Ότι θα φτάναμε η τόσο εύστοχη ρήση τού Γιάννη Τσαρούχη, «Ελλάδα: Τι θαυμάσιο σκηνικό! Αλλά Θεέ μου πόσο ανυπόφορη παράσταση», να μην αρκεί για να περιγράψει τον όλο και περισσότερο ξεπεσμό αυτής της χώρας, τα τελευταία χρόνια, ειλικρινά δεν πίστευα πως θα το ζούσα. Η μόνη αίσθηση που σου δημιουργείται είναι πως όλα τελικά είναι αφημένα στην κακή τους τύχη και πως όσοι προσπαθούνε και ενίοτε πολύ σκληρά, όπως οι πυροσβέστες, αγωνίζονται μόνοι, διακινδυνεύοντας και τη ζωή τους, αλλά ανοργάνωτα. Έτσι. Ό,τι μπορεί ο καθένας.
Αιτία τού παρόντος είναι η φωτιά, που ξεκίνησε το μεσημέρι τής Κυριακής 11 Αυγούστου 2024, από το χωριό Βαρνάβας και ήδη αφού διέτρεξε καμιά 20αριά χιλιόμετρα, έχει περάσει την ανατολική Πεντέλη και κατέβει προς Ντράφι, Δασαμάρι και Διώνη. Και είναι αιτία αυτή η φωτιά γιατί είναι σχεδόν αντίγραφο αυτής που έκαψε την ίδια περιοχή, μια έκταση κάπου 200 χιλιάδες στρέμματα, στην πλειοψηφία της πευκόφυτη (αλλά όχι πια), το 2009, μες σε λιγότερο από ένα 24ωρο!
Στο χάρτη, στο τέλος, έχω σημειώσει τα περιγράμματα των καμένων εκτάσεων (σ.σ. και οι δύο ξεκίνησαν από βόρεια: από το Σέσι τού 2009, από το γειτονικό Βαρνάβα τού 2024 και κινήθηκαν ανεμπόδιστα, όπως τις πήγαινε ο άνεμος: προς τα νότια). Ταυτόχρονα έχω σημειώσει και το περίγραμμα τής καμένης έκτασης τού 2022 για να συμπληρωθεί η εικόνα των διπλοκαμένων εκτάσεων.
Η φωτιά τού 2009 έκαψε μια περιοχή που δεν είχε ξανακαεί. Δάση με υπεραιωνόβια πεύκα, ακόμα και 300 χρόνων, χαθήκανε μες σε λίγες ώρες. Σταδιακά όμως η φύση λειτούργησε και όποιος έμενε ή περνούσε από εκεί έβλεπε το δάσος που αναγεννιότανε να κατακλύζει τον τόπο. Ένα λαμπερό πράσινο, από τα νεαρά πεύκα, να ομορφαίνει το ανάγλυφο τοπίο από άκρη σε άκρη. Ακόμα και αν κάποιος επικαλούνταν δικαιολογίες για την καταστροφή τού 2009, για τη φετινή δεν υπάρχει καμία και δεν υπάρχει καμία γιατί, αυτή του 2009, δεν έγινε μάθημα και δεν ληφθήκανε προληπτικά μέτρα από αυτούς που θα έπρεπε. Καμία δικαιολογία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή γιατί ξέρανε ότι μια φωτιά όπως αυτή που καίει ακόμα θα ελαχιστοποιούσε τις πιθανότητες ευρείας φυσικής αναδάσωσης. Καμία δικαιολογία. Ίσως αν υπήρχε αυτό που λέμε φιλότιμο, να σκύβανε το κεφάλι όσοι θα έπρεπε να έχουνε μεριμνήσει και να χανόντουσαν σιωπηλά. Αλλά όχι μόνο φιλότιμο δεν υπάρχει, όχι μόνο αδιαφορία, από πλευράς εξουσίας, για τον τόπο, αλλά αισθάνεσαι ότι η καταστροφή τού τόπου είναι το ζητούμενο τους. Η καταστροφή τού τόπου είναι τα κέρδη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου