Στο λεκανοπέδιο τής Αθήνας, οι ασβεστολιθικοί λόφοι: Τουρκοβουνίων (αρχ. Αγχεσμός, μετά τον 5ο μ.Χ. αι. Λυκοβούνια και από την τουρκοκρατία Τουρκοβούνια), Λυκαβηττού [τοπωνύμιο που προέρχεται από τη φράση «λυκοβαττίας δρυμός» από τους λύκους που υπήρχανε στα αρχαία χρόνια ή τη λέξη «λυκόφως» ή τις λέξεις «λυκ» (φως), «βαίνει» και «άττει» (από εκεί που ορμάει το φως (μετά την ανατολή)) ή την προελληνική πελασγική λέξη «Λουκαμπέτου»], Ακρόπολης και Πνύκας-Μουσών-Φιλοπάππου, σχηματίζουνε μια γραμμή, στη διεύθυνση ΒΑ-ΝΔ, που τρόπον τινά το χωρίζουνε σε δυο μέρη. Λόφοι κατάφυτοι στα αρχαία χρόνια, αλλά άδενδροι επί τουρκοκρατίας λόγω των φωτιών που βάζανε οι βοσκοί για να δημιουργούνε βοσκοτόπια (όπως και στον Υμηττό), οι οποίοι, στα νεότερα χρόνια, φυτευτήκανε με πεύκα αλλά και κυπαρίσσια και αγριελιές ενώ αλλάξανε σχήμα από τα λατομεία πέτρας που λειτουργήσανε από τα τέλη τού 19ου αι. μέχρι μέσα τού 20ου, πλην της Ακρόπολης, αφήνοντας εκτεταμένους υπολειμματικούς χώρους.
Λόφοι που παρά την τεράστια οικιστική πίεση φιλοξενούνε μια αξιόλογη άγρια πανίδα και πολυποίκιλη χλωρίδα μικρών φυτών και είναι αλληλένδετα δεμένοι με την ιστορία τής αττικής ενώ σχετίζονται με την πλούσια αρχαία και μεσαιωνική μυθολογία τής Αθήνας.
Ο Λυκαβηττός, ειδικότερα, σύμφωνα με τη μυθολογία σχηματίστηκε ως εξής: Όταν ήτανε βασιλιάς στην Αθήνα ο Κέκροπας, η θεά Αθηνά πήγε στο εργαστήρι τού Ηφαίστου να πάρει όπλα. Ο Ήφαιστος την ερωτεύτηκε και τελικά συνευρέθηκε με την Αθηνά αλλά εκσπερμάτωσε στο γόνατό της. Η Αθηνά σκουπίστηκε με ένα μάλλινοι ύφασμα που το πέταξε στη γη. Η αρχέγονη θεότητα Γαία γονιμοποιήθηκε και γέννησε τον Εριχθέα [από τις λέξεις έριο (μαλλί) και χθων (γη)], τον οποίο παράδωσε στην Αθηνά. Αυτή με τη σειρά της, για να μην μαθευτεί, έκλεισε το μωρό Εριχθέα σε ένα πιθάρι και το παράδωσε στις κόρες τού Κέκροπα: Πάνδροσο, Έρση και Άγραυλο ή Άγλαυρο (ως κόρη τού Κέκροπα αναφέρεται και η Φοινίκη αλλά δεν σχετίζεται με τον μύθο) με τη ρητή εντολή να μην το ανοίξουνε ποτέ. Η Πάνδροσος τήρησε την εντολή αλλά οι αδελφές της όχι αφού λίγο αργότερα ανοίξανε το πιθάρι μες στο οποίο είδανε ένα φίδι με κεφάλι παιδιού ή το μικρό Εριχθέα περιτυλιγμένο με φίδια. Από το θέαμα, τρομάξανε τόσο πολύ που πέσανε από την Ακρόπολη [σ.σ. προς τιμήν τής Άγλαυρου υπάρχει ιερό σε ένα σπήλαιο τής Ακρόπολης διότι σύμφωνα με άλλο μύθο ήταν αυτή που προθυμοποιήθηκε να πέσει εθελούσια από την Ακρόπολη, για να σωθεί η Αθήνα, από πολιορκία των Ελευσίνιων υπό τον Εύμολπο αφού ο χρησμός, από το Μαντείο των Δελφών, ανέφερε πως για να σωθεί η πόλη έπρεπε ένας πολίτης να θυσιαστεί εθελούσια.]
Εν τω μεταξύ η θεά Αθηνά είχε επικρατήσει τού Ποσειδώνα για το ποιος θα κυριαρχούσε και θα έδινε το όνομά του στην Αθήνα. Η Αθηνά θέλοντας να οχυρώσει την Αθήνα μετέφερε, πετώντας, έναν τεράστιο βράχο από την περιοχή τής Παλλήνης. Τότε έμαθε από ένα κοράκι για το άνοιγμα τού πιθαριού και την αυτοκτονία των δύο αδελφάδων. Από την έκπληξή της τής έπεσε ο βράχος που ονομάστηκε Λυκαβηττός και το κοράκι ως άγγελος κακών μαντάτων πήρε μαύρο χρώμα.
Η φραγκοσυκιά προέρχεται από την περιοχή τού σημερινού Μεξικού, ήρθε στην Ευρώπη στις αρχές τού 16ου αι. και πολύ σύντομα, λόγω των ενετών που τη φυτεύανε δίπλα στα κάστρα τους, και στον ελλαδικό χώρο. Ειδικότερα στον Λυκαβηττό, ψηλά προς την κορυφή στην οποία βρίσκεται το μεσαιωνικό εκκλησάκι Αγ. Γεώργιος,…
…εξαπλώνονται σ’ όλο το βραχώδες μέρος, όπου απουσιάζουνε ψηλά δέντρα, με έμφαση στην πλαγιά, νότια τής κορυφής, στην οποία ανεβαίνουνε τα σκαλάκια. Στην υπόψη πλαγιά κυριαρχούνε σχεδόν ολοκληρωτικά. Πάντως στον Λυκαβηττό, πλην τού μεσαιωνικού ναού Αγ. Γεωργίου, δεν γνωρίζω να υπήρχε ενετικό ή φράγκικο γενικότερα οχυρό.
Τέλη Φλεβάρη και οι αγριοσυκιές έχουνε γεμίσει καρπούς δημιουργώντας μια πανέμορφη εικόνα στην πλαγιά. Αν δεν χαράζανε και τα σαρκώδη φύλλα τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου