Το Βουνό αποζητώ [Μara Belcheva, 08.09.1868 – 16.03.1937, μετ. Άρης Δικταίος]

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΑΠΟΖΗΤΩ

Το βουνό αποζητώ και κάθε, ακόμη,

τιμαλφές του: το γέλιο του ή την κλάψα

του ή τη χρυσή βροχή, που μες στην κάψα

πέφτει, από την δασώδη του την κόμη.

Σιωπηλό όταν κοιμάται, τυλιγμένο

με αχλές, και, μες στου ονείρου του τα θάμπη,

πλάι στον χρυσό σηµύδιο θρύλο λάμπει

ροδόχρους η φτελιά μπρος στον ερωτεμένο

γέροντα πεύκο. Κι όταν το αγκαλιάζει

ο ουρανός, κ’ ένα σήµαντρο φωνάζει

μακριά, κ’ οι ήχοι ως να θεν να το σπαράξουν,

κι όταν τα πεύκα, πέφτοντας, βογκούνε

και προς τις πόλεις οι κορμοί κυλούνε,

σπίτια απ’ αυτούς και φέρετρα να φτιάξουν.

Από την "Ανθολογία Βουλγαρικής Ποιήσεως" του Αρη Δικταίου (1971, εκδόσεις Δωδώνη)

Η Mara Belcheva ήταν βουλγάρα ποιήτρια. Γεννήθηκε στο Sevlievo. Ο πατέρας της ήταν ηγέτης στην εξέγερση του Απρίλη και Μάη 1876 κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Αποφοίτησε από το γυμνάσιο στο Veliko Tarnovo και συνέχισε τις σπουδές της σε ένα σχολείο γυναικών στη Βιέννη. Έγινε δασκάλα και δίδαξε στις Ruse και Sofia.

Το 1886, παντρεύτηκε τον ποιητή και οικονομολόγο Hristo Belčev, ποιητή και οικονομολόγο ο οποίος υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Stefan Stambolov. Στην απόπειρα δολοφονίας κατά του Stambolov, το 1891, σκοτώθηκε ο Belčev.

Ο Βούλγαρος Τσάρος Φερδινάνδος Α’, ο οποίος είχε στο γραφείο του ένα γλυπτό της, της ζήτησε να υπηρετήσει ως κυρία των τιμών στη μητέρα του, Clémentine of Orléans, αλλά εκείνη αρνήθηκε να ζήσει στο παλάτι.

Η Belcheva πήγε στη Γενεύη για να σπουδάσει φιλολογία. Το 1903 σχετίστηκε με τον ποιητή Pencho Slaveykov, η οποία κράτησε μέχρι το θάνατό του το 1912. Δεν παντρευτήκανε ποτέ, αλλά αναφερόταν σε αυτήν ως η σύζυγός του.

Η Belcheva άρχισε να δημοσιεύει στίχους το 1907 ενώ δημοσίευσε τρεις ποιητικές συλλογές: Na praga stûpki (Βήματα στο κατώφλι), 1918, Soneti (Σονέτα), 1926 και Izbrani pesni («Επιλεγμένα τραγούδια», 1931. Επίσης δημοσίευσε μια βιογραφία του Slaveykov, το 1925. Και μετέφρασε στα βουλγαρικά τα «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» τού Friedrich Nietzsche και «Die versunkene Glocke» του Gerhard Hauptmann.

Οι πληροφορίες με βάση το άρθρο τής wikipedia.org.