Πέντε (5) χιλιόμετρα μετά το χωριό Αραχναίο, στο δρόμο προς την κωμόπολη Λυγουριό, στο διάσελο μεταξύ δυτικά τής κορυφής τού όρους Αραχναίου (1.199 μ.) από την οποία απέχει 1.660 μ. σε ευθεία, και ανατολικά τής κορυφής Καλοβούνι (1.139 μ.), σε πέρασμα από την Αργολίδα προς την Κορινθία, πάνω σε βραχώδη λόφο, σε υψόμετρο 887 μ., ο οποίος δεσπόζει του περάσματος (το κοντινότερό του σημείο στο σημερινό δρόμο είναι μόλις 150 μ.) βρίσκονται ερείπια μεσαιωνικού κάστρου, του οποίου παρουσιάζουμε εικόνες και το οποίο σύμφωνα με τον Καστρολόγο (www.kastra.eu):
Τα ερείπια από τo φρούριο Γκύκλος βρίσκονται πάνω στο όρος Αραχναίο (στον αυχένα Σκούντι-Αραχναίο), σε βραχώδη λόφο, μακριά από χωριά, αλλά πολύ κοντά στη διαδρομή που συνδέει το χωριό Αραχναίο (παλιά, «Χέλι») με το Λυγουριό.
Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία
Το Αραχναίο ήταν στρατηγικό σημείο από την αρχαιότητα δεδομένου ότι ήλεγχε το πέρασμα από Κορινθία προς Αργολίδα. Υπάρχουν διάσπαρτα ερείπια από πολλούς πύργους και οχυρά στο Αραχναίο, από διάφορες εποχές: την αρχαιότητα, τα βυζαντινά χρόνια, τη φραγκοκρατία και την ενετοκρατία.
Ιστορία
Το κάστρο είναι σίγουρα μεσαιωνικό, αλλά η χρονική περίοδος κατασκευής του δεν είναι γνωστή ούτε κατά προσέγγιση. Η τεχνοτροπία του πάντως παραπέμπει στην περίοδο ηγεμονίας του Όθωνα Ντελαρός που τα πρώτα χρόνια της Φραγκοκρατίας (1212-1225) είχε στην κατοχή του, μεταξύ των άλλων, και την περιοχή του Αραχναίου. Ίσως το φρούριο να κτίστηκε τότε για να χρησιμοποιηθεί στον πόλεμο του εναντίον του Λέοντα Σγουρού, για να παρεμποδίσει την επικοινωνία με τα δύο προπύργια του Σγουρού, το Ναύπλιο και την Ακροκόρινθο.
Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία
Το φρούριο Γκύκλος περιβάλλεται νότια και ανατολικά από βραχώδη έξαρση ενώ το τμήμα βόρεια και δυτικά περιβάλλεται από τείχος. Το περιμετρικό τείχος του φρουρίου έχει πάχος 1,80 μέτρα και έχει την τεχνοτροπία του Δελαρός, δηλαδή είναι ξερολιθοδομή όπου οι δύο όψεις του τείχους είναι κτισμένες με μεγάλες πέτρες και ενδιάμεσα το γέμισμα έχει γίνει με μικρότερες πέτρες.
Κλείνουμε με μια μικρή αναφορά (και αφορμή) στο τοπίο, όπως έχει διαμορφωθεί με τις ανεμογεννήτριες, οι οποίες βρίσκονται κατά μήκος τής εκτεταμένης κορυφογραμμής τού Αραχναίου. Πολλοί διαμαρτύρονται για την οπτική αλλοίωση ενός τοπίου από τις ανεμογεννήτριες όπως και το θόρυβο που κάνουν: ένα έντονο, μεταβαλλόμενο ρυθμικά, βουητό. Θα πρέπει όμως να έχουμε υπόψη μας ότι αν θέλουμε να έχουμε την ηλεκτρική ενέργεια στον πολιτισμό μας, αυτή θα πρέπει να παράγεται κάπως και κάπου.
Η καύση γαιανθράκων δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν. Όχι τόσο γιατί κάποτε θα τελειώσουν (οι γαιάνθρακες, όπως ο λιγνίτης, που υπάρχουνε σε πολύ μεγάλες ποσότητες στο υπέδαφος, σχηματιστήκανε πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια υπό συνθήκες που δεν υπάρχουνε πια, όπως ότι τότε δεν υπήρχανε τερμίτες και οι κορμοί των δέντρων που πέφτανε στο έδαφος σταδιακά θαβόντουσαν και απανθρακώνονταν) αλλά γιατί η συσσώρευση τού CO2 στην ατμόσφαιρα και τους ωκεανούς έχει όριο, το οποίο και δεν το γνωρίζουμε αλλά και αν ξεπεραστεί θα οδηγηθούμε σε μια κατάσταση στην οποία οι περισσότερες μορφές τής υφιστάμενης ζωής θα χαθούν, και ίσως και το είδος μας. Η καύση τού πετρελαίου, και των υδρογονανθράκων γενικότερα, των οποίων τα κοιτάσματα αναμένεται να εξαντληθούνε μες στον 21ο αιώνα, επίσης παράγουνε CO2 αλλά και η πυρηνική ενέργεια επίσης δεν είναι μακροπρόθεσμες λύσεις, οπότε καταλήγουμε στις λεγόμενες ανανεώσιμες μορφές ενέργειας όπως η αιολική, η ηλιακή, από τα υδροηλεκτρικά φράγματα ή όποιες άλλες επινοηθούνε / εξελιχθούνε στα επόμενα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου