Υστερόγραφο (Μια φάλαινα βλέπει τους ανθρώπους) – από το "Η Γυναίκα του Πόρτο Πιμ και άλλες Ιστορίες" [Antonio Tabucchi, μετ. Ανταίος Χρυσοστομίδης]
ΠΑΝΤΑ ΤΟΣΟ ΒΙΑΣΤΙΚΟΙ, και με μακριά άκρα που τα κουνάνε ακατάπαυστα. Και πόσο λίγο στρογγυλοί είναι, χωρίς το μεγαλείο που δημιουργούν οι πολλές και ολοκληρωμένες καμπύλες, άλλα μόνο με ένα μικρό κινητό κεφάλι στο οποίο φαίνεται πως συγκεντρώνεται όλη η παράξενη ζωή τους. Φτάνουν στη θάλασσα γλιστρώντας κι όχι κολυμπώντας, λες κι είναι πουλιά, και φέρνουν το θάνατο με μια εύθραυστη, σχεδόν χαριτωμένη, θηριωδία. Στέκονται για ώρα σιωπηλοί, ύστερα όμως αρχίζουν να φωνάζουν μεταξύ τους με μια ξαφνική φούρια, με ένα σχεδόν μονότονο κουβάρι ήχων, που του λείπει εντελώς η τελειότητα των δικών μας βασικών ήχων: κάλεσμα, έρωτας, μοιρολόι. Και πόσο αξιολύπητος πρέπει να είναι ο τρόπος ζευγαρώματος τους: άξεστος, απότομος, σχεδόν αψύς χωρίς ούτε ένα μαλακό στρώμα λίπους, ευνοείται από την ινώδη φύση τους που δεν προβλέπει τίποτα το ηρωικό, καμιά δυσκολία, ούτε εκείνες τις μεγαλειώδεις και τρυφερές προσπάθειες που είναι απαραίτητες για να ολοκληρωθεί μια συνεύρεση.
Δεν αγαπούν το νερό, το φοβούνται, αλλά ποιος ξέρει γιατί, πηγαίνουν συνέχεια σε αυτό. Έρχονται κι αυτοί σε κοπάδια αλλά δεν φέρνουν τα θηλυκά τους, προφανώς αυτά βρίσκονται κάπου άλλου, αλλά είναι πάντα αόρατα. Μερικές φορές τραγουδάνε αλλά μόνο για τον εαυτό τους, και το τραγούδι τους δεν είναι ερωτικό κάλεσμα αλλά ένα είδος μοιρολογιού που σου καίει την καρδιά. Κουράζονται εύκολα, κι όταν πέφτει η νύχτα ξαπλώνουν στα μικρά νησιά με τα όποια μπαίνουν στη θάλασσα, και μάλλον κοιμούνται ή κοιτάζουν το φεγγάρι. Φεύγουν ξεγλιστρώντας αθόρυβα και φαίνονται μονίμως θλιμμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου