Περνώντας κάποιος τον Ισθμό τής Κορίνθου, ερχόμενος από την Αττική προς την Πελοπόννησο, αυτό το οποίο θα διαπιστώσει, ως προς τα εδάφη, είναι πως μετά τους ορεινούς ασβεστολιθικούς όγκους των Όνειων ορέων και του Ακροκόρινθου, νότια των πεδινών περιοχών, προς τα ορεινά των νομών Κορινθίας και ανατολικής Αχαΐας, τα εδάφη, στα όρια των πεδινών με τις ορεινές περιοχές, γενικά αποτελούνται από λευκά, διαβρωμένα και ασταθή, χώματα τα οποία διασχίζονται από βαθιές χαράδρες, οι οποίες σχηματιστήκανε και διαμορφώνονται από τις ροές των όμβριων νερών στα ρέματα και τους χειμάρρους στα βάθη τους. Τα εδάφη αυτά ενίοτε συνεχίζονται σε βάθος πολλών χιλιόμετρα νότια.
Είναι αρόσιμα και γόνιμα με τις συνήθεις καλλιέργειες να είναι τα αμπέλια και οι ελιές.
Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από αυτά τα εδάφη, στα ανατολικά και νότια τού χωριού Σουληνάρι και βόρεια τού όρους Φουκάς, στην Κορινθία, κατά μήκος τής διαδρομής την οποία ακολούθησα το πρωινό τής 14ης Αυγούστου 2023 (από το χωριό Σουληνάρι προς το εκκλησάκι Αγ. Κυπριανού με επιστροφή μέσω της ίδιας διαδρομής) και η οποία έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia που προηγείται των εικόνων:
.png)
Η τελευταία εικόνα – δυστυχώς δεν ήταν απλά μοναδική αλλά επαναλαμβάνεται κάθε λίγα μέτρα, αφενός λήφθηκε από μια περιοχή, το όρους Φουκάς και βόρεια του μέχρι την Ε.Ο. Αθηνών Πατρών, της οποίας το δάσος κάηκε ολοκληρωτικά το 2007 και ναι μεν τα πεύκα και οι λιγότερες κουμαριές αναγεννήθηκαν, αλλά τα κυπαρίσσια, που σχηματίζανε μικρές ή μεγάλες συστάδες χαθήκανε και στη θέση τους στέκουνε, ακόμα, καμένοι οι ψηλόλιγνοι κορμοί τους αφετέρου επιβεβαιώνει περίτρανα πως για τον ιστορικό τού μέλλοντος, για να περιγράψει το σημερινό ελληνικό κράτος, θα αρκούνε δύο θέσεις / αφορισμοί:
«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», Γιώργος Σεφέρης
«Η Ελλάδα! Τι ωραίο σκηνικό, πράγματι, Αλλά πόσο κακή παράσταση Θεέ μου!», Γιάννης Τσαρούχης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου