Biografía de Pablo Neruda.
(πηγή πρωτότυπου: poemas-del-alma.com/pablo-neruda.)
El poeta y escritor Pablo Neruda, nació en Parral (Chile) el 12 de julio de 1904 y murió en Santiago de Chile el 23 de septiembre de 1973. Este gran poeta chileno, fue llamado Ricardo Eliezer Neftalí Reyes Basoalto, y era hijo de José del Carmen Reyes Morales, de profesión obrero ferroviario, y de la maestra de escuela, que lo dejó huérfano tan sólo un mes después de su nacimiento, Rosa Basoalto Opazo. Solicitado legalmente, su nombre fue cambiado en el año 1946, por el de Pablo Neruda, pero ya había comenzado a usarlo en 1920, en homenaje al poeta checo Jan Neruda.
En 1906, su familia se radica a Temuco, ciudad en la cual realiza sus estudios, en el Liceo de Hombres, y es dónde el periódico regional La Mañana, imprime en sus páginas, el despertar literario de sus primeros versos. Habiendo obtenido, con su poema "Nocturno ideal" el tercer premio, en los juegos florales de Maule, en 1919, comienza un año después a contribuir con la revista literaria "Selva Austral", ya bajo el seudónimo de Pablo Neruda. En esta época, su admirada compatriota Gabriela Mistral, lo inicia en el conocimiento de novelistas rusos.
Se traslada a Santiago en 1921, donde realiza estudios en el Instituto Pedagógico de la Universidad de Chile, y su poema "la canción de fiesta", es galardonado con el primer premio. En 1923 y 1924, publica "Crepusculario" y "veinte poemas de amor y una canción desesperada", respectivamente. En 1926, su tendencia modernista gira hacia el vanguardismo en los siguientes libros: "El habitante y su esperanza", "Anillos", y "Tentativa del hombre infinito".
Su exitosa carrera diplomática, comienza en 1927, donde conoce en Buenos Aires a Federico García Lorca, cuya muerte, lo afecta notoriamente. Se casa en 1930, con María Antonieta Hagenaar, de quien se divorcia en 1936. La guerra civil española, de 1936, lo encuentra alineado en el movimiento republicano. En Francia, escribe en 1937, "España en el corazón", para luego regresar a su patria.
En 1945, recibe el Premio Nacional de Literatura. Se une al Partido Comunista de Chile, donde sufre persecuciones políticas. Huye a la Argentina, y luego a Europa, regresando a Chile en 1952. Ese año publica "Los versos del Capitán", y en 1954, "Las uvas y el viento" y "Odas elementales". El premio Stalin de la paz, le es otorgado en 1953. En 1955 se divorcia de su segunda esposa, Delia del Carril, con quien se había casado en 1943. En 1966, contrae enlace con Matilde Urrutia. En octubre de 1971, el Premio Nobel de Literatura.
Luego de haberse desempeñado como embajador en Francia, regresa a Chile en 1972, dónde fallece un año después víctima de un cáncer prostático.
Σύντομη βιογραφία του Πάβλο Νερούδα.
Ο ποιητής και συγγραφέας Πάβλο Νερούδα, γεννήθηκε στο χωριό Παρράλ της Χιλής στις 13 Ιουλίου του 1904 και πέθανε στην πρωτεύουσα Σαντιάγο της Χιλής στις 23 Σεπτεμβρίου του 1973. Αυτός ο μεγάλος χιλιανός ποιητής, ονομαζόταν Ρικάρντο Ελιέζερ Νεφταλί Ρέγες Μπασοάλτο, κι ήταν γιος του Χοσέ ντελ Κάρμεν Ρέγες Μοράλες, κατά το επάγγελμα εργάτη σιδηροδρόμων, και της δημοδιδασκάλισσας Ρόζας Μπασοάλτο Οπάσο. Η μητέρα του πέθανε μόλις ένα μήνα μετά τη γέννησή του και τον άφησε ορφανό. Κατόπιν νομίμου αιτήσεως του ιδίου, το όνομά του άλλαξε κατά τη χρονιά του 1946, σε Πάβλο Νερούδα, όνομα, το οποίο όμως είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί από το 1920, σαν απότιση φόρου τιμής στον τσέχο ποιητή Γιαν Νερούντα.
Το 1906, η οικογένειά του μετακόμισε στο Τεμούκο, πόλη στην οποία έκανε τις σπουδές του, στο Λύκειο Αρρένων, και ήταν εκεί, όπου η επαρχιακή εφημερίδα Πρωία, φιλοξένησε στις σελίδες της το λογοτεχνικό πρώτο σκίρτημα των πρώτων του στίχων. Καθώς, με το ποίημά του «Ιδανικό νυχτέρι», πήρε το τρίτο βραβείο, στη λογοτεχνική ανθολογία του Μάουλε, το 1919, μετά από ένα χρόνο άρχισε να δημοσιεύει στο λογοτεχνικό περιοδικό «Η σέλβα του Νότου», ήδη από τότε με το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο Πάβλο Νερούδα. Την εποχή εκείνη, η διάσημη συμπατριώτισσά του Γαβριέλα Μιστράλ, τον μύησε στην ανάγνωση ρώσων μυθιστοριογράφων.
Μετακομίζοντας στο Σαντιάγο το 1921, ξεκίνησε να σπουδάζει στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου της Χιλής, και το ποίημά του «το τραγούδι της γιορτής» κερδίζει το πρώτο βραβείο. Το 1923 και 1924, δημοσιεύει αντίστοιχα «τα δειλινά» και «είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο τραγούδι». Το 1926, οι νεωτεριστικές του τάσεις τον φέρνουν κοντά στη λογοτεχνική πρωτοπορία με τα ακόλουθα βιβλία: «Ο ένοικος κι η ελπίδα του», «Βέρες», και «Απόπειρα του ατέρμονα ανθρώπου».
Η πετυχημένη διπλωματική του σταδιοδρομία ξεκινά το 1927, όταν γνωρίζεται στο Μπουένος Άιρες με τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, του οποίου ο θάνατος τον συγκλονίζει. Το 1930 νυμφεύεται τη Μαρία Αντονιέτα Χαγκενάαρ, από την οποία χωρίζει το 1936. Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος του 1936, τον βρίσκει ευθυγραμμισμένο με το κίνημα των Δημοκρατικών. Στη Γαλλία, γράφει το 1937 το «Η Ισπανία στην καρδιά», ενώ αμέσως μετά επιστρέφει στην πατρίδα του.
Το 1945 τού απονέμεται το Εθνικό Λογοτεχνικό Βραβείο. Εντάσσεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής, και για την πολιτική του ένταξη υφίσταται διώξεις. Καταφεύγει στην Αργεντινή και κατόπιν στην Ευρώπη, επιστρέφοντας στη Χιλή το 1952. Τη χρονιά αυτή δημοσιεύει το έργο «Οι στίχοι του καπετάνιου», και το 1954, «Τα σταφύλια και ο άνεμος» και τη συλλογή «Οι στοιχειακές ωδές». Το 1953 τού απονέμεται το βραβείο Στάλιν ειρήνης. Το 1955 χωρίζει από τη δεύτερη σύζυγό του, Ντέλια ντελ Καρρίλ, με την οποία είχε νυμφευθεί το 1943. Το 1966, συνάπτει δεσμό με την Ματίλντε Ουρρούτια. Τον Οκτώβρη του 1971, κερδίζει το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Αφού χρημάτισε πρέσβης στη Γαλλία, επιστρέφει στη Χιλή το 1972, όπου πεθαίνει ένα χρόνο μετά, θύμα μιας μορφής καρκίνου του προστάτη.
Ο αγωνιστικός και μαχητικός χαρακτήρας του Νερούδα, καθώς και η συμπόνοια που έδειχνε για το λαό και την εργατική τάξη, μπορεί να γίνει κατανοητή και από ένα αυτοβιογραφικό του κείμενο. Συγκεκριμένα γράφει:
«Ήτανε της τύχης μου να υποφέρω όσα υπόφερα και της τύχης μου να αγωνιστώ όπως αγωνίστηκα, να αγαπήσω και να τραγουδήσω όπως τραγούδησα. Γνώρισα σε διάφορα σημεία της Γης το θρίαμβο και την ήττα, έχω ζωντανή στη μνήμη μου τη γεύση του ψωμιού, αλλά και τη γεύση του αίματος. Τι περισσότερο μπορεί να θέλει ένας ποιητής; Η ζωή μου στάθηκε η ίδια η ποίησή μου και η ποίησή μου υπήρξε το στήριγμα όλων των αγώνων μου. Αν και πολλά βραβεία μού δόθηκαν (σ.σ. μεταξύ των οποίων το Βραβείο Λένιν το 1952 και το Νόμπελ το 1971), κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το τελευταίο βραβείο. Να είμαι ο ποιητής του λαού μου. Το μεγάλο, το μοναδικό μου βραβείο είναι αυτό κι όχι τα βιβλία μου που μεταφράστηκαν σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου, ούτε τα βιβλία που γράφτηκαν για να αναλύσουν τα λόγια μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου