Αποτυχία.

Η πρόσφατη φωτιά στην νοτιοανατολική Πεντέλη, που κατάστρεψε το νεαρό πευκοδάσος, με τους πολλούς δασικούς χωματόδρομους να προσφέρουνε κάποιες γραμμές άμυνας απέναντι στη φωτιά, το οποίο αναγεννιότανε από προηγούμενες φωτιές και η ευκολία με την οποία τα πύρινα μέτωπα διεισδύσανε και διέσχισαν από άκρη σε άκρη οικιστικούς ιστούς, πολύ μεγαλύτερης έκτασης και πυκνότητας δόμησης από μεμονωμένα χωριά (βλέπε το χάρτη στο τέλος τού κειμένου, από τη wikimapia, όπου έχει σημειωθεί χοντρικά, με βάση στοιχεία από το διαδίκτυο όπως ο χάρτης τού meteo, το περίγραμμα της έκτασης που κάηκε), αποδεικνύουνε περίτρανα ότι η υπάρχουσα πολιτική αντιμετώπισης δασικών πυρκαγιών είναι αποτυχημένη. Φυσικά αυτό το αφοριστικό συμπέρασμα δεν βγαίνει μονάχα από την Πεντέλη, αλλά και από άλλες πρόσφατες μεγάλες φωτιές (βόρεια Εύβοια, ανατολική Πάρνηθα, Πατέρας και Γεράνεια το 2021) αλλά και μικρότερες (π.χ. στο Πανόραμα Βούλας στο νότιο Υμηττό φέτος), που ξεφύγανε, και μάλιστα σε όχι ακραίες συνθήκες από πλευράς ανέμων, λες και κανείς δεν επιχειρούσε να τις περιορίσει και οι οποίες σταματήσανε περίπου όταν δεν είχανε πια κάτι άλλο να κάψουν.

Όταν μια συντεταγμένη (υποτίθεται) πολιτεία διαπιστώσει ότι η πολιτική που ακολουθεί απέναντι σε ένα μείζον θέμα, όπως ο δασικός πλούτος τής χώρας, είναι αποτυχημένη, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να ασχοληθεί να τη διορθώσει. Αυτό όμως απαιτεί αφενός την πρόθεση να διατεθούνε χρήματα αφετέρου ένα ξεκάθαρο σύστημα νόμων που θα λειτουργεί αποτρεπτικά σε κάποιον που καίει για να κερδίσει. Βεβαίως δεν είναι όλες οι φωτιές προϊόντα εμπρησμού, αλλά πολλές και νοοτροπίας: να μάθουμε π.χ. να μην αφήνουμε στα δάση σκουπίδια, που ευνοούνε την αυτανάφλεξη. Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο δύσκολο, διότι απαιτεί να πάψουμε να είμαστε νεοέλληνες και να γίνουμε άνθρωποι.

Αντ’ αυτού, αντί δηλαδή της παραδοχής, από πλευράς επίσημης πολιτείας, ότι είμαστε λάθος ακούμε για επιτυχημένες διαχειρίσεις. Και αν αυτές οι διαχειρίσεις είναι πετυχημένες, οι αποτυχημένες ποιες θα ήταν; Να πέρναγε ας πούμε η φωτιά τής Πεντέλης όλο τον οικιστικό ιστό των βορειοανατολικών προαστίων τής Αθήνας και να έφτανε Υμηττό και τέλος μέχρι Σούνιο;

Η πολιτική είναι προφανώς λάθος, πολύ λάθος, και ο λόγος που η επίσημη πολιτεία δεν επιθυμεί να την αλλάξει είναι γιατί δεν είναι διατεθειμένη να δαπανήσει τα αναλογούντα κονδύλια. Της είναι πιο εύκολο να δαπανά, από τα κονδύλια που διαθέτει, για προσλήψεις / μονιμοποιήσεις παπάδων, τεράστιες αγορές πολεμικού υλικού και ενισχύσεις των ΜΜΕ, που της εξασφαλίζουν τους ψήφους των συντηρητικών κομματιών τής κοινωνίας, άρα την εξουσία, παρά να αυξήσει τις δαπάνες στην υγεία και τη δασοπυρόσβεση (σ.σ. οι εικόνες από τον περασμένο Νοέμβρη με τους αστυνομικούς να χτυπούν πυροσβέστες ανακαλούνται αυτόματα στη μνήμη μας βλέποντας τούς πυροσβέστες στο κατακαλόκαιρο να αγωνίζονται με τα πενιχρά τους μέσα απέναντι στις φωτιές), που είναι το αυτονόητο για μια υγιή δημοκρατική κοινωνία και μάλιστα μπρος στην πρόκληση τής κλιματικής αλλαγής. 

Όλα τα περιπαιχτικά σχόλια που ακούγονται στα social: «πώς είναι δυνατόν να καιγόμαστε αφού προσλάβαμε 4.000 παπάδες;» ή για τους αστυνομικούς τής ομάδας ΔΙΑΣ να «επιχειρούν» στη φωτιά με ποτιστήρια, δεν είναι λαϊκισμός, αλλά ουσιαστική αμφισβήτηση μιας πολιτικής που στο τέλος θα αφήσει μόνο καμένη γη.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι αυτοί που επιλέγουν την πολιτική και όχι αυτός που την εφαρμόζει. Σε κάθε περίπτωση υπεύθυνοι ΔΕΝ είναι η κυβέρνηση, η εκκλησία, οι νομάρχες κλπ, τα ΜΜΕ, αλλά ΜΟΝΟΝ εμείς.