[στο σπήλαιο Λιονταριού, στον Υμηττό, 07.03.2024]

Εικόνες από το εξωτερικό μέρος τού Σπηλαίου Λιονταριού, στον Υμηττό, είχανε παρουσιαστεί στο παρόν ιστολόγιο, πριν πέντε περίπου χρόνια. Από τότε δεν είχα ξαναπεράσει μέχρι το πρωινό τής 7ης Μάρτη 2024, όταν ακολουθώντας ένα ωραίο μονοπάτι που δεν είχα ξαναπάρει, βρέθηκα κοντά του και ευκαιρίας δοθείσης κατέβηκα να το επισκεφτώ. Όπως διαπίστωσα στη μεταλλική είσοδο έχουνε κοπεί δύο κάγκελα και αυτό μου επέτρεψε την είσοδο και τη λήψη φωτογραφιών.

Η διαδρομή που ακολούθησα έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ξεκίνησα από την αρχή του το δασικό χωματόδρομο, τον έναν, αυτόν που κινείται ψηλότερα, από τους δύο που διατρέχουνε το βορειοδυτικό-βόρειο-βορειοανατολικό Υμηττό.

Λίγο προτού ο δασικός χωματόδρομος περάσει το βορειότερο σημείο του, συνάντησα, στα νότια του, ένα μικρό στενό βάραθρο, βάθους 1,5 με 2 μ.:

Συνέχισα και λίγο μετά την διασταύρωσή του με το μονοπάτι 10, που έρχεται από Αγ. Ιωάννη Κυνηγό, περνά από Σπήλαιο Νυχτερίδας και ανεβαίνει κορυφογραμμή, ακολούθησα, προς τα νότια, ένα όμορφο μονοπάτι, το οποίο κινείται μεταξύ των μονοπατιών 10 και 14 (δυτικά και πάνω) και του δασικού χωματόδρομου (ανατολικά και κάτω), τον οποίο είχα ακολουθήσει αρχικά και τώρα έχει στραφεί νότια, στο ανατολικό μέρος τού βόρειου Υμηττού, πάνω από τα Γλυκά Νερά.

Το μονοπάτι στο σημείο της επόμενης εικόνας…

…διακλαδίζεται σε ένα που συνεχίζει νότια και ένα που κατεβαίνει ανατολικά προς το Σπήλαιο τού Λιονταριού. Ακολούθησα το δεύτερο και σύντομα βρέθηκα μπροστά στη Σπήλαιο. Όπως αναφέρθηκε η είσοδος είναι εφικτή. Αυτό βέβαια δεν ξέρω πόσο καλό είναι αφού υπάρχουνε σημάδια νεοελληνικού βανδαλισμού: συνθήματα στο διάκοσμο και κομμένες άκρες σταλακτιτών και σταλαγμιτών… Βέβαια το πότε έγιναν οι βανδαλισμοί, πριν την τοποθέτηση των κάγκελων ή μετά το κόψιμο των δύο δεν το ξέρω. Τα δύο βαθουλώματα / πλατιοί λάκκοι, στο δάπεδό του, έχουνε σκεπαστεί με σιδερένια κάγκελα για ασφάλεια.   

 

Στη σελίδα odysseus.culture.gr, διαβάζουμε:

Το Σπήλαιο Λεοντάρι βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Υμηττού, σε υψόμετρο 550 μ. δυτικά των Γλυκών Νερών Αττικής. Η ονομασία του οφείλεται σε τοπική παράδοση, σύμφωνα με την οποία, ένα λιοντάρι που κατοικούσε στο σπήλαιο τρομοκρατούσε τους κατοίκους της περιοχής μέχρι που τελικά μαρμάρωσε. Σε ανάμνηση της παράδοσης ένα μαρμάρινο άγαλμα λέοντος ήταν τοποθετημένο κοντά στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου στην Κάντζα έως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το σπήλαιο είναι οριζόντιο, με έναν ενιαίο θάλαμο, διαστάσεων περίπου 50 Χ 20 μ., που έχει ύψος οροφής από 6 έως 11 μ. Δύο μεγάλοι σταλαγματικοί σχηματισμοί δημιουργούνται στο βαθύτερο τμήμα του. Μικρή σταγονορροή, που συμβάλλει στη συνέχιση της δημιουργίας του λιθωματικού διακόσμου, παρατηρείται ακόμα σε κάποια σημεία. Στα νεότερα χρόνια ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για τον σταυλισμό ζώων.

Το σπήλαιο ερευνήθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών σε συνεργασία με την Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας και απέδωσε σημαντικά στοιχεία για τη χρήση του τόσο στην προϊστορία όσο και στους ιστορικούς χρόνους. Πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποιήθηκε συστηματικά κατά τη Νεολιθική περίοδο (από τις αρχές της 5ης έως και το τέλος περίπου της 4ης χιλιετίας π.Χ.), οπότε διαμορφώθηκαν λιθόστρωτα δάπεδα με πυρές, αρκετή κεραμική, λίθινα εργαλεία και συγκεντρώσεις ειδωλίων από πηλό και λίθο. Από την κεραμική και τα ειδώλια των ιστορικών χρόνων, που βρέθηκαν επάνω στα προϊστορικά στρώματα, προκύπτει ότι στους Κλασικούς χρόνους και αργότερα το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε ως ιερό, πιθανότατα αφιερωμένο στον Πάνα και τις Νύμφες.

Το σπήλαιο δεν αποτελεί οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο.

Θεοφάνης Μαυρίδης, αρχαιολόγος   

Ακολουθούνε εικόνες από το εσωτερικό του και τον όμορφο και πλούσιο διάκοσμό του:

Μετά ανέβηκα πάλι στο ανωτέρω μονοπάτι, το οποίο συνεχίζει νότια και ανηφορικά με όμορφη θέα ανατολικά…

…και συνέχισα μέχρι την κορυφογραμμή από επέστρεψα μέσω τού κατηφορικού μονοπατιού, δυτικά τής δεύτερης κορυφής τού Κορακοβουνίου (692 μ.).