Είναι καιρός να μάθομε να ξεχωρίζομε τον αγώνα της γλώσσας, δηλαδή της έκφρασης, από το γλωσσικό αγώνα, δυο πράγματα ολωσδιόλου διαφορετικά. Το γλωσσικό αγώνα μπορεί να τον κάνει ένας επιστήμονας ή ένας παιδαγωγός σε μια χώρα που υπάρχει γλωσσικό ζήτημα, ενώ τον αγώνα της γλώσσας, δηλαδή της έκφρασης, μπορεί να τον κάνει μονάχα ο τεχνίτης, που τον συνεχίζει και πριν ή αφού λυθεί το γλωσσικό ζήτημα – όσο υπάρχει τέχνη. Όσο βαστάει το γλωσσικό ζήτημα τίποτα δεν εμποδίζει τον τεχνίτη να πάρει μέρος με το στρατόπεδο της αλήθειας· αυτό έκαναν ο Δάντης και ο Σολωμός. Η περίπτωση αυτή αφορά μονάχα το πρώτο μέρος της σολωμικής έκφρασης και δε συνδέεται αλλιώς με την τέχνη. Ο Κάλβος μακριά από την αλήθεια του δημοτικισμού, μπόρεσε να κάνει τέχνη μοναδική. Ο Καβάφης και ο Παπαδιαμάντης το ίδιο. Δεν είναι από τα μικρότερα ονόματα που διαθέτομε. (Δοκίμιο Ι – Το εκφράζεσθαι, 1947, Μελέτες Α, 107]
Από το βιβλίο: "O Παπαδιαμάντης του Ζήσιμου Λορεντζάτου", εκδ. Ίκαρος, 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου