Jean Moreas, Autrefois je tirais...
Recueil : Enone au Clair visage
Ζαν Μορεας, Άλλοτε έπαιζα...
Συλλογή: Οινώνη, με το φωτεινό πρόσωπο
(Είναι η Αίγινα, αρχαία θεότητα, Ναϊάδα, ερωμένη του Δία).
Άλλοτε έπαιζα στους απαλούς αυλούς μου
Λογιών - λογιών ρυθμούς, που αρέσαν στους βοσκούς,
Διεγείροντας την προσοχή κυρίως στους δικούς μου
Ακροατές. Μα να ο ψαράς, τάχα απ' αυτούς ρίχνει τα δίχτυα του
Βαριά, κάπου στο πέλαγο μακριά κι άλλος στον αέρα
Αόρατη παγίδα στήνει, και να που μέσα στα λιβάδια εκείνοι,
Οι άλλοι με τις βουκέντρες τους τα βόδια
Στων αυλακιών τις γούβες και στη δίνη
Σπρώχνουν να οργώσουνε το χώμα τους βαθιά.
Ο ίδιος, τότε, ο Πρίαπος, στων περβολιών την εμπασιά
Μοιάζει να με ενθαρρύνει. Ναι, θεός αυτός των ξωτικών,
Στο ξύλο χαραγμένος, με ζέση περισσή σ' αυτό με παρεκίνη.
Τώρα πια, αλλοίμονο! με τον αυλό μου δεν μπορώ
Τη ζήση να χαρώ. Καρδιά μου εσύ ταλαίπωρη από φόβο και καημό.
Αντίο, καλαμιές, παλιές μου φίλες, που οι παλάμες μου
Ξέρουν να ενοχλούν, πρώτα από όλες μόνο εσάς!
Πάνω σας θέλω να σκαλίσω το μίσχο του λωτού
Και να σιγήσω με το λουλούδι του την πείνα και τον πόνο,
Πίνοντας τον αρχαίο κυκεώνα, που βρέθηκα ο πλάνος
Στον αφρισμένο Ποσειδώνα, κι έτσι πατρίδα και θεούς
Πια να ξεχάσω. Τότε αυλέ μου θα φυσήξω, ώσπου
Με την ανάσα μου ίσως τον πόνο μου να σβήσω.
Autrefois je tirai...
Autrefois je tirais de mes flûtes légères
Des fredons variés qui plaisaient aux bergères
Et rendaient attentifs celui qui dans la mer
Jette ses lourds filets et celui qui en l'air
Dresse un piège invisible et ceux qui d'aiguillons
Poussent parmi les champs les boeufs creuse-sillons.
Priape même, alors, sur le seuil d'un verger,
En bois dur figuré, semblait m'encourager.
Ma flûte ne sait plus, hélas ! me réjouir,
Mon coeur est travaillé de crainte et de désir.
Adieu, roseaux amis que savait pertuiser,
Pour être les premiers, ma main ! je veux creuser
La tige du lotus ; s'il est vrai que sa fleur,
En apaisant la faim, apaise la douleur
Et fait à l'homme errant sur Neptune écumeux
Oublier sa patrie et ses antiques dieux ;
Lorsque j'y soufflerai, avecque mon haleine
Peut-être envolera ma peine.
Recueil : Enone au Clair visage
Ζαν Μορεας, Άλλοτε έπαιζα...
Συλλογή: Οινώνη, με το φωτεινό πρόσωπο
(Είναι η Αίγινα, αρχαία θεότητα, Ναϊάδα, ερωμένη του Δία).
Άλλοτε έπαιζα στους απαλούς αυλούς μου
Λογιών - λογιών ρυθμούς, που αρέσαν στους βοσκούς,
Διεγείροντας την προσοχή κυρίως στους δικούς μου
Ακροατές. Μα να ο ψαράς, τάχα απ' αυτούς ρίχνει τα δίχτυα του
Βαριά, κάπου στο πέλαγο μακριά κι άλλος στον αέρα
Αόρατη παγίδα στήνει, και να που μέσα στα λιβάδια εκείνοι,
Οι άλλοι με τις βουκέντρες τους τα βόδια
Στων αυλακιών τις γούβες και στη δίνη
Σπρώχνουν να οργώσουνε το χώμα τους βαθιά.
Ο ίδιος, τότε, ο Πρίαπος, στων περβολιών την εμπασιά
Μοιάζει να με ενθαρρύνει. Ναι, θεός αυτός των ξωτικών,
Στο ξύλο χαραγμένος, με ζέση περισσή σ' αυτό με παρεκίνη.
Τώρα πια, αλλοίμονο! με τον αυλό μου δεν μπορώ
Τη ζήση να χαρώ. Καρδιά μου εσύ ταλαίπωρη από φόβο και καημό.
Αντίο, καλαμιές, παλιές μου φίλες, που οι παλάμες μου
Ξέρουν να ενοχλούν, πρώτα από όλες μόνο εσάς!
Πάνω σας θέλω να σκαλίσω το μίσχο του λωτού
Και να σιγήσω με το λουλούδι του την πείνα και τον πόνο,
Πίνοντας τον αρχαίο κυκεώνα, που βρέθηκα ο πλάνος
Στον αφρισμένο Ποσειδώνα, κι έτσι πατρίδα και θεούς
Πια να ξεχάσω. Τότε αυλέ μου θα φυσήξω, ώσπου
Με την ανάσα μου ίσως τον πόνο μου να σβήσω.
Autrefois je tirai...
Autrefois je tirais de mes flûtes légères
Des fredons variés qui plaisaient aux bergères
Et rendaient attentifs celui qui dans la mer
Jette ses lourds filets et celui qui en l'air
Dresse un piège invisible et ceux qui d'aiguillons
Poussent parmi les champs les boeufs creuse-sillons.
Priape même, alors, sur le seuil d'un verger,
En bois dur figuré, semblait m'encourager.
Ma flûte ne sait plus, hélas ! me réjouir,
Mon coeur est travaillé de crainte et de désir.
Adieu, roseaux amis que savait pertuiser,
Pour être les premiers, ma main ! je veux creuser
La tige du lotus ; s'il est vrai que sa fleur,
En apaisant la faim, apaise la douleur
Et fait à l'homme errant sur Neptune écumeux
Oublier sa patrie et ses antiques dieux ;
Lorsque j'y soufflerai, avecque mon haleine
Peut-être envolera ma peine.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου