Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό ογδοηκοστό όγδοο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο: "Συμπαίκτες στην ίδια Σκακιέρα" του Σπύρου Κιορσάββα.
----------------------------------------------------
Προλογικό Σημείωμα
Η λογοτεχνία είναι ένας πίνακας. Μάλλον όχι, ένα μονόχρωμο σχέδιο είναι. Με τις γραμμές να έχουν κόκκινο χρώμα, μιας και η πένα βούτηξε σαν σαΐτα στην καρδιά. Από αυτές τις άκομψες συνθέσεις που κανείς δεν καταλαβαίνει το πρόσωπο που απεικονίζουν. Άλλοτε είναι η Τζοκόντα, άλλοτε η Παναγία, άλλοτε μια πόρνη κι άλλοτε μια μάνα από τη Συρία. Συνήθως το σχέδιο όμως αποτυπώνει την αγάπη. Κάποιες φορές για τον άνθρωπο ως είδος, συνήθως όμως για το ίδιο το κοκκινογραμμένο πορτραίτο που ο συγγραφέας δημιουργεί.
Το έργο που τώρα διαβάζετε είναι μια συλλογή από μικρές ιστορίες με τις οποίες ο καθένας μπορεί εύκολα να ταυτίσει περιστατικά από τη ζωή του. Αναφέρεται σε πρόσωπα ως επί τω πλείστων συνηθισμένα ή σε έννοιες οικίες για όλους: θεός, αγάπη, πόνος, λησμοσύνη, αγώνας. Δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη εικόνων. Εικόνων άλλες φορές ρεαλιστικών κι άλλες φορές φανταστικών, καμιά σημασία δεν έχει. Εικόνων σύντομων μα αρκετών να σας ταξιδέψουν στον παράδεισο ή στη διπλανή πλατεία.
Αυτό που κάνει ξεχωριστή τη γραφή του συγγραφέα είναι αφενός η αμεσότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες του και αφετέρου ο έντονος συναισθηματισμός που κρύβουν οι λέξεις του. Δεν υπάρχει τίποτα το περιττό, ικανό να αποσπάσει τον αναγνώστη από τη ροή της κάθε ιστορίας. Με αυτό τον τρόπο οι λιτές αναπαραστάσεις αποκτούν υπόσταση διόλου σχηματοποιημένη. Είναι μπροστά σου, τις αγγίζεις και σε αγγίζουν μέχρι το τέλος της εξιστόρησης.
Κλείνοντας, θέλω να είμαι ειλικρινής. Γνωρίζω τον Σπύρο από τα 18 μου χρόνια. Ήταν εκεί σε πολύ όμορφες και πολύ δύσκολες προσωπικές μου στιγμές. Καθόταν στις πρώτες σειρές όταν παρουσίαζα το βιβλίο μου εκείνο το βράδυ στη Ζωσιμαία. Με βοήθησε σημαντικά σε κάθε μου βήμα από το Αγρίνιο ως τη Βουδαπέστη. Άκουγε, συμβούλευε, χαμογελούσε. Η λέξη “φίλος” λοιπόν, αυτό το στολίδι στο ανθρώπινο λεξιλόγιο, είναι ίσως λίγο για να τον περιγράψει. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, νιώθω μεγάλη τιμή που προλογίζω το πρώτο βιβλίο ενός πολύ δικού μου ανθρώπου και ακόμη μεγαλύτερη χαρά καθώς πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά.
Καλή ανάγνωση.
Μανώλης Πέπονας,
ιστορικός-συγγραφέας,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου