When we stand on the tops of Things [Emily Dickinson]

Όταν στις κορφές στεκόμαστε των Πραγμάτων –

Κι όπως τα Δέντρα, κοιτάμε κάτω –

Η θολούρα απομακρύνεται απ’ αυτό –

Και καθρεφτίζεται στη σκηνή –

Απλά το φως που πλημμυρίζει – ψυχή καμιά δεν θα κλείσει τα μάτια

Παρεκτός όποια έχει το ψεγάδι –

Οι Σώφρονες, όπως οι Λόφοι – θα σταθούν –

Που δεν τρομάζουνε στις αστραπές –

Το Τέλειο, πουθενά δεν φοβάται –

Κουβαλάνε τ’ ατρόμητα Κεφάλια τους,

Κει που άλλοι, και το μεσημέρι διστάζουνε να πάνε,

Από τις πράξεις τους προστατευμένοι –

Τ’ Αστέρια να λάμπουνε περιστασιακά τολμούν

Πάνω από ‘ναν Κόσμο πιτσιλωτό –

Κι οι Ήλιοι, πιο σίγουροι βαδίζουν, στην Ασφάλειά τους,

Σαν από ‘ναν άξονα, κρατημένοι –

When we stand on the tops of Things—

And like the Trees, look down—

The smoke all cleared away from it—

And mirrors on the scene—

Just laying light—no soul will wink

Except it have the flaw—

The Sound ones, like the Hills—shall stand—

No lightning, scares away—

The Perfect, nowhere be afraid—

They bear their dauntless Heads,

Where others, dare not go at Noon,

Protected by their deeds—

The Stars dare shine occasionally

Upon a spotted World—

And Suns, go surer, for their Proof,

As if an axle, held –

242

Ένα εξαιρετικό ποίημα τής Emily Dickinson, με ξεκάθαρες βιβλικές εικόνες αλλά, με μια σαφή διαφοροποίηση, στη δική μου ανάγνωση, από την πιο συνηθισμένη εικόνα τού τιμωρού Θεού. Μαζί με τις πάντα προσεκτικές, και σημαντικές για την ερμηνεία των ποιημάτων της, χρήσεις των κεφαλαίων γραμμάτων, από την Emily Dickinson, οδηγείσαι σε μια κοσμική θεώρηση – γιατί αυτό κάνει το ποίημα – όπου ο Θεός, ο οποίος υπονοείται στη λέξη «Proof», πέρα από μια αρχική νομοθέτηση στον κόσμο (σ.σ. οι ήλιοι κινούνται σα να κρατά τούς άξονες τους), δεν κατεβαίνει ο ίδιος να την επιβάλλει στον κόσμο των Πραγμάτων. Σε αυτόν το κόσμο, τον κόσμο μας, οι άνθρωποι υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων τους, όχι όμως λόγω άμεσης τιμωρίας τους από το Θεό, αλλά λόγω μη σεβασμού προς τους (φυσικούς) νόμους (σ.σ. το καθρέφτισμα τού φωτός, στη γη, από την πηγή του, τα αστέρια, διαυγάζει τη θολούρα και τους καταδεικνύει. Φως το οποίο όταν αγνοείται, από τους μη Σώφρονες, αυτοί θα υποστούνε, και μάλιστα μες σε τρόμο, τις συνέπειες). Μια προσέγγιση περισσότερο αρχαιοελληνική, βγαλμένη από τις αρχαίες τραγωδίες, παρά της ορθόδοξης «παράδοσης». Πολύ σημαντική επίσης η τοποθέτηση τής (πνευματικής) κορυφής, που μπορεί να κατακτήσει ο άνθρωπος και ταυτίζεται με τη Σωφροσύνη – το να ζει σύμφωνα με τους (φυσικούς) νόμους – εδώ, στη γη, η οποία συγκρίνεται με το ύψος των δέντρων, μες στον οικείο μας κόσμο.