Ο Υμηττός είναι ένα ιδιαίτερα αγαπημένο θέμα τού ιστολόγου καθώς πρόκειται για το πρώτο βουνό, πίσω στα τέλη τής δεκαετίας τού 70, που «ανακάλυψα» την ορεινή πεζοπορία, το οποίο για πολλά χρόνια ήτανε και το μοναδικό βουνό στο οποίο πεζοπορούσα. Ένα βουνό που σε όλα αυτά τα χρόνια η χλωρίδα του άλλαξε σημαντικά εξ αιτίας τής ανθρώπινης παρέμβασης:
-θετικής στη συντήρηση (κυρίως) του αισθητικού δάσους τής Καισαριανής – ενός λαμπρού κοσμήματος στα όρια τού λεκανοπεδίου τής Αθήνας. Το αισθητικό δάσος τής Καισαριανής είναι ένα πρόσφατο σχετικά έργο, το οποίο δεν θα είχε ποτέ υλοποιηθεί χωρίς την επιμονή και τις προσπάθειες τής Καίτης Αργυροπούλου, προτομή τής οποίας υπάρχει πάνω από τη Μονή Καισαριανής. Προσπάθειες που ξεκινήσανε κάπου στις αρχές τής δεκαετίας τού 1950 και κρατήσανε πολλά χρόνια.
-αρνητικής από τις πολλές φωτιές, οι οποίες έχουνε κατακάψει μεγάλες εκτάσεις του.
Στις δυτικές πλαγιές τού Υμηττού, εκεί που απλώνεται το αισθητικό δάσος τής Καισαριανής, αφενός λόγω του γεωγραφικού τους προσανατολισμού αφετέρου λόγω των ψηλών δέντρων, πεύκων και κυπαρισσιών κυρίως, που συνιστούνε το υπόψη δάσος, μπορεί κανείς να πεζοπορήσει καλοκαιρινές ημέρες με ψηλές θερμοκρασίες, όπως το πρωινό τής 4ης Ιούνη 2024, καθώς δεν εκτίθεσαι άμεσα στο ηλιακό φως για τουλάχιστον 2,5 με 3 ώρες μετά την ανατολή τού ήλιου. Πλαγιές μυριοπερπατημένες, στις οποίες ο χαοτικός χαρακτήρας τού δάσους συνδυασμένος με μια σοφία, στην ουσία της ακατανόητη από τον άνθρωπο, πανταχού του παρούσα, σου επιφυλάσσει εκπλήξεις που είναι αδύνατο να μην σου τραβήξουνε την προσοχή.
Εν προκειμένω το κυπαρίσσι τής εικόνας που ακολουθεί, δίπλα στο χωματόδρομο, πάνω από τη Μονή Καισαριανής. Μπορώ να υποθέσω πως κάποια στιγμή, όταν θα ήταν πολύ πιο νέο, για κάποιο λόγο ο κορμός του έγειρε. Ίσως από μετακίνηση τού βράχου από πάνω του ή του χώματος που βρίσκεται ριζωμένο. Λόγω της πολύ μεγάλης κλίσης τού σαθρού εδάφους θα χρειαζόμουνα σκοινί να κατέβω να δω ακριβώς, αλλά τελικά δεν έχει σημασία. Τα κλαδιά του όμως έχοντας γνώση τής βαρύτητας – γνώση αποκτημένη από αμέτρητες «δοκιμές–αποτυχίες–δοκιμές–επιτυχίες» τού Κόσμου που «προέκυψε κάπως» και εξελίσσεται, γνώση γραμμένη εκατομμύρια χρόνια τώρα στο DNA τους που μεταφέρεται, απαράλλακτη ή μη, από γενιά σε γενιά, γνώση τελικά ακατανόητη από εμάς – μεγάλωσαν όλα προς μια κατεύθυνση: κατακόρυφα προς τα πάνω! Μόνο Δέος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου