Οι εξόριστοι [Ελένη Κοφτερού]

Οι εξόριστοι.

Όταν γυρίζανε το βράδυ
στις σκηνές τους
οι εξόριστοι της Μακρονήσου
(όσοι γλιτώνανε την απομόνωση)
έβγαζαν από πάνω τους
τα λερωμένα ρούχα
της άγριας ερημιάς
κι έπειτα
διάβαζαν Όμηρο και Σαίξπηρ
Παλαμά και Πάμπλο Νερούδα
χωρίς λέξεις και βιβλία.
Κάποιοι  έπαιζαν μελωδίες
χωρίς βιολιά, δίχως κιθάρες
και μια γυναίκα
που της είχαν ξεριζώσει
τα μαλλιά
(φορούσε ένα μαντίλι 
καμωμένο από φλούδες φεγγαριού)
τραγουδούσε χωρίς φωνή/
τραγούδια για το δίκιο
καμιά φορά και για τον έρωτα.

Ένα βράδυ την πολιόρκησε
μια μικρή αυταρέσκεια
κι ακούμπησε νωχελικά στο πιάνο
(χωρίς ουρά φυσικά)
Τίναξε ελαφρά το κεφάλι της
και τα μαλλιά της λάμπανε.

Το πρωί ξαναντύνονταν
την υπομονή ή την απελπισία
και προχωρούσαν  σιωπηλοί
για τα βασανιστήρια της μέρας.