Οι περιοχές της (βόρειας) πεδινής και της ανατολικής κυρίως Κορινθίας , όπως φυσικά και αυτές της νότιας και κεντρικής Βοιωτίας, αλλά και της δυτικής Αττικής (μέχρι και το λεκανοπέδιο της Αθήνας λόγω της φύσης του υπεδάφους), πλήττονται ανά κάποιες δεκαετίες από μεγάλους σεισμούς, μεγέθους από 6 έως 7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, με επίκεντρα τις Αλκυονίδες νήσους και τις γύρω περιοχές.
Στη σύγχρονη ιστορία, μπορούμε χαρακτηριστικά να αναφέρουμε
- αυτόν του 1858 όταν ισοπεδώθηκε η παλιά πόλη της Κορίνθου (η σημερινή Παλαιά Κόρινθος, που βρίσκεται κάτω και βόρεια του Ακροκορίνθου, στη θέση της αρχαίας πόλης της Κορίνθου) ενώ τεράστιες ζημιές υπέστησαν και όλα τα τότε χωριά της πεδινής Κορινθίας. Αξίζει να σημειώσουμε ότι με μια απόφαση της τότε κυβέρνησης, η πόλη της Κορίνθου, μεταφέρθηκε στη σημερινή παραθαλάσσια θέση της, όπου όμως το υπέδαφος είναι σαθρό (αποτελούμενο από άμμο και ψαμμίτη) σε αντίθεση με το πετρώδες της θέσης της παλιάς πόλης. Και αυτό παρά τις περί του αντιθέτου γνωμοδοτήσεις επιστημόνων. Το χειρότερο βεβαίως ήταν ότι η πόλη χτίστηκε χωρίς να ληφθούν υπόψη οι νέοι τότε, άλλων χωρών, αντισεισμικοί κανονισμοί,
-αυτόν του 1928 όταν ισοπεδώθηκε το σύνολο σχεδόν των 2.000 σπιτιών και λοιπών κτιρίων της νέας πόλης της Κορίνθου. Σεισμός που προκάλεσε μεγάλες ζημιές και σε παραπλήσιες πόλεις (όπως το Λουτράκι), χωριά και οικισμούς. Ο σεισμός δεν είχε τέτοιο μέγεθος (ήταν 6,3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ με επίκεντρο την περιοχή του Ισθμού, αλλά μικρού εστιακού βάθους, μόλις 5 χιλιομέτρων) που να δικαιολογεί τις ζημιές που έγιναν στην νέα πόλη της Κορίνθου, αλλά αυτές τελικά ήταν συνέπεια των κακών κατασκευών πάνω στο σαθρό υπέδαφος. Οι ανθρώπινες πάντως απώλειες ήτανε συγκριτικά πολύ μικρές (20 νεκροί) και αυτό γιατί είχανε συμβεί έντονα προσεισμικά φαινόμενα και ο κόσμος βρισκόταν εκτός των σπιτιών του και
- αυτούς του 1981 (το βράδυ της 24ης Φλεβάρη 1981: 6,7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, λίγες ώρες μετά: 6,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και της 4ης Μαρτίου 1981: 6,3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ) με επίκεντρο τις Αλκυονίδες νήσους, που προκαλέσανε μεγάλες και εκτεταμένες ζημιές σε πολλές πόλεις της ανατολικής Κορινθίας, της νότιας Βοιωτίας και της δυτικής Αττικής μέχρι και το Περιστέρι (την Ανθούπολη συγκεκριμένα).
Ειδικότερα για τις περιοχές της πεδινής Κορινθίας, της στηριγμένης στην αγροτική οικονομία, από το Λέχαιο μέχρι και το Βέλο, ελάχιστα σπίτια δεν είχανε ζημιές, τα περισσότερα χαρακτηρίστηκαν «επισκευάσιμα» ενώ πάρα πολλά «ακατάλληλα - προς κατεδάφιση».
Μες στην επόμενη δεκαετία (1981-1990) τα ευνοϊκών όρων δάνεια που δοθήκανε στους πληγέντες, οι αγροτικές επιδοτήσεις και οι καλές τιμές που διατίθετο το βερίκοκο από τους αγρότες (βερίκοκο που κυριάρχησε τότε για καμιά δεκαετία στη Βόχα) σε συνδυασμό με τις εξοχικές κατοικίες που πλημμυρίσανε την πεδινή Κορινθία, συνεισφέρανε ώστε, οι περιοχές αυτές, και ιδίως οι όχι στο κέντρο των χωριών, να γεμίσουνε με νέα σύγχρονα σπίτια και ανακαινισμένα πλήρως τα όσα παλιά είχανε κριθεί «επισκευάσιμα» και επισκευαστήκανε.
Έχοντας υπόψη τα προηγούμενα, σε κάποιον που περιφέρεται στους δρόμους των χωριών αυτών, αλλά και τους μεταξύ τους αγροτικούς δρόμους, προκαλεί εντύπωση (στα μάτια μου ωραία) ότι σε αρκετά, και όχι απαραίτητα εγκαταλελειμμένα αλλά ενίοτε κατοικήσιμα και καλά συντηρημένα, σπίτια διατηρούνται παλιά, αρκετών δεκαετιών πίσω, ξύλινα παντζούρια χωρίς γρίλιες, βγαλμένα από μιαν άλλη εποχή, ένα φωτογραφικό δείγμα των οποίων ακολουθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου