Διάλογος πρώτος [Νίκος Καρούζος]

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Σα να μην υπήρξαμε ποτέ
κι όμως πονέσαμε απ’ τα βάθη. 

Ούτε που μας δόθηκε μία εξήγηση

για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει 

χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό η αγάπη 

να φανερωθεί ολόκληρη. 

Μια μουσική 

άξια των συγκινήσεών μας 

δεν ακούσαμε.
Βρεθήκαμε σ’ ένα διάλειμμα του κόσμου,

ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Θα σωθούμε από μια γλυκύτητα 

στεφανωμένη με αγκάθια.
Χαίρετε άνθη σιωπηλά 

με των καλύκων την περισυλλογή 

ο τρόμος εκλεπτύνεται στην καρδιά σας. 

Ενδότερα ο Κύριος λειτουργεί,

ενδότερα υπάρχουμε μαζί σας.
Δεν έχει η απαλή ψυχή βραχώδη πάθη 

και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής.
Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιά 

μια μέρα… 

Με τη θυσία του γύρω φαινομένου 

θα ανακαταλάβει, η ψυχή τη μοναξιά της.