Ένα ποίημα και μια κριτική για τον Στέφανο Μπεκατώρο.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

κι ο άξιος εύκολα μένει στ’ όνειρο

κι ο άξιος με γυμνό σώμα πολεμά το επίγειο κράτος

Ν.Δ. ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Σήμερα στάχτη ο ουρανός.

Σύννεφα καπνοί του πολέμου
κι εσύ σ’ αυτή την κάμαρη
της κρύας μοναξιάς
έρχεσαι
για ν’ ανοίξεις το παράθυρο
σ’ αυτό τον τόπο που ξεριζώνεται
από τον άνεμο της αδικίας.

Πώς ν’ αντέξεις. Αιώνων βροχή
ακατάπαυτη από μοχθηρία
γδέρνει τα κόκαλα του άξιου
μα εκείνος επάνω κοιτάζοντας μένει 
ακόμη ορθός.

Πώς ν’ αντέξεις. Στάχτη ο τόπος 
παγωμένος ουρανός που διώχνει
τα παιδιά του θυμωμένη θάλασσα 
εκβράζει στην αμμουδιά
κουρέλια σκουπίδια σκοινιά σάπιους 
καρπούς αδύναμα σανίδια.

Δεν έχουν τέλος οι καημοί
και τα πάθια μας κυρ Αλέξανδρε. 

Πηγή alonakitispoiisis. 

ΤΟ  ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩ [Δημήτρης Κοσμόπουλος, από το βιβλίο του: “Τα όρια της φωνής”, εκδ. Κέδρος, 2006, μεταφορά του κειμένου από τον ΦΚ] 

Μνήμη Στέφανου Μπεκατώρου

Ο Μπεκατώρος ανήκει στους ποιητές της γενιάς του ’70, που με την πάροδο του χρόνου, έφυγαν από το κλίμα που όριζε το ποιητικό στίγμα της γενιάς τους. Ο Μπεκατώρος θέτει, με την ποίησή του, το αίτημα καθολικότερων πνευματικών αναφορών, και αντιδρά στην αντίληψη που θέλει την ποιητική λειτουργία δέσμια της καταγραφής των επιφαινομένων – ακόμη κι όταν αυτή η καταγραφή γίνεται με την προχωρημένη άνεση που δίνει η μοντερνιστική συνθήκη. Η ανάγκη του για σύνδεση του ποιητικού γεγονότος με την καθολικότητα την οποία χαρίζει η μετοχή στη συλλογική πνευματική εμπειρία και τις εκφράσεις της στην τέχνη και την ζωή, τον έκανε ψυχικά περίκλειστο και συνειδητά μονωμένο. Ένιωσε πως το τίποτα, έστω και παραγεμισμένο με προϊόντα – ή μάλλον επειδή είναι γεμάτο με τα τεχνητά ψιμύθια – τρελαίνει την ψυχή. Αυτό το ηλίθιο τίποτα (που θά ‘λεγε ο Σαραντάρης), το οποίο κάνει τον άνθρωπο να αδυνατεί ή να φοβάται και την παραμικρή ακόμη ενδοσκόπηση. Η Πατριδογνωσία του Στέφανου Μπεκατώρου, η ποιητική του, δηλαδή, προσπάθεια, έχει να κάνει με την σπουδή της μόνης, αληθινής πατρίδας: Της καρδιάς του ανθρώπου, ένθα και ο μυστικός αρχέτυπος παλμός του: Το αίτημα για νόημα.