Ο σιδερένιος Λέοντας
Το μόνο που σώζεται είναι το πόδι του λέοντα.
Ανακαλύφθηκε τυχαία στις εκσκαφές του Ξυλοκάστρου. Η κατασκευή του τοποθετείται
τα πρώτα έτη της δεύτερης χιλιετίας. Αμέσως έκανε εντύπωση η διαύγεια των
χαρακτηριστικών του έργου. Οπές, σφυρήλατα μέρη, χυτός σίδηρος, σαφείς
γεωμετρίες που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν τη φαντασία μας. Εικάζεται πως η
φυσική προέκταση της γέφυρας εξυπηρετούσε πολλά έτη πριν τις διελεύσεις.
Ολόκληρη η εποχή
σήμερα κατοικείται και έτσι οι ανασκαφές θα διακοπούν. Πολλά χρόνια πριν, σε
μια παρόμοια περίπτωση είχαν ξεπηδήσει μύθοι και προλήψεις. Είχε ειπωθεί πως
μια γυναίκα τάφηκε στη βάση εκείνης της γέφυρας. Μια μορφή ανάλογη με την
Παναγία του Σταυρού ή την παιδίσκη της κατακόκκινης ερμίνας του γέρο Γκρέκο.
Τώρα πέρα από το χνάρι του λέοντα, πέρα από μια ορισμένη
συγκίνηση, τίποτε δεν θα μπορούσε να μας κλονίσει. Οι πάλαι ποτέ μύθοι έχουν
για πάντα πια πεθάνει. Η Αρσινόη, η Ηγησώ, η αδερφή του Κωνσταντή, η Μαριλού
που ονοματοδότησε κάποτε πλοία και έρωτες έχουν φύγει. Κάτι σκισμένοι χάρτες
κάνουν λόγο για τον ποταμό Σύθα. Όσα αγαπήσαμε κάποτε πεισματικά τώρα
τελειώνουν. Σκουριασμένα ασημικά, νεκρά πουλιά, αρχαίες αμμουδιές και ο Νίκος
στις ταβέρνες που λέει πως η ζωή μας μονάχα με καταστροφές προχωρά.
Ένα βράδυ απ΄ αυτά που μέλλονται, ορδές Τρώων θα
κατασπαράξουν τους σιδήρους κάτω απ΄ τους φωτισμούς των εργοταξίων, δίνοντας
ένα τέλος οριστικό στο παλαιό αυτό θαύμα της μηχανικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου