IV
Το παλιό παιχνίδι ανάμεσα στο «σώμα» και το «πνεύμα» της τέχνης δεν φαίνεται να τελειώνει μέσα στην ιστορία του «γραμμένου». Απλώς τα πράγματα πότε γίνονται δυσκολότερα και πότε υπεραπλοποιούνται — πότε αγριεύουν πραγματικά και πότε γίνονται αστεία. Η εναλλασσόμενη φορά του παιχνιδιού διαιωνίζει έτσι τη λειτουργία του δίπολου εκείνου που μας επιτρέπει να καταφεύγουμε διαρκώς από την «πραγματικότητα» στην «τέχνη» και από την «τέχνη» στην «πραγματικότητα». Πρόκειται για ένα ανθρώπινο παιχνίδι ή προνόμιο πού έχει και τους κινδύνους του αφού μερικοί, στην Πρέβεζα ή αλλού, πληρώνουνε για όλους «καταργώντας» το μελάνι με το αίμα τους. Βάζουνε την τελεία τους και το παιχνίδι συνεχίζεται με άλλους. Γιατί το δικό μας μελάνι δεν γίνεται αίμα παρά μόνο με το δικό μας θάνατο: το να μιλάμε εξ ονόματος αυτών που ήδη βγήκαν από τους κανόνες του παιχνιδιού δεν έχει κανένα νόημα. Κι επιπλέον είναι αθέμιτο και απέναντι αυτών που αληθινά επιμένουν και αυτών που αληθινά παραιτήθηκαν. Η ζαβολιά αρχίζει με αυτούς που βάζουν ψεύτικες τελείες. Δηλαδή με αυτούς που αντί να παραδεχτούνε πως αυτό που λένε «πράξη» δεν γίνεται με την ποίηση μεταμφιέζουνε την ποίηση σε «πράξη» γράφοντας στα χαρτιά τους όλες τις δυνατές παραλλαγές και τα συνώνυμα της λέξης «πράττω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου