμνητές του, στους εχθρούς και στους φίλους, ο Τρελός που καβαλά τη ζωή και η Δόξα τον κοιτά απ' την ύψιστη Κορυφή, με διεστραμμένο βλέμμα.
[...[
Μέσα στο σκοτεινό λυκόφως
της ψυχής μου
Ο κόκκινος δαίμονας μου ξυπνάει.
Νιώθω σαν ένα ρυάκι πικρού αίματος που ρέει πάνω στα ερωτευμένα χείλια...
Έχω μια τραγική προαίσθηση... Τι θα συμβεί απόψε;
Όμως τα αστέρια... τα αγαπημένα αστέρια θα δουν
Ω αν μπορούσατε ξανά για άλλη μια φορά να γελάσετε και να καταραστείτε.
Βλέπω όμως μια απαίσια λάμψη (μια πυρά;) να φωτίζει μέσα στο έρεβος της νύχτας.
Πρέπει να ΧΤΥΠΗΣΩ!
Το νιώθω..
Το νιώθω! το νιώθω! το νιώθω!
Είμαι ένα αστέρι που πηγαίνει προς ένα τραγικό ηλιοβασίλεμα.

(Απόσπασμα απ’ το ποίημα “Η μπαλάντα του λυκόφωτος-συμφωνικό πρελούδιο του δυναμίτη” του R.Novatore
Απ' το βιβλίο: “Renzo Novatore, ο Ιππότης του Μηδενός. Επιλεγμένα κείμενα 1917-1922”)

                               

*(1)
“Υπάρχουν ελάχιστοι από αυτούς αλλά μέσω αυτών ανθεί η ζωή εν γένει. Χωρίς αυτούς η ζωή θα απονεκρωνόταν και θα σάπιζε. Υπάρχουν ελάχιστοι από αυτούς, αλλά βοηθούν όλο τον κόσμο να αναπνεύσει… Υπάρχουν όμως, όπως η καφεΐνη στο τσάι, όπως το άρωμα στα καλά κρασιά, από αυτούς προέρχεται ο καρπός και η ευωδία τους. Είναι ο ανθός των καλύτερων ανθρώπων, είναι η κινητήρια δύναμη των κινητήριων δυνάμεων, είναι το άλας του άλατος της γης.” Νικολάι Τσερνισέφσκι

*(2) 
«Πρέπει να έχει κανείς χάος μέσα του για να μπορέσει να γεννήσει ένα αστέρι που χορεύει» Φ. Νίτσε

*(3)
“Δεν υπήρχε παρά η Ομορφιά και η Δύναμη
 αλλά οι άσχημοι και αδύνατοι για να
ισορροπήσουν ανακάλυψαν τη δικαιοσύνη”
Ραφαέλε Βαλέντε

*(4)
“Έγινε αδύνατον να κυβερνηθεί αυτή η κατεστραμμένη γη, όπου οι καινούργιες οδύνες μεταμφιέζονται, παίρνοντας τα ονόματα παλαιότερων ηδονών κι όπου οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ. Κάνουν κύκλους μέσα στη νύχτα και η φωτιά τους καταβροχθίζει. Ξυπνάνε αλαφιασμένοι και ψάχνουν, ψηλαφώντας, τη ζωή. Κυκλοφορεί η φήμη ότι αυτοί που την απαλλοτρίωναν, τελικά την έχασαν. Ιδού λοιπόν ένας πολιτισμός που καίγεται, ανατρέπεται και καταποντίζεται αυτούσιος. Τι ωραίος τορπιλισμός!” Guy Debord

*(5) Ποίημα του Αντρέ Μπρετόν

*(6) Στίχος του Ρέντζο Νοβατόρε :
“Στο ουράνιο τόξο του Ήλιου
ο Τρελός τη ζωή καβαλά
Η Δόξα με διεστραμμένο βλέμμα
τον κοιτά απ' την ύψιστη Κορυφή”

*(7), *(8), *(9) *(10) *(11)
“Τα αποφθέγματα μου. Από το σημειωματάριο των εσώτερων μου σκέψεων” R.Novatore
Δημοσιευμένα στην εφημερίδα Iconoclasta, Πιστόια v.12 Οκτώβρης 1920
Απ' το βιβλίο: “Renzo Novatore, ο Ιππότης του Μηδενός. Επιλεγμένα κείμενα 1917-1922”

*(12) Απ' το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο Il Prolitareo, Ποντρεμόλι, v 1, 5 Ιουνίου 1922
Απ' το βιβλίο: «Renzo Novatore, ο Ιππότης του Μηδενός. Επιλεγμένα κείμενα 1917-1922”

Δεν υπάρχουν σχόλια: