Les Amants de Teruel [Jacques Plantes, μετ. ΦΚ]

Les Amants de Teruel

L’un près de l’autre
Se tiennent les amants
Qui se sont retrouvés
Pour cheminer côte à côte
Retrouvés dans la mort
Puisque la vie n’a pas su les comprendre
Retrouvés dans l’amour
La haine n’ayant pas pu les atteindre
Les feuilles, les feuilles tombent
Sur leur lit de Noce
Que la terre soit  douce
Soit douce aux amants de Teruel
Enfin réunis dans l’ombre …
L’un près de l’autre
Ils dorment maintenant
Ils dorment, délivrés
De l’ appréhension de l’aube
Se tenant par la main
Dans l’immobilité de la prière
Renouant leur serment
Dans la tranquille éternité des pierres
La Nuit leur ouvre ses portes
Tout rentre dans l’ordre
Leur étreinte demeure
Demeure à jamais suspendue
Ainsi qu’une note d’orgue …



Οι εραστές του Τερουέλ

Ο ένας πλάι στον άλλον
Στέκουν οι εραστές
Που ξαναβρέθηκαν
Για να βαδίσουν πλάι-πλάι
Ξανά στον θάνατό τους
Γιατί η ζωή δεν ήξερε να τους κατανοήσει
Ξανά στον έρωτα
Καθώς το μίσος δεν μπόρεσε να τους αγγίξει
Τα φύλλα, τα φύλλα πέφτουν
Στο νυφικό τους κρεβάτι 
Νάναι το χώμα ελαφρό
Νάν’ ελαφρό στους εραστές του Τερουέλ
Στο τέλος ξανασμίγουν στη σκιά …
Ο ένας πλάι στον άλλο 
Κοιμούνται τώρα
Κοιμούνται λυτρωμένοι
Από τη θέα της αυγής
Μένοντας χέρι-χέρι
Στην ακινησία της προσευχής
Ξαναδίνοντας τον ίδιο όρκο
Στη γαληνή αιωνιότητα των λιθαριών
Η νύχτα τούς ανοίγει τις πόρτες της
Όλα ξανά μπαίνουν σε τάξη
Η σχέση τους μένει
Μένει για πάντα μετέωρη
Σαν το φθόγγο ενός αρμόνιου …