[στο Μεγάλο Αρμένι, στην Πάρνηθα, 01.10.2023]

Και ενώ οι πληγές τής πρώτης μεγάλης καταστροφικής φωτιάς στην Πάρνηθα, του 2007,είχαν αρχίσει να επουλώνονται στις περιοχές, που είχανε καεί, με πεύκα διότι το ελατοδάσος είναι αμφίβολο αν θα επανέλθει ποτέ, ήρθαν οι δυο μεγάλες φωτιές, του 2021 και του 2023, και κατακάψανε τα δάση στις βορειοανατολικές, ανατολικές και νότιες περιοχές της, μέχρι ψηλά και πέρα, βορειότερα, από τις πρώτες κορυφές της στα νότια (Καθίγκαρη, Κεραμίδι, Κορομηλιά, Ταμίλθι). Για όσους (φυσιολογικούς ανθρώπους) το ακούν είναι σίγουρα κάτι άσχημο – ιδίως αν σκεφτούμε πως στα τελευταία δύο χρόνια, στη χώρα μας, γίναμε μάρτυρες δύο από τις χειρότερες δασικές φωτιές συνέβησαν ποτέ στην ΕΕ (σ.σ. στην Εύβοια και τον Έβρο), όπου οι καταστροφές είναι μακράν μεγαλύτερες – αλλά, για όσους έχουμε βαδίσει στα μονοπάτια των καμένων περιοχών, η λέξη θλίψη είναι πολύ λίγη.

Παρ’ όλα αυτά η Πάρνηθα έχει ακόμα πολύ δάσος, όμορφο δάσος, βαθιά μες στον εθνικό δρυμό και βορειότερα, και στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από τη διαδρομή την οποία ακολουθήσαμε, το πρωινό τής 01.10.2023, στην περιοχή τού χωριού Αυλώνα, από τον Ι.Ν. Αγ. Τριάδας μέχρι την κορυφή τού ορεινού όγκου, με τις απόκρημνες βόρειες πλαγιές, «Μεγάλο Αρμένι».

Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ξεκινήσαμε από το χώρο τού Ι.Ν. Αγ. Τριάδας και ακολουθήσαμε ένα πανέμορφο μονάτι, μες σε πουρναροδάσος – κατά τόπους μάλιστα τα (κλαδεμένα) πουρνάρια σχηματίζουν, πάνω από το καλά συντηρημένο μονοπάτι, αλέες! 

Στις επόμενες εικόνες διακρίνεται ο ορεινός όγκος «Μεγάλο Αρμένι» από βόρεια (1η εικόνα) και από νοτιοδυτικά (6η εικόνα) καθώς και η σπηλιά Αγ. Τριάδας, με την εντυπωσιακή είσοδο, δίπλα στο υπόψη μονοπάτι, λίγες δεκάδες μέτρα από τον Ι.Ν. Αγ. Τριάδας:

Κατόπιν πήραμε το δασικό χωματόδρομο, κάτω από τους πυλώνες μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, που ανεβαίνει το διάσελο μεταξύ «Μεγάλου Αρμενίου» και «Δραμπάλας».

Στο ψηλότερο σημείο του πήραμε το δασικό χωματόδρομο… 

…που ανεβαίνει προς την κορυφή του «Μεγάλου Αρμενίου», ο οποίος σύντομα συνεχίζει, μέχρι την κορυφή, ως μονοπάτι, σε σχετικά κακοτράχαλο μέρος. Η θέα από εκεί υπέροχη! Αν και υπήρχε μια ελαφριά θολούρα στην ατμόσφαιρα, ακόμα και η πόλη τής Χαλκίδας φαινότανε καθαρά (βλέπε τα βίντεο κατωτέρω και ιδίως το 2ο):

Να σημειώσουμε πως ο μεταλλικός σταυρός, στην κορυφή, κατασκευάστηκε προς τιμή των νεκρών τής αεροπορικής τραγωδίας, της 29.10.1959, όταν ελικοφόρο αεροπλάνο, τύπου DC-30, το οποίο εκτελούσε την πτήση 214 (Αθήνα – Θεσσαλονίκη) της Ολυμπιακής Αεροπορίας, με 18 επιβαίνοντες, συντρίφτηκε στο «Μεγάλο Αρμένι» με τραγικό απολογισμό το θάνατο όλων των επιβαινόντων.  

Προτού επιστρέψουμε κάναμε μια προσπάθεια να βγούμε στο χώρο, βόρεια τού ορεινού όγκου «Δραμάλα», με σπηλιές, με σκοπό να επισκεφτούμε όσες θα ήταν δυνατό, αλλά η πυκνότητα και το είδος τής βλάστησης αποδείχτηκαν απαγορευτικά (σ.σ. μια οργανωμένη ομάδα αναρριχητών με κοπτικά εργαλεία θα μπορούσε σίγουρα να βγει). Σημειώνω βέβαια πως σε κανένα χάρτη δεν έχω βρει μονοπάτι προς τις υπόψη σπηλιές, να έρχεται από το «Μεγάλο Αρμένι», ενώ κάποια περάσματα, ακόμα και αν λειτούργησαν ως μονοπάτια κάποτε, σήμερα δείχνουν εγκαταλελειμμένα και θαμμένα στη βλάστηση.