CREDO (ως είθισται να λέμε λατινιστί)
Α. Πιστεύω εις ένα Ποιητήν εκτός ουρανού/ φυγάς θεόθεν και αλήτης, Εμπεδοκλής / και επί γης /εξόριστος πάνω στη γη κ.λ.π. του Βωδελαίρου/.
Β. Πιστεύω εις ένα Υπολογιστήν εντός κεραυνού και δια της ύλης.
Γ. Υποφέροντας άχραντα /ουσιαστικόν/ ο Ποιητής ανατείνεται βραδυφλεγής αυτόχειρας εξυπακούοντας πολύωρους ύπνους.
Δ. Τα υποψήφια λάθη λιγοστεύοντας.
Ε. Ορατών τε πάντων και αοράτων ιερουργώντας την αποκρομμύωση.
Ζ. Ο Ποιητής έχει τίποτα /βλέπε τους αναχωρήσαντες/.
Η. Πιστεύω εις ένα Ποιητήν που λέει: η τρέλα μ’ αρέσει. γελοιοποιεί την ύπαρξη. ας ανάψω απ’ τη μάνα μου.
Θ. Συνταχτικό δεν το γνοιάζεται στην προσταγή της μουσικότητας. Μαζί και μ’ άλλες ακόμη λευτεριές, και τα νυ παίζονται κατά την έννοια ήχος οπουδήποτε. Π.χ. τον χειμώνα εδώ, το χειμώνα εκεί. δε θα ’ρθει – δεν θα καταλαγιάσουμε, κ.λ.π. κ.λ.π.
Ι. Ο Ποιητής γυμνάζει τη σκέψη σε απογύμνωση.
Κ. Κι αν είναι έλληνας οφείλει να σπουδάζει πάντοτε της Αττικής τη λεπτότητα, σε φως, βουνά, χωράφια και θάλασσα. Διδάσκει γλώσσα η λεπτότητα τούτη.
Λ. Κι αν είναι βαθιά πεπρωμένος ο Ποιητής εκφράζει το ανεξήγητο του εξηγητού. τυγχάνει νόμιμος διάδοχος του επιστήμονα και προκάτοχος του.
Μ. Στον αφρό δεν έχει διάρκεια. στο πατοκάζανο μαίνεται ο Ποιητής.
Ν. Φλογοδίαιτος και ποτέ ξελυτρωμένος.
Ξ. Ο Ποιητής κάποτε πρέπει να λέει: μεγάλη κατανάλωση παρουσίας – γενείτε και λίγο μοναξιάρηδες!
Ο. Ο Ποιητής είναι αμφίφλοξ.
Π. Επιδέχεται θανάτους και αναστάσεις.
Ρ. Ακροθωρίζει και υπάρχει σε ξαφνοκοίταγμα.
Σ. Είναι ουραγός της μητέρας.
Τ. Ανέσπερος από ηλικία.
Υ. Πιστεύω εις ένα Ποιητήν που λέει: να συμπέσουν οι αγνότητες. Μέχρι την Κόρινθο του Σύμπαντος ή μακρύτερα.
Φ. Σε ανώτερη απελπισία.
Χ. Σε φαεινότερη πεμπτουσία.
Ψ. Σε μιαν αίσθηση που πτηνούται.
Ω. Συγχωρώντας τους πάντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου